Strijkparelpotjes

Omdat Kobe vandaag toch weer koorts had, belde ik onze reservering voor het Lepelblad af, en haalde ik iets uit de diepvries.

Ze waren al samen in bad geweest, deze morgen, en hadden nog rustig zitten spelen, zodat het toch al elf uur was voor ik Merel naar de crèche bracht. Ik ben dan nog even blijven kletsen in de apotheek (tiens, kletst die soms?), en toen ik thuis kwam, zag ik dat het rolluik van de jongenskamer weer naar beneden was. Kobe was om half twaalf in zijn bed gekropen, hij voelde zich niet lekker, en Wolf had hem netjes ondergestopt. Het dutske heeft trouwens geslapen tot half vier, blijkbaar was het serieus nodig.

Daarna hebben we ons dan maar bezig gehouden met strijkparels, maar dan niet om kettinkjes te maken of figuurtjes, maar wel een potje. Ik had dat zien passeren op Pinterest, en vond dat de max.

Je neemt een vuurvast kommetje, strijkt dat goed in met olijfolie, en giet er een handvol parels in. Die duw je dan open, zodat je een laagje krijgt van één parel dik. Door de olijfolie schuiven de pareltjes netjes omhoog en blijven ze aan de rand plakken.

Het resultaat ziet er dan zo uit:

potje1

De oriëntering van de parels maakt dus niet uit.

Dan zet je het kommetje een kwartiertje in een oven van 140°. Je moet zelf maar spelen met temperatuur en tijd, maar hou het wel in de gaten, want je wil geen smeltplastiek op de bodem van je oven :-p

Halverwege geeft dat dan dit:

potje2

Als je vindt dat het genoeg gesmolten is, haal je het uit de oven en laat je het afkoelen. Zodra de plastiek uitgehard is, kan je het zo uit de kom nemen, het komt vanzelf los.

Dit is het uiteindelijke resultaat. De binnenkant is geboebeld, de buitenkant is perfect glad door het glas van de kom.

potje3

Potje4

Ideaal om zelf eens uit te proberen!

De uitleg vind je overigens ook hier, waar ik hem gevonden heb.

Dordrecht: de ware toedracht

Wat ik dus in feite in hemelsnaam in Dordrecht ging doen, vroeg u? Wel, zoals de trouwe lezer weet, doe ik aan larp, met nog steeds zeer veel goesting. (En als ge niet weet wat larp is: google het eens, of doe een ‘zoek’ hier op mijn blog.)

Na drieëntwintig lives moet mijn barbaar-sjamaan echter wijken: alle hogere levels gaan eruit om het spelplezier van iedereen te verhogen en het scenario-schrijven voor de spelleiding te vergemakkelijken. Ik kan ze geen ongelijk geven, overigens. Ik ga met drie vriendinnen een groep Amazones starten. Enfin, zij zijn al gestart, ik moet er nog bij komen zodra mijn sjamaan is gestopt. Met een nieuw personage komt dus ook een nieuwe outfit.
We hebben een groepje op Facebook, en Els had er al een paar kostuumideetjes op gepost. Prachtige dingen, maar wel serieus duur. Hmpf. Waarop Sabrina zei: “Waarom maken we dat zelf niet?” Zij is fantastisch goed in het werken met leer, heeft zelf al een serieus paar lederen kostuums gemaakt (nee mensen, dat leer heeft niet fetisjistisch, het is gewoon een betere bescherming dan stof, en niet zo rigide als plaatharnas) en heeft massa’s leer liggen, in alle kleuren.

En dus spraken we af, en togen Els en ik gisteren naar Dordrecht om kostuums te maken. Eigenlijk kwam het erop neer dat we allevier serieus doorgewerkt hebben aan een kostuum voor mij. Ik voel me er eigenlijk nog steeds schuldig om, maar bon. Els en Sabrina hadden eigenlijk zelf al hun eigen kostuum gemaakt, en Hanneke ging het hare later in de week nog in elkaar steken met Sabrina, ze hadden allebei vakantie.

Hanneke had trouwens al een groot stuk voorbereidend werk gedaan: ze had al een patroon gezocht, het aan mij voorgelegd, de patronen uitgetekend en geknipt, en al een proefjurk gemaakt in knalgele stof, zodat we maar aan te passen hadden. Serieus maat, ik ben verdikke in de watten gelegd!

Dordrecht10

Sabrina had al haar leer meegebracht en opengegooid, ik had maar te kiezen, en daarna werden er vakkundig de juiste klinknageltjes bij gekozen.

Dordrecht11

Dordrecht12

Patronen werden op het leer gepuzzeld,

Dordrecht13

er werd massa’s thee gedronken en de zaligste Dordrechtse meringuegebakjes met hazelnoot verorberd.

