Geplaatst op

Kort kort wandelingetje

De jongens zijn aan het blokken, Bart en Merel zijn naar het verjaardagsfeestje van Liv, maar dat zag ik niet zitten: drie kwartier in de auto zou me wellicht niet lukken, en daar een paar uur op een stoel zitten is wellicht ook nog te hoog gegrepen. Het betert, echt wel, maar nog niet voldoende.

Ik bracht dus het grootste deel van de dag al liggend door, maar in de namiddag kriebelde het: er was nog een leeg vakje in mijn geocachekalender – blijkbaar nog nooit een cache gevonden op een 22ste december – en ik wilde wat licht en lucht. Nu is er onlangs een reeks caches uitgekomen hier net over de ringvaart in Evergem, een paar minuten met de auto. Ik ben dus tot ginder gereden, heb een wandeling van in het totaal 700 meter gedaan langs de Nieuwe Kale, heb een cache gevonden, en voelde dat dat meer dan voldoende was. Maar het had deugd gedaan: babystapjes, weet je wel?

Ik ben in totaal ongeveer twintig minuten weg geweest, maar het gaf me een gevoel van overwinning. Want ja, dit is me gelukt.

En nu ga ik liggen. Plat.

Geplaatst op

Met de fiets naar de kine

Jawel, het lukt me opnieuw om met de fiets te gaan richting Evergem. Ik geef toe, die vier kilometer zijn, zeker met een elektrische fiets, eigenlijk niks.

Maar als het regent, zie ik dat echt niet zitten, wanneer er gewoon een auto voor de deur staat en ik die maar moet nemen. Maar meestal zijn er gewoon praktische bezwaren: de kinderen kwamen maar thuis van school tegen kwart voor één, en dan moesten we nog eten en moest ik me vaak nog te veel haasten om er op een redelijk uur te zijn.

Maar vandaag scheen de zon, was het dus stralend weer, zat Kobe op de scouts en zat Merel al op schooltoneel, had ikzelf geen les en dus hoefde ik nu niet te koken of me te haasten, maar konden Wolf en ik gewoon boterhammen eten in alle rust. En kon ik dus vrolijk naar Evergem naar mijn wekelijkse kine bij nichtje Barbara fietsen. Ja, ik ga al zes jaar wekelijks naar de kine en zal dat wellicht de rest van mijn leven blijven doen: mijn rug heeft daar echt baat bij.

Ik zat nog net niet zingend op de fiets en stopte nog even bij een vreemdsoortig beeldje in Evergem: schoonheid zit in kleine dingen.

Geplaatst op

Fijne cachemomentjes

Eerder schreef ik al dat er een ganse reeks caches aan het uitkomen was rond Evergemse kapelletjes. Ik had vorige week een hele dag, deels in de regen, rondgelopen om ze te loggen.

Een aantal was al eerder uitgekomen en had dus geen haast. Woensdag moest ik op drie verschillende momenten in Evergem zijn – kine, fagotles voor Kobe en notenleer voor Merel – en kon ik nog wat cachekes meepakken. Na de kine reed ik even tot de Weegse om daar eentje op te pikken.

Toen ik kwart voor drie thuiskwam, zag ik net een ouder koppel aan mijn thuiscache staan. Ik ging ze begroeten en zag dat het Guido en Myriam waren, bevriende cachers uit Lovendegem. Hij is 79, zij is ietsje jonger maar herstellende van kanker en dus niet zo goed ter been. Meteen vroeg hij waar een van die kapelletjescaches verstopt zat, want die hadden ze niet gevonden. “Goh”, zei ik, “ik rijd daar meteen naartoe want ik moet mijn zoon afzetten op de fagotles en ging dan een korte multi in Evergem doen, en ik moet aan dat kapelletje passeren. Rij naar ginder, ik kom sebiet af, en dan toon ik het u!”

