Geplaatst op

Wasprobleem

Kan iemand me hiermee helpen? Ik heb namelijk een wasprobleem, en dan meer bepaald met mijn zwarte was.

Soms komt mijn was namelijk stinkend uit de wasmachine. Yup, stinkend, ik kan het niet anders noemen: een muffe, vieze geur. Er zit dan niets anders op dan de machine opnieuw te laten draaien, en zelfs dan is de geur nog niet volledig verdwenen.

Bij mijn witte was heb ik dat nooit voor, dus aan de machine zelf kan het niet liggen, noch aan het water.

Ik heb al verschillende wasmiddelen voor donkere was uitgeprobeerd, maar ook daar maakt het blijkbaar niet uit.

De enige verklaring die ik heb, is de volgende: Bart heeft nogal een sterke lichaamsgeur en neemt dus elke dag, na zijn douche, een vers Tshirt en verse kousen. De vuile verzeilen dan in de zwarte was, en geven wellicht een geur af. Toch is de geur van de was niet te vergelijken met een zweetgeur of de geur van zweetvoeten, in de verste verte niet.

Ik laat de was ook niet zitten: soms open ik de machine amper een paar minuten nadat het programma is afgelopen, en hangt de geur er toch in.

Iemand een oplossing? Want ik begin dat zo langzamerhand kotsbeu te worden…

Geplaatst op

Moto

Vandaag ben ik eindelijk nog eens met de motor naar het werk gereden. Ofwel was het weer niet goed, of ik moest kinderen afzetten/ophalen, of ik had teveel gerief bij…

Deze morgen ben ik dus per moto aangezet. En jawel, net toen ik aankwam begon het te druppelen, ondanks alle gunstige weerberichten!

Ik had om elf uur gedaan, en heb nog een half uurtje gewacht tot de grond weer min of meer droog lag om aan te zetten. Want ja, het ging mooi weer zijn, en dus had ik een vrij chique broek aan en open schoenen.

Het zal me leren…

Geplaatst op

Swishing

Omdat ze me het zo lief had gevraagd, kon ik het Karolien moeilijk weigeren om naar de Swishing te gaan.

Het leek me ook wel een interessant concept: iedereen neemt maximaal tien stuks uit zijn garderobe (dingen die in prima staat zijn, maar te klein/te groot/toch niet zo mooi bij nader inzien/impulsaankoop), brengt die mee naar de swishing, laat ze nakijken en hangt ze in de voorziene rekken. De daaropvolgende uren heb je de tijd om rustig te snuisteren in de spulletjes die anderen hebben meegebracht. Je mag dingen passen, maar je moet ze daarna netjes terughangen: iedereen heeft recht op alles. Op een afgesproken uur verzamelt iedereen buiten achter een startlijn, worden de rekken binnen een beetje op orde gebracht, en wanneer het startschot gegeven wordt, mag iedereen naar binnen stormen en zijn favoriete items uit de rekken grissen, tot maximaal het aantal dat je zelf had meegebracht.

swishing

Als resultaat heb je dan een aantal nieuwe stuks in handen, terwijl je van die andere spullen die op je geweten drukten, vanaf bent. Niet slecht, toch?

Editie twee van Swishing ging door in Chateau Potuit, enfin, een kleine maar gezellige ruimte achter het prachtige herenhuis in Sint-Amandsberg. Zo’n 40 dames waren aanwezig: niet alleen de ruilbelusten, maar ook een visagiste, een kapster en zelfs een heuse stijladviseuse. Blijkbaar waren alleen de smallere soort dames op het evenement afgekomen, want boven maatje veertig vond je nog nauwelijks iets. Daar stond ik dan, met mijn behoorlijk maatje meer. Alleen een paar witte schoenen kwamen in aanmerking, vond ik.

Bon, ik heb dan rustig iets gedronken, wat heerlijke kaastaart gegeten en van de andere hapjes gesnoept (waar denk je dat die grote maat vandaan komt? :-p )en gezellig zitten kletsen.

Om half vijf ging ik tussen de rest van de dames staan, en de spanning was te snijden: er hing zowaar behoorlijk veel adrenaline in de lucht! Dat was ook te merken toen het startschot viel: er werd naar binnen gestormd op een manier alsof er binnen gratis Manolo Blahnikschoenen te rapen vielen!

bestorming

Sommige meisjes werden genadeloos tegen het venster naast de deur gesmakt, anderen ruwweg omver gedrumd. Ik liet het zwaarste geweld voorgaan en holde dan op een drafje mee binnen, maar de schoenen waren al weg natuurlijk. Ik heb dan, na een tijdje, toch een ander paar meegenomen: hele mooie, maar genadeloos hoog.

schoenen

Toen iedereen uitgegraaid was, werden er nog leuke bonussen weggegeven (zoals twee uur personal shopping met de stijladviseuse en zo) en werd er nagekeken of je toch niet teveel meegenomen had.