Dordrecht14

Een enkele zonnestraal liet zich zien en werd ten bewijze op foto vastgelegd,

Dordrecht15

waarna ook de nieuwe telelens werd uitgeprobeerd.

Dordrecht16

Ik kon op een bepaald moment niet veel doen, en ging dan maar met Hanneke om boodschappen en maakte mijn fameuze aardbeientaart. Ne mens moet toch iets doen, nietwaar?

En toen werd het de volgende ochtend, en kregen we een uitgebreid ontbijt voor onze neus, waarna er naarstig werd verder gemeten en geknipt.

Dordrecht17

Dordrecht18

Ontelbare nageltjes werden uitgezocht, gaten werden geknipt met een leertang, en nageltjes werden geklopt. Liefst in die volgorde dus. Over acht naden. En dan nog twee rijgnaden voor veters. Tsja, een lederen jurk vraagt serieus wat moeite, vooral als je een subtiel paars naadje wil voor- en achteraan.

Dordrecht19

Er werd gepast en aangepast.

Dordrecht20

Dordrecht21

Dordrecht22

Er werd ook gekookt

Dordrecht23

en van de zon genoten. De zon? Jawel, de zon, echtig waar: die heeft zalig geschenen, we hebben zelfs buiten gegeten en al. Heerlijk gewoon, die zon!

Dordrecht24

en er werd geposeerd met het eindresultaat, inclusief de brede paars lederen zwaardgordel.

Dordrecht25

Er werd kritisch geïnspecteerd

Dordrecht26

Dordrecht27

Dordrecht28

En we zouden geen wijven zijn, als we hetzelfde pakje ook niet eens allemaal hadden uitgeprobeerd. Voor de een wat te groot, voor de ander net te klein (“Hey, ik heb wel tieten hoor!”) maar gelukkig moduleerbaar.

Dordrecht29

Dordrecht30

Dordrecht31

En ik, ik ben dolcontent. Bedankt, dames!

Zwemles

Een jaar of vier geleden heeft Wolf al eens zwemles gevolgd, bij de zwemclub in Evergem. Die hebben hem in drie lessenreeksen schoolslag aangeleerd, maar de laatste lessenreeks is nooit afgewerkt, wegens onverwachte sluiting van het zwembad. Het geld hebben we nooit teruggezien, ook geen verdere uitleg, en als ik zelf belde, gaven ze niet thuis. Bon, op zich zo erg niet, ware het niet dat Wolf nog steeds niet kan zwemmen. Enfin, hij plonst wat rond, maar het ontbreekt hem aan zelfvertrouwen om verder dan een paar meter te zwemmen.

Ik heb de koe bij de horens gevat, en in Zomergem om privé zwemlessen gevraagd. Evergem hoeft voor mij niet meer. Voor beide jongens samen, omdat we deze zomer naar Tunesië gaan, en ik toch graag zou hebben dat ze zich allebei weten te redden in een zwembad.
De eerste vraag die de lesgeefster me stelde, was heel pertinent: wilde ik dat ze een perfecte competitieschoolslag leerden, of wilde ik dat ze konden overleven in een zwembad? (In feite de discussie die nu gevoerd wordt over het zwemonderwijs in de lagere school). Voor mij was er zelfs geen twijfel: als ze in het water terechtkomen, moeten ze zichzelf kunnen redden.

zwembad1

zwembad2

zwembad3

Wolf deed het bijzonder goed, en kon echt wel al een aantal meter zwemmen zonder enige hulp. Kobe kreeg zwemblokjes rond zijn middel, en peddelde er vrolijk op los, proestend en blazend als een hondje. Ook hij doet het behoorlijk. De rest van de week is er ook nog les, en eens zien hoever ze dan geraken.

zwembad4

zwembad5

zwembad6

En ik? Ik heb het eerste kwartier meegevolgd, en heb daarna zelf twaalf baantjes gezwommen. 300 meter, het is absoluut niet veel, maar wel voor iemand die geen sport doet en zelden zwemt. Ik was er eigenlijk zelfs tevreden over :-p

Alot

Eentje dat ideaal is voor nu. Ik heb niet veel tijd om zelf te schrijven, en ik erger me dood aan sommige taalfouten. Mijn leerlingen weten dat, en bij hen valt het nog redelijk mee. Dt-fouten zijn er helaas wel nog. Maar ‘men’ in plaats van ‘mijn’, dat durven ze toch niet meer te schrijven. Of ‘es’ in plaats van ‘eens’, dat soort onzin.

In het Engels heb je dat nog meer. ‘They’re’ versus ’there’ versus ’their’, ik zou er de kriebels van krijgen. Of ‘its’ (bezittelijk voornaamwoord) tegenover ‘it’s’ dat uiteraard voor ‘it is’ staat.

Eentje waaraan ik me voortaan niet meer erger, is ‘alot’. Dank zij onderstaande link, verplichte lectuur voor al wie zich ergert aan schrijffouten. Ik heb vreselijk moeten lachen, het is schitterend gevonden.

