Geplaatst op

Quiz en spel zonder grenzen.

Vandaag zat ik bij de vierdes ingedeeld. Een hele toffe groep, als je het mij vraagt.

In de voormiddag was er een uitgebreid ontbijt voorzien met koffiekoeken (ik heb het me ondanks het dieet toch laten smaken) en daarna een quiz. Ik moest enkel maar aan de computer zitten en de scores intikken, en eigenlijk was ik daar wel dankbaar voor: ik voelde me namelijk weer niet al te fris. Niet alleen de vermoeidheid was er nog, ook de misselijkheid begon weer de kop op te steken. En ik die hoopte daarvan af te zijn! Hmpf.

In de namiddag leek het iets beter te gaan: spel zonder grenzen! Elke leerkracht werd als coach/scheidsrechter toegewezen aan een groepje van 8 leerlingen, die de meest gekke opdrachten moesten uitvoeren. Ik heb echt veel lol gehad, tot het moment dat er bijzonder pijnlijke en acute darmkrampen de kop op staken: ik heb note bene twee keer mijn papieren in handen van één van de algemene scheidsrechters gestoken, en ben richting toilet moeten crossen.

Er is dus echt wel weer meer aan de hand: mijn spijsvertering ligt grondig in de knoop. Blah!

Geplaatst op

Meh

Mottig. Ik loop al sinds vrijdag mottig: misselijk, draaierig, niet veel eetlust, en af en toe het gevoel dat ik moet overgeven. Ik heb gelukkig zaterdag wel kunnen genieten van het overheerlijke menu bij mijn schoonouders, maar toch…

Ik vraag me af wat het is: oververmoeidheid? Want Kobe laat me alweer weken na elkaar elke nacht minstens één keertje opstaan: een slechte droom, een vuile neus, zijn deken dat gevallen is, hij vindt zijn tuut niet meer, of hij valt nota bene zelf uit zijn bed.

Of misschien is het gewoon lentemoeheid, en ben ik dringend toe aan een pak zon en een opgewekt gevoel. En begin ik misschien best met wat vitaminen. Alhoewel, met mijn Weight Watchers eet ik meer dan genoeg groenten en fruit om de nodige dosissen binnen te krijgen.

Enfin, we zien wel. Als ik dit weekend maar deftig op mijn benen sta, want dat zal nodig zijn!

Geplaatst op

Fiets

Eigenlijk ben ik stiekem wel een beetje trots op mezelf: ik ben gisteren gewoon met de fiets naar het werk gegaan!

Op zich zeker geen grootse prestatie, zeker niet als je weet dat de afstand exact vijf kilometer is. Maar in al die jaren dat ik nu in Mariakerke werk, was het er nog maar één keertje van gekomen. Als je ’s morgens vroeg een auto ter beschikking hebt, dan neem je die meestal, in plaats van een kwartier vroeger te vertrekken en de fiets te nemen.

En ik geef toe, ik was er ook wat bang voor: mijn conditie is niet alles (understatement) en ik wilde echt niet buiten adem toekomen op school om meteen bezweet te moeten lesgeven. Zeker omdat er een vrij enthousiaste brug is waar ik over moet, zo net voor de school.

Gisteren was er de eerste mooie lentedag en was er een aantal klassen op uitstap, zodat ik een pauze had waarin in naar huis ging, en pas om één uur moest herbeginnen. Ideaal dus om de fiets te nemen.

Ik heb wel nog serieus mogen doortrappen, want ik was -zoals altijd- op het laatste nippertje vertrokken, en had pas bij vertrek vastgesteld dat mijn banden wel eens mochten opgepompt worden. En jawel, Murphy deed ook zijn duit in het zakje, want het waaide nogal stevig, en uiteraard had ik tegenwind.

Het maakte de terugweg eigenlijk wel des te aangenamer.

Enfin, nu maar hopen dat er een begin is gemaakt. Ik ga proberen mezelf vaker de fiets op te schoppen. Moet kunnen.

Geplaatst op

Weight Watchers 2

Phoe!

Ik was er zeker van dat ik twee kilo ging kwijt zijn, dat vertelde de weegschaal me ’s morgens toch. Ik weeg me dan altijd op hetzelfde moment, zonder kleren.

