Categorie: Werken tedju !

Deze avond ben ik een jobinterview moeten gaan doen. Jawel. En nee, ik ben absoluut niet van plan van job te veranderen, daarvoor geef ik veel te graag les, en blijft Latijn een veel te grote passie.

Maar na 16 jaar in het onderwijs word ik eindelijk benoemd. Nee, ik wil hier geen discussie over het al dan niet fair zijn van een vaste benoeming. En ja, we kunnen wel degelijk nog ontslagen worden als we niet voldoen. Het betekent eerder dat we door sterk wisselende leerlingenpopulaties niet noodzakelijk onze job kwijt zijn, maar kunnen getransfereerd worden naar een andere school, als er op onze school niet voldoende uren meer zijn.

Mijn directie kent me intussen door en door, maar om het fair te houden tegenover andere kandidaten (niet dat die er waren, maar kom) moet je een omstandig dossier indienen, en ook een interview gaan doen, zodat ze je kunnen quoteren.

Mijn gesprek daarnet was dus eerder een formaliteit: de directie is tevreden, en er waren geen tegenkandidaten.

Ik moet uiteraard nog officiële bevestiging krijgen, maar ik kan eigenlijk toch wel met vrij grote zekerheid zeggen dat ik op 1 januari eindelijk definitief vastbenoemd zal zijn!

Yay!

Ik heb het er wel vaker over, maar klassenraden blijven voor de meeste mensen toch iets mysterieus. De leerlingen zijn er altijd razend nieuwsgierig naar, maar eigenlijk is dat helemaal zo spectaculair niet.

We overlopen alle leerlingen stuk voor stuk, en als er geen tekorten of lage cijfers zijn, en de leerling in kwestie doet zijn/haar best, en er zijn geen psychische of sociale problemen (of toch niet voor zover wij weten/vermoeden), dan gaat het snel.

Bij degenen die wél tekorten hebben, wordt aan de bewuste leerkracht gevraagd wat daar de oorzaak van zou kunnen zijn. Soms is vakcommentaar voldoende, soms wordt door iedereen ongeveer hetzelfde gezegd en komt er een algemene opmerking. Bij zwaardere gevallen worden de ouders uitgenodigd voor een gesprek met de directie, of wordt er een studiecontract opgesteld.

Ook het gedrag kan besproken worden, en de eventuele maatregelen daartegenover. Ook fysieke of psychische problemen kunnen aan bod komen, en hoe wij als corps daartegenover moeten reageren of hoe we kunnen helpen.

En ja, voor zo’n klassenraad geldt zwijgplicht, of toch zoiets. Je vertelt niet zomaar wat er besproken is, of wie wat gezegd heeft. We menen het dus echt wel, met onze leerlingen. Want, in tegenstelling tot wat sommige mensen denken, we hebben het echt goed voor met hen.

Goh, ik heb zowaar een rapport gekregen!

Ik doe mee met een benoemingsronde, en daarvoor moet ik een gans dossier indienen, waarop ik dan gequoteerd word. Een van de criteria is een evaluatie vanwege je huidige directeur, en die lag vandaag klaar. En ik moet zeggen, ik moest toch echt wel grijnzen.

Oordeel zelf.

Mevrouw Rombaut is een uitermate gedreven leerkracht die een duidelijke meerwaarde betekent voor het KA Mariakerke.

Alle lessen zijn het exponent van en gestoeld op uitzonderlijke pedagogisch-didactische kwaliteiten en capaciteiten.
Het benaderen van de leerling individueel of in groep is steeds het resultaat van een mature, mentale voorbereiding.

Ook buiten het lesgebeuren op zich staat zij steeds paraat voor de school en het GO! onderwijs van de Vlaamse Gemeenschap.

Mevrouw Gudrun Rombaut kan zonder enige twijfel met een zeer goed gehonoreerd worden.

Leuk, toch?

Alleen zou het goede gevoel nog een pak groter zijn, mocht dit niet de standaardevaluatie zijn die hij aan alle leerkrachten gegeven heeft, voor wie een benoeming in het vuur ligt en van wie hij tevreden is.

Maar bon, gegeven paard en bek en niet in kijken en zo, veronderstel ik.

Die pedagogische studiedagen zijn toch een aardig beestje.

We leren vanalles bij, en soms ook niks, maar de intentie is er wel. Wat vooral bizar is, is dat je al je collega’s eens samen ziet, zonder leerlingen erbij.

En het lege schoolgebouw, dat zien we wel vaker tijdens deliberaties en zo.

Maar toch. Het blijft een aardig beestje, mijn inziens.