Mijn persoonlijke conclusie: fijn concept, maar toch: nee bedankt. Niet alleen is mijn maat niet populair, maar vooral het vreselijke gestorm was beneden alles. Het leek wel een bende uitgehongerde wilden die een buffet gezien hadden. Ik winkel zo al niet graag, en dit gaat dan echt een stap te ver.

Ik weet dat de organiserende dames mijn mening delen, en ik hoop dat ze voor de volgende editie een betere oplossing vinden. Want ja, het idee is schitterend. Alleen die uitwerking he…

(foto’s Sophie de Brabander)

Geplaatst op

Kan het voor één keertje wél goed, hmm?

Deze voormiddag kwamen ze dus onze nieuwe rolgordijnen van Luxaflex installeren. Netjes op het afgesproken uur werd er aangebeld, en de man ging onverdroten aan het werk. Ik heb de lichtst mogelijke stof gekozen, en toen het eerste gordijn ophing, zag het er prachtig uit!
Het leek wel compleet ondoorzichtig, maar dat bleek aan het feit te liggen dat de zon er bal op zat: waar er schaduw was, kon je bijna gewoon naar buiten kijken. Exact mijn goesting dus.

Tot twee uur later, tegen half twaalf, bleek dat de gordijnen eigenlijk niet helemaal recht hingen, of zelfs een lichte rimpeling hadden: ze waren slecht gemaakt, slecht gemonteerd!

Retourtje fabriek dus, tot ongenoegen van de installateur want die mag nog eens terugkomen. Maar hij zei het zelf: zo’n rolgordijn moet perfect strak hangen, en dat was bij geen van de vijf stukken het geval.

Eén lichtpuntje: ik weet nu al dat het mooi zal zijn, en de basiselementen hangen er al, dus dat wordt uitpakken en inklikken, op een kwartiertje geklaard.

Nog een week of twee wachten dus. Argh. Alweer.

Geplaatst op

Center Parcs – slot

Het einde van onze korte vakantie, helaas. We hebben opgeruimd, onze auto geparkeerd op de uitgaande parking, en toen stonden we voor een gesloten deur van het piratenschip! Blijkbaar is dat op ‘wisseldagen’ niet open, en hadden we dat niet gezien. De kinderen waren nogal ontgoocheld, maar daar viel uiteraard niks aan te doen. Enfin, één en ander resulteerde erin (ik zag het niet zitten om de laatste dag nog te gaan zwemmen en dan rechtstreeks in de auto naar huis te moeten rijden) dat we tegen elf uur al netjes in de auto zaten om naar huis te rijden.

Bart had namelijk net die dag team-event met Netlash, en wilde graag tegen drie uur op kantoor zijn. Geen enkel probleem dus. Hij haalde nog snel brood, en de kinderen en ik speelden wat buiten.
Kobe had zelf de zandbak opengetrokken, en binnen de kortste keren had ik twee prachtige zandmuizen. Het verbaast me eerlijk gezegd dat Kobe zich meer dan een uur probleemloos in de zandbak kan bezighouden.

Net toen ik hen wilde sommeren uit de zandbak te komen, zich min of meer te ontzanden en zich buiten uit te kleden (zodat ik ze, net zoals mijn pa vroeger, de trap kon opdragen en in bad droppen), las ik op Twitter een terloopse opmerking over de feestdag en hoe morgen alles gesloten was. Oeps. Probleem.
Ik heb de kinderen dan maar eens flink uitgeschud, heb zelf toonbare kleren aangetrokken, en ben met hen nog snel naar de Delhaize gereden voor de weekendboodschappen. Nog een geluk dat de Delhaize niet sluit om zes uur!

Zoals Wolf nogal vaak zegt tegen mij: “Mama, ik denk dat uw hersens ook met vakantie zijn!”, ga ik hem uiteindelijk nog moeten gelijk geven ook…

Geplaatst op

Onderbroekenlol

onderbroek

Gisterenvoormiddag ben ik met de kinderen naar Lommel centrum getrokken, want blijkbaar had ik wel voor iedereen een reserve zwembroek mee en stapels kousen, maar had ik Wolfs onderbroeken schromelijk over het hoofd gezien.
En aangezien hij moeilijk vijf dagen lang dezelfde onderbroek kon dragen, zag ik me genoodzaakt Lommel onveilig te gaan maken. Een van de eerste winkels die ik tegenkwam was een Kruidvat, en laat mijn ma me nu nog net een mailtje gestuurd hebben dat de kinderonderbroeken daar in reclame stonden zeker?

