Geplaatst op

Punctie

Gisterenmorgen stond ik dus alweer om half elf bij de gynaecoloog: na de mislukte punctie van vorige week dus een tweede poging. Opnieuw ging Bart thuis klaarstaan om voor de kinderen te zorgen. En opnieuw ‘mocht’ ik bijna een uur wachten: er was een dame die een uur te laat was, maar desondanks toch zonder problemen aan de beurt kwam. Hmpf.

Enfin, opnieuw een echo gedaan, waarbij het kleintje mooi te zien was, en netjes aan de goeie kant zat. Oef. Opnieuw werd de buik steriel gemaakt, ging de arts gaan schrobben, en begon hij aan een zijdelingse echo. En geloof het of niet: opnieuw had het mormel zich gedraaid! Zoudt ge nu niet doodvallen! De dokter probeerde nog de baby te porren – fijn zicht trouwens, die deuken in het beeld, en dan dat kleintje dat steevast terug schopte – maar dat hielp uiteraard niet. Hij heeft het dan ook opgegeven, wilde het risico niet nemen. Hij heeft me wel doorverwezen naar het UZ, waar blijkbaar professor Defoort een autoriteit is in puncties, en die desnoods dwars door de placenta een punctie doet.

Enfin, terug naar af dus. Gelukkig geen gaatje in mijn buik, zodat ik me wel normaal kon bewegen. Ik heb Bart dus maar terug naar kantoor gestuurd, na de middag.

Blah. Zo blijft dit spelletje duren natuurlijk.

Geplaatst op

Paniek!

Deze morgen ben ik toch eventjes in paniek geslagen. Bij het opstaan zei Wolf al dat hij zich niet zo lekker voelde, maar dat gebeurt wel meer. Maar, aan de ontbijttafel begon hij plots te huilen: dat het echt niet ging. Toen hij een paar ogenblikken later begon over te geven, wist ik dat het menens was. Helaas, zijn timing was weer weergaloos: Bart zat in Frankfurt, en ik moest examens gaan afnemen. Help! Als een zot ben ik naar mijn ma beginnen bellen, waar ik geen gehoor kreeg en ik dus hartsgrondig vloekte. Het was pas toen ik in een halve paniek naar school belde om me minstens de eerste twee uur (bijkomend toezicht bij geschiedenis) te vervangen, dat mijn frank viel: mijn ouders zaten in Portugal! Uiteraard gingen ze niet opnemen!

Helaas moest ik wel zelf examen afnemen om 10.10u, en moest ik dus wel degelijk naar school. Ik heb dan maar -alweer- mijn schoonvader opgebeld in Ronse, en die kon er een uur later wel zijn. Oef. Ik heb de tranen uit mijn ogen geveegd, en rustig proberen ontbijten.

Intussen moest Kobe wel nog naar school: die voelde zich kiplekker, liep te zingen en te dansen als gewoonlijk. Ik liet een lijkbleke Wolf even alleen op de zetel, met de belofte me te haasten. Toen ik een kwartier later terugkwam, had hij nog eens overgegeven in een emmer, maar voelde zich wel wat beter.

Een yoghurtje bleek nochtans geen succes, en uiteindelijk heeft hij vier keer gekotst, en een tijdje geslapen in de zetel. Mijn schoonvader is hier gebleven van half tien tot kwart voor één (ik heb na het examen nog snel een paar boodschappen gedaan zoals brood en zo), en ik was daar immens dankbaar voor.

En als u me nu even excuseert, dan ga ik nu Murphy wurgen. Met zijn stomme wet!

Geplaatst op

Punctie

Vandaag stond ik om elf uur bij de gynaecoloog voor een vruchtwaterpunctie. Behoorlijk zenuwachtig – er kan altijd iets misgaan, standaard 1 per 250 – bleef ik nog 40 minuten op mijn honger zitten. Uiteindelijk mocht ik me installeren op een soortement operatietafel (de gynaecologische tafel maar zonder beugels) en nam de arts een echo. Hij moest namelijk kunnen bepalen waar de baby zat, en waar hij dus plaats had om te prikken. Ik heb heel mooi mijn kleintje gezien, en ook hoe hij even met zijn handje aan zijn hoofd wreef. Vertederend, geloof me.
De dokter duidde aan waar hij kon prikken, veegde de contactsmurrie van mijn buik, legde al zijn gerief zoals grote naalden en zo klaar, en verdween. Hm? Iets later werd duidelijk waarom: hij had netjes zijn handen gescrubd, een mondmasker aangedaan en operatiehandschoenen.  Al bij al duurde dat toch een tiental minuten, denk ik zo.