De coach van de WW keek me echter teleurgesteld aan toen ik ginder op de weegschaal ging staan: amper 200 gram! Ik schoot in de lach, en zei dat dat niet echt het geval was. Ik had echter wel compleet andere kleren aan dan de vorige keer: een zware jeans ipv een lichte stoffen broek, stevige laarzen ipv lichte schoenen, enzovoort. En het feit dat ik net mijn regels ging krijgen, doet er ook al geen goed aan. Soit, ik maakte me er totaal niet druk in: ik weet dat het al verschil maakt. Deze morgen op de weegschaal zakte het net niet naar twee in plaats van drie cijfers, en vorige week stond er nog 102.

Ik wéét dat ik goed bezig ben dus. En we doen dapper voort 🙂

Geplaatst op

Zumba

Ik zeg al sinds september dat ik naar de Zumba zal gaan. Al sinds ik weet dat het mijn (geadopteerde) broertje is die les geeft hier in Gent. Vroeger gaf hij enkel salsa, nu dus ook zumba, mét diploma en al, dat moet uiteraard.

Hij gaf toen een gratis proefles, en ik ging gaan met Sandra. Helaas had ik toen de mother of all colds, liep het snot uit mijn neus en kon ik enkel amechtig lopen hijgen. Geen goed idee dus, als je al 30 kilo te veel weegt, om op zo’n manier te gaan sporten.

San is dus alleen gegaan, en doet het nog steeds.

En ik? Ik stelde het voortdurend uit. Yup, er waren weken dat er echt geen enkele avond vrij was (hij geeft les op maandag, dinsdag en donderdag), en ik heb lang met mijn rug gesukkeld. Maar dan nog. Feit is dat ik uitvluchten zocht, omdat ik er gigantisch tegenop zag. Want ik heb de conditie van een gemiddeld dierentuinnijlpaard.

Sinds ik vorige week echter de koe bij de horens heb gevat en begonnen ben met Weight Watchers, vond ik dat ik de excuses maar moest laten. Toen Bart dan ook plots vroeger thuis was dan voorzien, had ik dinsdag plotseling de mogelijkheid om te gaan. Ik heb al mijn moed verzameld, heb een half uur naar haalbare sportkleren gezocht, en ben vertrokken. Door het gigantische parkeerprobleem in de stad, was ik dan ook nog een kwartier te laat.

Geen nood, amper vier meisjes (het zijn vooral studenten die het doen, en die zijn nu aan het studeren) waren enthousiast aan het springen op Latino beats, en mijn broertje stond grijnzend vooraan rond te hupsen dat het een lieve lust was. Ik had hem al eerder met zijn kont zien schudden, maar nog nooit op zo’n professionele manier :-p

Ik heb meegedaan, ja. Ik denk dat ik van de drie kwartier ongeveer een half uur op de dansvloer heb gestaan, en de rest van de tijd stond ik naar adem te snakken, water te drinken of zweet weg te vegen. Want dat liep in straaltjes van me af.

Conclusie: het was wijs, en het is vooral broodnodig. Dus ik ga blijven gaan. Al was het alleen al om mijn broertje wat vaker te zien, want dat was alweer veel te lang geleden.

Geplaatst op

Rug

En toen ging ik maar weer eens door mijn rug.

Deze keer heb ik er geen idee van wat de concrete aanleiding was: ik heb niks speciaals gedaan of opgepakt, tenzij natuurlijk een peuter van 16 kilo, jawel.

Zaterdag had ik een lichte zeurende pijn, en ook zondag was dat het geval. Ik heb nochtans alle gewone dingen kunnen doen, en ben zelfs zonder noemenswaardige problemen drie uur in het koor op een stoel kunnen gaan zitten. Wat ik dus blijkbaar beter niet had gedaan.

Want maandag morgen was het om zeep: ik ben opgestaan met echt wel veel pijn. Desondanks ben ik gaan lesgeven (je kan daar afwisselen tussen zitten, staan, leunen, en rondlopen), maar na twee uur, toen ik twee uur tussen had, ben ik toch maar weer even naar huis gekomen om plat te liggen. Dat doet deugd, maar echt beteren doet het voorlopig niet.