Enfin, eens kijken of die Limburgse marchandise wel even goed is als die van ons hier :-p En hopelijk moet ik hier vandaag of morgen niet opnieuw zijn omdat ik nog zo van die stommiteiten heb uitgespookt.

Geplaatst op

Hyperkinetisch?

Toen gisteren mijn 17jarige lummels binnensloften in het lokaal van Latijn voor een achtste lesuur (ik kan daar ook niet aan doen), bleek ik blijkbaar nogal wakker en energiek.

Ik kreeg alvast de commentaar van één van hen:

“Goh mevrouw, stop ne keer met zo hyperkinetisch te doen! ’t Is wel ’t laatste uur he! Hoeveel koffie drinkt gij wel zo niet op nen dag zeg!”

En ik had amper een kop ’s morgens gedronken, en een kop na de middag. Het kan dus niet aan de caffeïne gelegen hebben :-p

(De heren kregen trouwens de slappe lach toen ik hen dat zei, en zij me probeerden voor te stellen met een blikje of drie Red Bull in mijn systeem.)

Geplaatst op

Dewulf.

Ik ben blijkbaar lang niet de enige Morgenlezer die zijn kluts kwijt is.

Ik mis Dewulf.

Ik vind het verschrikkelijk om Camps zijn naam daar alleen te zien staan, zo op de voorpagina van de Morgen. Met alle respect voor mijnheer Camps, maar ik lees zijn stukjes niet graag. Soms lees ik ze niet eens tot het einde, omdat ze me niet boeien. De stukjes van Bernard Dewulf daarentegen…

Zoals bij vele mensen was dat het eerste van de krant dat ik las. Nog voor ik eigenlijk de koppen op het stuk erboven had gelezen. Nog voor ik ze zelfs eigenlijk maar opengevouwen had. Dewulf is de reden dat ik vaak bijna een dikke kruisspin heb ingeslikt. Gewoon, omdat ik op het tuinpad van de brievenbus naar de deur al aan het lezen was en dus niet keek waar ik liep.

In alle ernst, ik overweeg om mijn abonnement, al meer dan tien jaar, niet te vernieuwen. Zonder Dewulf, zonder de foto’s van Filip Claus, zonder wel meer dingen, hoeft het voor mij niet.

Ik kan De Morgen en zijn financiële problemen best begrijpen, en dat er ontslagen moeten vallen, is helaas harde realiteit.

Maar, lieve De Morgen, dan moet u mij ook maar begrijpen.

Geplaatst op

Waarom?

Waarom zijn de antibioticapillen die je moet slikken bij een keelontsteking, altijd zo onmogelijk groot?

Je kan zo al met moeite wat water doorslikken, laat staan een pil van meer dan twee cm lang en een halve cm doorsnee.

En wie ooit al met amandels gezeten heeft de grootte van pingpongballetjes, zal me gelijk geven als ik zeg dat je verslikken geen goed idee is op zo’n moment. Laat staan dat dan zo’n mega kutpil in je keel blijft vastzitten tussen die bewuste amandels.

De farmaindustrie kan een beetje usability wel gebruiken, mijn gedacht.

Grmbl.

Geplaatst op

Onverwacht

Vandaag had ik onverwachts gedaan om 12.00u ipv. 12.55u, omdat mijn leerlingen toneel hadden en ik blijkbaar geen toezicht moest doen.

Geen probleem uiteraard, werk genoeg :-p
Tot mijn frank (euro?) viel dat ik dan misschien met Bart iets kon gaan eten in ’t stad. Een kwartier later gaf ik mijn liefste een zoen op de Sint-Michielsbrug en togen we naar de Wok-A-Way. Daar kregen we na een tiental minuten onze wokschotel van een vriendelijke jonge Kantonees met Antwerps accent. Een dikke vijf minuten later merkte die gast op dat hij Bart eigenlijk een gewone ‘Young Chicks’ had gegeven in plaats van eentje met zoetzure saus. Bart wuifde het weg, en wij aten rustig verder. Tot er plots een papieren zak met een portie take-away naast ons werd neergezet. De kok vond immers dat hij een fout had gemaakt en dat die rechtgezet moest worden. Bon, ik weet wat ik morgen met genoegen in de microgolf van school ga schuiven :-p

Daarna ben ik nog heel even wat boodschappen gaan doen (ik heb eindelijk eens iets gevonden voor Barts vaderdag dat ik kan betalen en hij nog niet heeft) en naar huis gereden.

En toen lag na vijf minuten mijn versgezette caffé latte over het aanrecht, de net gehaalde post en voor de helft in mijn onderliggende schuiven. Heb ik nog een kwartier mogen staan kuisen ook :-p