Toen werd mijn buik ontsmet, en terwijl zijn assistente de echograaf bediende, stak hij, diep in mijn buik. Ik kan niet zeggen dat het geen pijn deed: niet de prik zelf, maar dieper. Het was vooral een zeer onaangenaam gevoel. En toen zag ik het gezicht van de gynaecoloog betrekken: “Het lukt niet. Volgende week opnieuw. De baby is in tussentijd verkropen van plaats, en waar ik eerst plaats had, zit nu het hoofdje. Ik kan geen water trekken.”

Bummer. Alles voor niks dus. Er zat wel degelijk een klein gaatje in buik en baarmoeder, dus ik moet me de rest van de dag koest houden, en mag zeker geen druk op mijn buik zetten, zoals bijvoorbeeld kinderen opheffen. Bart is dus thuis vandaag, en zal volgende week ook thuis moeten blijven, helaas.

Ik moest een half uurtje blijven liggen, en daarna werd nog een echo genomen, gewoon om me gerust te stellen: het hartje klopte netjes, en de baby lag te woelen. Alles in orde dus.

Alleen een ontgoocheling rijker.

Geplaatst op

16 weken

Gisteren ben ik opnieuw naar de gynaecoloog geweest voor controle, en alles was in orde 🙂

Mijn vaste gynaecoloog is nog steeds (wellicht tot 1 oktober) in ziekteverlof, maar het was dezelfde ervaren collega als vorige keer. Ik twijfel geen moment aan ’s mans deskundigheid, maar mis wel de souplesse van Ingels met zijn echomachine. Die haalt daar met zichtbaar genoegen de meest knappe beelden uit, en zelfs 3D-scans. I know, ik ben verwend, maar deze vervanger gebruikt het toestel puur functioneel: ik heb heel mooi de ruggengraat gezien, het kloppende hartje (maar zonder geluid) en zelfs armpjes en beentjes, maar helaas, geen uitprints. Hmpf.

Soit, alles is in orde. Woensdag moet ik naar de andere praktijk voor een vruchtwaterpunctie. Gezien mijn leeftijd is dat geen overbodige luxe.

En verder? Ik voel me intussen prima, alleen nog serieus moe bij momenten. De misselijkheid is weg, en ik kan weer normaal eten. De energieboost komt hopelijk nog, al ben ik daar niet meer zo zeker van, met die twee energievretertjes in huis.

Geplaatst op

Oogarts

Morgen naar de oogarts. Het werd zo stilletjesaan tijd, het was al meer dan een half jaar geleden. Unk, denkt u wellicht, wie gaat er nu om het half jaar naar de oogarts? Wel, mensen met glaucoom, zoals zowat de helft van mijn familie langs moeders kant.

Normaal gezien beginnen ze te controleren vanaf 40 jaar, ik heb al een verhoogde oogdruk sinds mijn 25ste. Niks ergs, aangezien het met oogdruppels ’s morgens en ’s avonds perfect onder controle kan gehouden worden. Mijn overgrootmoeder was er blind door, mijn grootmoeder bijna, maar mijn ma druppelt al jaren, en heeft een perfect zicht (toch wat glaucoom betreft).

Zelf moet ik wel een bril dragen, maar dat heeft niks met de ziekte te maken, mijn gezichtsveld is perfect. Ik ga wel een nieuwe lens aanvragen (de vorige linkerlens was gescheurd), zodat ik met het goeie weer weer zonder bril kan rondlopen, en een zonnebril dragen. Maar ik ben ook wel van plan een zonnebril op sterkte aan te schaffen: de brilwinkel om de hoek heeft net een promotie van 65 euro voor een zonnebril op sterkte, op voorwaarde dat je dioptrie niet al te erg is natuurlijk. Lijkt me schitterend voor op vakantie aan het zwembad 🙂

Geplaatst op

Koffie

Wie me kent, weet dat ik lyrisch kan worden over goeie koffie. Thuis hebben we intussen een espressomachine dat de bonen zelf maalt, en waarmee ik heerlijke caffè latte kan zetten. Mmm.

Het vocht dat op school voor koffie doorgaat, drink ik uit gewoonte en om iets warms binnen te hebben. Meer dan drie koppen per dag drink ik sowieso niet.

En nu heb ik al drie maanden geen koffie meer gedronken. Ik had het moeten weten, nog meer dan door de misselijkheid. Bij de vorige twee was dat ook zo: zwanger, en absoluut geen zin meer in koffie. Totaal niet. Zelfs de geur kan me nu al tegenstaan.

Bizar, he?

Geplaatst op

Halfweg

De paasvakantie is halfweg, en ik heb eigenlijk nog niks gedaan. Niks van schoolwerk, maar ook niet het opruimen van de logeerkamer – de laatste verbouwingsdozen staan daar nog en zo – laat staan het herbehangen van de keuken.

Ik ben al blij als ik erin slaag de kinderen bezig te houden, hen van warm eten te voorzien (met dank aan mijn liefste die boodschappen heeft gedaan voor een ganse week, waaronder een paar gewone opwarmdingen zaten) en mezelf aangekleed en gewassen te krijgen.