Iets later noteerden Guido en Myriam hun naam dus op de betreffende cache, en toen ze hoorden dat de multi 700 m verderop lag en een korte was, kon ik hen overhalen nog even mee te gaan. Guido was bijzonder opgetogen dat het hen nog eens gelukt was een multi te doen, al was dat er eentje van ocharme 50 meter. Het gaf mij in elk geval een goed gevoel…

En toen ik tussen vijf en zes moest wachten op Merel in de notenleer en er een gigantische file was om naar huis te rijden, reed ik maar verder het Evergemse in om alsnog een paar andere caches op te pikken, met gemengd resultaat. Maar wel lekker uitgewaaid.

 

Geplaatst op

Evergemse kapelletjes

Wat doet ne mens als hij thuis toch geen internet heeft, de zon schijnt en er in Evergem een ganse reeks nieuwe geocaches zijn uitgekomen rond kapelletjes? Gaan cachen, tiens!

De zon scheen stralend toen ik vertrok, maar toen ik twintig minuten later nog steeds stond te zoeken aan de eerste kapel, ben ik naar de auto moeten lopen om mijn paraplu want anders was ik doornat geweest. Hmpf.

Ik had donderdag – dan moet ik pas op school zijn om elf uur – al meer dan een half uur staan zoeken aan een kapelletje in de Azaleastraat, tevergeefs. Ik stond er niet alleen: Johan van team Operation Monkeys stond er ook, die mens jaagt op First To Finds (FTF) en samen stonden we te sakkeren. Ik heb er nog stevig mijn voet omgeslagen ook, maar toen ik al weg was, vond Johan de cache uiteindelijk toch nog en deelde zowaar zijn FTF met mij. Netjes!

Hij had toen – de mens is al met pensioen – zowat alle andere kapelletjes bezocht en vrijwel overal nog een FTF gescoord, maar ik moest werken. Vandaag bleken er toch nog een reeks STFs (Second To Find) over te zijn, zodat ik echt een hele ronde in Groot-Evergem heb gereden, tot en met Kerkbrugge en Doornzele en al. Ik was blij dat Johan ze al gevonden had, want ik heb toch af en toe een beroep moeten doen op hem om ze ook effectief te vinden. Al bij al werd het een lange namiddag die alsnog in de gietende regen eindigde, maar ik scoorde uiteindelijk nog 4 STFs, 4 TTFs en in totaal 15 caches. Ik was helemaal uitgewaaid, uitgeregend en uitgeput, maar ik was wel helemaal opgeladen, en daar doen we het toch voor.

En die kapellen? Die komen echt in alle maten en kleuren en verschijningsvormen. We zijn een raar land.

Geplaatst op

Laatste schooldag

Nee, het was hem niet, die laatste schooldag, en dat lag niet aan de school, maar wel aan Moderna. Ja maat, van de eerste prik had ik enkel een zere arm, maar deze keer was het net iets meer: gigantische koppijn, mottig gevoel en gisterenavond gewoon echt kou. Ik kon er niet van slapen, ik heb zelfs gewoon mijn elektrisch dekentje weer even geïnstalleerd.

Ik ben dan maar in bed gebleven tot negen uur en heb me dan naar school gesleept om mondelinge examens in te kijken en de leerlingen uit te zwaaien.

Tegen half twee lag ik al onder een dekentje in de zetel, en nadat ik om twee uur Merel nog naar een verjaardagsfeestje had gebracht, heb ik geslapen tot zes uur of zo. Merci, Moderna!

Maar bon, een stevige Dafalgan later stond ik op Doornzele Dries om er samen met een vijftigtal collega’s te tafelen. Ik was nog steeds niet in mijn haak en heb het rustig gehouden. Het is gelukkig niet ver van thuis, zodat ik nog op een deftig uur in bed lag.

En nu anderhalve maand efkes geen school. Oef. Ik heb het nodig.

https://vimeo.com/manage/videos/570995425