Ik had gisteren te vroeg victorie gekraaid. Toen ik wilde gaan slapen – Bart was al naar boven – wilde ik nog snel het vuile water weggieten waarmee ik de kattenplasjes had opgedweild. Snel was hier duidelijk het foute woord, want bij het weggieten bleef het hengsel van de emmer haperen, waardoor de helft van het water niet ín de pompsteen terechtkwam, maar wel op de vensterbank erachter. Humpf. Ik heb nog een half uur nodig gehad om het stinkende water volledig opgekuist te krijgen. Yay.
Vandaag had zijn momenten, om eerlijk te zijn. Ik was nog moe bij het opstaan, en dus niet bijzonder goedgehumeurd. En ’s morgens je boterhammen moeten smeren, dat doe ik dus niet graag. Lesgeven viel wel mee, gelukkig.
Het uurtje tussenin werd voor één keertje niet ingenomen door studietoezicht, waardoor ik me richting computerwinkel kon spoeden. Wat gediscussieer en gedebatteer over specificaties, en zo’n 850 euro later, was ik de trotse eigenaar van een nieuwe PC, een HP Pavilion P 6320be. Een Intel Core i3 processor met 2,93 gigahertz, 6 giga werkgeheugen, een whopping anderhalve terabyte harddisk, een ATI Radeon grafische kaart met meer dan een giga geheugen, een DVD RW, een netwerkkaart van ook alweer een giga, en een ingebouwde kaartlezer. Oef.
Ik zo content als een klein kind, nog snel geld afhalen, mijn gerepareerde schoenen ophalen, even de apotheker binnen om Touristil, en verder gaan lesgeven.
Om kwart voor twaalf werd de les stilgelegd, want we gingen met alle Latijnses van 5 en 6 en de Griekjes van het 4de naar het toneelstuk ‘Hippoliet’ naar Euripides, in Bornem begot. We stonden dus allemaal netjes om 12.00u op de parking, maar geen bus te zien. Daar was ergens een foutje gebeurd bij de busmaatschappij. Mijn collega is zo al een stresskonijn bij dat soort dingen, en nu kreeg ze het helemaal. Enfin, een twintig minuten later zaten we alsnog op de bus, en waren we zelfs netjes op tijd.
Het toneelstuk zelf was de moeite. Nooit geweten dat je de essentie van een tragedie kon behouden, en toch ongelofelijk grappig uit de hoek komen. Chapeau voor Dany Timmermans, Kader Gurbuz, Jenne Decleir en Machteld Timmermans, de regie en de scenografie. Knap!
Tegen half vijf stonden we terug in Mariakerke en kon ik me richting klassenraad spoeden, want die was intussen al begonnen. Mijn zegje gedaan, daarna de kinderen opgehaald, en huiswaarts. Moe.
Ook mottig van de bus, vermoed ik, het pilletje ten spijt. Ik had ook ijskoud, en kroop in de zetel onder een dekentje. Toen Bart thuiskwam, nam hij dan ook liefdevol de kinderen voor zijn rekening, en liet me een dutje doen. Eten zei me niet veel, ik heb amper een boterhammetje gegeten, had geen zin in warm eten.
Tegen half acht sleepte ik me naar de WW, nog steeds in een rothumeur. Maar de avond verdient een apart postje, want die viel onverwachts mee.
Laat het volstaan met te zeggen dat ik nog niet eens de PC uit mijn auto heb gehaald: ik heb er de fut niet voor. En voor een computergek als ik, wil dat wel wat zeggen.