’s Avonds ben ik steevast helemaal uitgeteld, en ik moet al een paar weken verstek laten gaan in het koor, en daar voel ik me wel schuldig over. Maar het gaat gewoon niet, ik kan niet eens drie uur rechtop zitten, laat staan dat ik nog kan zingen.

Hmpf. Zielig he.

Geplaatst op

Pasen

Volgens traditie gaan we op Pasen naar mijn schoonouders, liggen er eieren in de struiken verstopt voor de kinderen, en eten we veels te veel lekkere dingen, terwijl we tussen de bedrijven door naar de Ronde kijken.

Deze keer was niet anders: de kinderen gingen joelend op zoek naar de eitjes (er waren zoals altijd veel te veel), en wij kregen heerlijke hapjes voorgeschoteld bij de champagne.

Het voorgerecht heb ik me laten smaken: asperges met gerookte zalm, en een bijzonder fijn sausje. Daarna ben ik in de zetel gaan liggen. Soep hoefde voor mij niet, van het hoofdgerecht van jonge duif met groenten en aardappeltjes heb ik een paar hapjes gegeten, meer niet. Daarna ben ik, opnieuw in de zetel, in slaap gevallen, en hebben zelfs de kinderen me rustig laten slapen.

Het ijsje als dessert lukte dan wel weer, de chocolaatjes en de koffie niet.

Ondanks alles heb ik een fijne dag gehad: heerlijk eten, fijn gezelschap, een spannende koers, en een zachte zetel. Meer moet dat niet zijn.

Geplaatst op

Vakantie!

Vandaag heb ik me toch richting school gesleept, omdat het maar een half dagje was (compensatie voor de woensdagnamiddag), en ik voor een deel verantwoordelijk was voor de kwis. Zoals gisteren gezegd, zie ik dat wel zitten: ik kan zitten en desnoods gaan liggen, en ik sta op tien minuten thuis, als dat nodig mocht zijn. De collega’s waren eigenlijk wel bezorgd, en iemand vond dat ik er koortsig uitzag. Hmm, da’s nu zowat het enige dat ik me niet voel, en da’s koortsig.

Soit, na de kwis ben ik onmiddellijk naar huis gegaan en opnieuw in mijn bed gekropen, en geslapen tot 17.00u. De kinderen vonden de opvang toch niet erg, blijkbaar.

De bedoeling was dat ik vanavond met Bart naar het SMAK zou gaan, de opening van Electrified#2, maar helaas. Het is de zetel geworden, met een aantal afleveringen van Stargate Universe, die tegen verwachting in echt wel goed is, beter dan de basisreeks.

Eten lukt nog steeds niet echt, al doe ik mijn best om toch regelmatig iets binnen te hebben, kwestie van niet te verzwakken. Zo dwing ik me om samen met de kinderen tenminste één boterham te eten. Maar ik ben wel telkens bijzonder blij als ze van tafel zijn, en in hun bed liggen: ze eten geven en in bed steken is genoeg om me weer helemaal uit te putten.

Ik zal blij zijn als de maagmedicatie inkickt.

Geplaatst op

1 april

Helaas is dit geen aprilgrap: ik heb deze morgen naar school moeten bellen dat ik thuisbleef. Kotsmisselijk. Apelam. Goed om te bellen, en terug in mijn bed te kruipen. Gelukkig dat Bart de kinderen voor zijn rekening nam, want zelfs dat zou niet gelukt zijn.

De bedoeling was dat ik vandaag met de vijfdes mee zou gaan naar Antwerpen, voor een bezoek met gids aan het fotomuseum, dan een workshop, en in de namiddag een wandeling met foto-opdrachten. Ik hoop dat ik mijn collega’s nu niet te veel in de problemen breng… Moest het nog een dag op school zijn, zou ik me misschien nog hebben samengeraapt, in de wetenschap dat het amper vijf kilometer van mijn bed is, en dat ik daar regelmatig gewoon kan zitten en zo. Helaas.

Ik heb de hele dag in mijn bed gelegen, geslapen tot 13 uur, dan iets kleins gegeten, en dan weer verder geslapen tot 15.00, met aansluitend een doktersbezoek. Die denkt dat het een ernstige maagontsteking is, heeft mijn maagmedicatie verdriedubbeld, en gaat ook een uitgebreid bloedonderzoek laten uitvoeren, want wellicht zit ik ook ergens met een vitaminen- of mineralentekort.

Ik ben dan de kinderen gaan ophalen, al tandenbijtend, en heb me daarna weer in de zetel gedrapeerd. De babysit voor de Weight Watchers heb ik maar weer afgebeld: ik zag dat echt niet zitten. De kilo’s zullen er wel af zijn, geen nood, ik eet nauwelijks.

En geen zin in aprilgrappen uiteraard.