Ook een goeie nachtrust heeft niet geholpen. Deze morgen was het nog steeds niet in orde, en heb ik bijzonder hard op mijn tanden gebeten om te werken. Intussen heb ik boodschappen gedaan en lig ik nu weer in de zetel. Plat. Met de bijzonder toegewijde hulp van mijn oudste, die zijn volle vijf jaar bijzonder hulpvaardig in de schaal gooit, en de hond eten geeft, licht aansteekt, post haalt, telefoon brengt…

Lief he 🙂

Geplaatst op

Weight Watchers

Een van mijn goeie voornemens dit jaar is eindelijk iets doen aan dat gewicht. A recurring thing, I know.

Ik weet in elk geval dat ik het kan: toen ik trouwde, was ik 14 kilo kwijtgespeeld dankzij de Weight Watchers en hun toenmalige programma met eenheden. Het werkte, ik had geen honger, en ik zag er goed uit. Alleen had ik toen geen kinderen die boterhammen met choco wilden, geen overbezet programma zodat ik steevast op school eet en ’s avonds niet meer kook, en… Ach ja, u kent die uitvluchten wel. Ik had toen ook een doel.

Nu heb ik, wat eten betreft, zo ongeveer de wilskracht van een verlamde kwal op wiet.

Ik heb hier al tijden het adres van een goeie diëtiste liggen, nog niet eens ver af ook. Het komt er maar niet van om te bellen. Ik heb eerlijk gezegd geen zin om te diëten. Mijn lijf schreeuwt het tegenovergestelde: 35 kilo overgewicht sleep je niet zomaar mee, en mijn voeten kunnen dat getuigen. Maar ik eet zo ongelofelijk graag, en ik heb echt geen zin om te beginnen tellen en doen.

En toch moet het.

En dus wordt het die diëtiste. Maar eerst ga ik nog de Weight Watchers een kans geven. Het kookboek en het stappenplan heb ik al, en de kennis dat het werkt ook. Nu alleen nog de motivatie, en die kan ik misschien halen uit de bijeenkomsten, als ik daar geraak tenminste.

Brussels Girl Geek Dinner heeft er zelfs een wedstrijd rond, en vandaag was de laatste dag. Ze vroegen hoe je onder een ongelofelijk calorierijke feestmaaltijd van je moeder zou uit geraken.

Hmpf. LOL, eigenlijk zou ik daar helemaal niet om geven :-p Ik zou het vrolijk naar binnen werken, alleen een beetje opletten qua hoeveelheden, en er gigantisch van genieten. En dan achteraf heerlijk uitbuiken op de sofa. Maar ik heb het gevoel dat de WW niet echt op dit antwoord zaten te wachten :-p Hoe zou ik het dan aanpakken, in dieettijd? Wel, ik zou al op voorhand mijn ma waarschuwen. Heh, ze zou het echt wel al weten als ik aan het diëten zou zijn: de ettelijke zaagtelefoons in haar richting zouden ervoor gezorgd hebben dat ze zich pijnlijk bewust zou zijn van het gegeven. Maar als ze ondanks mijn tegenpruttelen dan tóch roomsauzen zou combineren met kroketten, en crème-au-beurretaarten zou laten voorafgaan door roomijsbuchen en petit fours? Wel, dan heb ik het gemakkelijk: ik ben notoir maaglijder, en sommige dagen doet die maag van mij ondanks dagelijkse medicatie toch nog lastig, vaak zonder aanwijsbare oorzaak. Ook dàt gegeven kent ze, en dat is dan de ideale smoes. “Goh ma, echt niet vandaag, mijn maag doet lastig en dan kan ik echt niet tegen vettigheden en zo, je kent het wel”. Als ik daar dan mijn zieligste gezicht bij trek, lukt dat wel.

Alleen moet ik dan zelf kunnen weerstaan aan die lekkernijen. MMmmmmm….

En misschien ook eerst eens beginnen met een ruggengraat kweken. Maar hoe doe je dat?

Geplaatst op

Kerstdineetje met Weight Watchers, jawel.

cole.png

(Ik zit nog een BGGD achter, die post komt later nog wel eens)

Gisteren was er dus nog maar eens een Brussels Girl Geek Dinner, een vrij exclusieve alweer. Ik had echt mijn best gedaan om er bij te zijn, al had ik er mijn kwisconvent voor in de kou moeten laten staan. 20 dames waren namelijk uitgenodigd op het Kookeiland in Deurne, voor een soortement van kerstfeestje. We gingen in primeur kennis maken met het nieuwe ProPointssysteem van de Weight Watchers, en meteen ook een calorie-arm kerstmenu klaarmaken.