ALOT

366 – 21 mei

365-141

Dít noem ik slim gezien: een broodautomaat in het ziekenhuis. Want ja, al vaak nog op zoektocht mogen gaan op onmogelijke uren, na ziekenbezoek.

Conversatie

Zalige conversatie gehad met Kobe daarnet, toen ik de jongens in bed stak.

Het ging om een of andere reden over kussen, en Wolf had gezegd dat hij niet graag gekust wordt, tenzij door zijn mama en door zijn liefje.

Ik vroeg aan Kobe wie zijn liefje was, en hij antwoordde dat dat nog steeds Maud was, zijn liefje uit de crèche en later uit de eerste kleuterklas. Helaas is ze intussen verhuisd en zit ze op een andere school. Hij had haar wel nog uitgenodigd voor zijn verjaardagsfeestje, en dat klikte toen als vanouds.

Ik: Maar Kobe, je ziet Maudje toch niet meer? Of is dat niet erg?
Kobe: Nee mama, maar dat geeft niet, ik wacht wel. (pauze) Als ik later groot ben en een rijbewijs heb, rijd ik wel naar haar toe met de auto.
Ik: Ah, dat is een goed idee.
Kobe: Mama, mag ik dan jouw auto?
Ik: Ja hoor liefje, als je een rijbewijs hebt, dan mag dat.
Kobe: *grijnst* En natuurlijk ook een sleutel.
Ik: *snapte niet meteen wat hij bedoelde* Een sleutel?
Kobe: *schudt meewarig het hoofd* Maar mama, anders kan ik toch niet rijden?

Dat kind van ons, daar gaan we nog wat mee tegenkomen, ik zeg het u.

366 – 6 maart

365-066

De buit van de kringwinkel, allemaal in perfecte staat (het is voor een cadeautje) en dat voor 16 euro. Nieuw koop je er amper één dergelijk boek voor.

Merel bij de kapper

Het lijkt wel een titel van een Tiny-boekje :-p

Merel haar haar was echt lang aan het worden, toch achteraan. Vooraan viel het nog mee, en was het ook gewoon sluik. Achteraan krulde het enorm en was het een pak langer: als je de krullen rechttrok, tot ongeveer midden haar schouderbladen. Het resultaat was dat ze rondliep met een nekmatje, en dat het er niet erg verzorgd uitzag. Bovenaan stond ook nog wat van dat pluizige babyhaar.

Tijd voor de kapper dus. Mijn vaste kapster sinds jaar en dag, aan de andere kant van Gent wegens nog uit mijn studententijd, zag het wel zitten om het te doen. We hadden afgesproken dat ik haar zou bellen als Merel eens echt goed gezind was, en flink uitgeslapen. Vandaag was dat het geval en had Marie-Jeanne ook wel wat tijd, dus ik Merel in de auto geladen en naar Sint-Amandsberg.

Ik hield mijn hart vast, want we wilden het kind niet met een kapperstrauma opzadelen: Marie-Jeanne ging wel zien hoe ver ze ging geraken, desnoods kwamen we volgende week maar terug, en lieten we ze nu half geknipt. Merel heeft namelijk niet graag dat je aan haar haar komt, vandaar.

kapster1

Maar nee hoor. Merel zat op mijn schoot, en via een grote spiegel kon ze in de gaten houden wat MJ aan het doen was, en dat was blijkbaar wel intrigerend. De kapster is erin geslaagd om Merels haar achteraan netjes bij te knippen, overal het gepluisde haar weg te halen, en er zelfs een beetje van een carrécoupe in te steken. Dik in orde.

kapster2

kapster3

Mereltje ziet er nu wel anders uit, en haar krulletjes zijn grotendeels verdwenen, maar die komen wel terug. Hoop ik dan toch. Het is in elk geval properder en makkelijker om te wasssen.

kapster5

kapster4

Tekeningen te koop voor het goede doel

Een maat van me tekent niet onaardig. Hij veilt nu een aantal van zijn tekeningen voor Music For Life. Ook al ben ik na al die jaren nogal wat uitgekeken op die actie, het valt niet te ontkennen dat het een goed doel is, en daar zijn we altijd wel voor te vinden.

max

Hij zou graag in totaal 1000 euro kunnen schenken, maar heeft daar nog wat voor te kort. Daarom zou ik zeggen: neem een kijkje op ’s mans facebookpagina, doe een bod, en hang binnenkort een originele Max Van Hemel aan de muur.

Ik heb alvast een bod gedaan op één van de werken, en ik zal het wellicht wel nog verhogen.

U moest zelf ook al aan het bieden zijn. En indien u zelf geen facebook heeft: u kan ook gewoon mailen hoor. De instructies staan op de pagina zelf.