Right up my alley dus, voor wie me kent en dus weet dat er volgens de dokters 30 kilo af moet. Destijds voor mijn trouwdag was de situatie nog niet zo erg, en heb ik er op vier maanden 17 kilo afgekregen, met diezelfde Weight Watchers. Ik heb toen geen moment honger gehad (alleen verdomd veel goesting in chocolade en zo), maar nu ontbreekt het me aan motivatie. Soit, wie weet ligt dat nieuwe systeem me wat beter.

Trouwens, Clo had ook nog een lekker ding achter het fornuis beloofd, dat kon dus niet misgaan. Helaas was ze er in geslaagd zichzelf dubbel te boeken, en moest ze verstek laten gaan. En ze had er nog wel zó naar uitgekeken. Soit, ik kon inspringen om de introductie te doen, dus dat probleem was verholpen. Dat mijn klassenraad mega uitliep en ik pas om kwart voor zeven in Deurne was, mocht de pret niet drukken. Perrine had me gebrieft via de telefoon, het viel dus wel mee.

We kregen een korte uitleg vanwege de Weight Watchers zelf, en werden daarna vergast op Mitch Coldenhoff, een voor mij nobele onbekende, maar niettemin best charmant :-p Hij mag misschien niet veel van geeks weten en geeft dat ook grif toe (I quote: “Ik heb vandaag twee nieuwe woorden geleerd, geek en blog”), koken kan hij gelukkig wel. Hij gaf ons telkens een demonstratie met de nodige uitleg, en daarna konden we zelf per vier aan de slag, elk op een, jawel, kookeiland.

Het voorgerecht bleken gamba’s te zijn in een licht en lekker sausje, als hoofdgerecht was er Boeuf Stroganoff met rijst. Helaas, in echte Weight Watcherstraditie, was er dus geen dessert, enkel koffie. Maar de goodiebag maakte veel goed:
* Het kookboek met 365 dagmenu’s en recepten volgens het nieuwe ProPointsplan
* een mapje met 4 startboekjes voor het nieuwe plan
* boodschappengids met alle mogelijke producten en merken volgens hun puntenwaarde
* een WWmagazine (wist niet eens dat het bestond)

En last but not least een doosje met 5 lemon-meringue chocoladerepen, dus jawel, toch een dessert! Hahaa!

Ik heb dus eigenlijk geen excuus meer om er niet aan te beginnen, tenzij mijn eigen lamlendigheid.

Wil je trouwens zelf eens weten hoe dat nieuwe puntenplan eruit ziet, dan kan je meedingen naar gratis bijeenkomsten. De uitleg vind je – uiteraard – op de website van Brussels Girl Geek Dinner.  Doen, zou ik zeggen. Gewoon doen.

Geplaatst op

Ziek

Ziek zijn is niet wijs. Vooral niet tijdens de vakantie, maar dan hoef ik me tenminste niet schuldig te voelen omdat ik mijn collega’s met mijn leerlingen opzadel, en zelf achterop geraak op het leerplan.

Het is ook niet wijs als je dan in je bed ligt, en ze beneden aan het schuren zijn (schilders, weet u wel) met een behoorlijk lawaaierige machine. Maar niks dat een gezonde dosis genegeer niet kan verhelpen :-p

Het is nog minder wijs als Bart dan ook nog ziek wordt, en je dan samen in bed ligt te zuchten en je slecht te voelen.

Er is maar één goeie kant aan: door het werken van de schilders en de hoop stof die ze produceren, had ik de kinderen al het huis uit gestuurd richting mijn ouders. En dus kunnen Bart en ik in alle rust en stilte (toch op kindergebied) ziek zijn, en moeten we enkel zorg dragen voor onszelf. Niet slecht, niet slecht.

Intussen heb ik alweer gegeten en voel ik me redelijk. Tijd voor wat schoolwerk, want schilderen zit er vandaag niet in.

Geplaatst op

Fut

Het is hectisch de laatste tijd. Er moeten toetsen verbeterd worden en punten ingegeven, rapporten opgemaakt, klassenraden bijgewoond, ouders geëntertaind…

Intussen moet ook de living opnieuw leeggehaald worden, want de schilder komt volgende week, en die mens moet toch kunnen werken.

En dan ben ik nog bezig met na te zieken, en lukt het niet allemaal even goed, vooral ’s avonds.

En dus heb ik geen fut. Meh.

Iemand wat fut op overschot?