Acta Diurna de muliere ludenti
Aangezien Bart zijn inmiddels opnieuw geldige rijbewijs enkel in Brugge kon afgehaald worden, zijn mijn ma en ik vandaag dus naar Brugge getrokken.
We zijn eerst het gerechtsgebouw binnengewandeld, hebben het rijbewijs opgehaald en hebben toen de boel verkend. Daarna zijn we ’t stad ingetrokken, gaan winkelen.
We passeerden op weg naar de winkelstraten de Burg, en toen gebeurde het volgende.
Facebook is een raar beestje, zeg dat ik het u gezegd heb!
Niet alleen gebruik ik het om babysits te vinden (altijd handig als je zo’n 300 (oud)leerlingen erop hebt zitten) of om op het laatste nippertje een quizteam bijeen te krijgen, blijkbaar krijg ik ook soms nog onverwachte andere reacties.
Zo had ik gisteravond Wolfs laatste ontbrekende Pixarkaartjes op mijn FB gezet. Wie weet had iemand er nog wel, dus waarom niet.
Toen ik deze morgen om elf uur in mijn correspondentievakje op school keek, lag daar een envelopje in, voor mevrouw Rombaut. Er zaten twee van de gezochte Pixarkaarten in, met een allerliefst briefje: “Hallo, ik ben Xxxx van 1Ac latijn. Ik vond nog kaartjes en jij mag ze hebben. Xxxx”
Ik ken het meisje in kwestie helemaal niet, ik vermoed alleen dat ik haar zus ooit eens drie weken heb gehad voor Grieks en dat ze me toegevoegd had. Wellicht heeft ze het op die manier gezien.
Ongelofelijk lief, toch?
Wat doe je, als je net eitjes hebt gekookt voor het ontbijt, en dan vaststelt dat je eierdopjes ergens in een doos van de verbouwingen zitten, en je er geen flauw idee van hebt waar?
Yup, dan improviseer je maar :-p
Omdat ze me het zo lief had gevraagd, kon ik het Karolien moeilijk weigeren om naar de Swishing te gaan.
Het leek me ook wel een interessant concept: iedereen neemt maximaal tien stuks uit zijn garderobe (dingen die in prima staat zijn, maar te klein/te groot/toch niet zo mooi bij nader inzien/impulsaankoop), brengt die mee naar de swishing, laat ze nakijken en hangt ze in de voorziene rekken. De daaropvolgende uren heb je de tijd om rustig te snuisteren in de spulletjes die anderen hebben meegebracht. Je mag dingen passen, maar je moet ze daarna netjes terughangen: iedereen heeft recht op alles. Op een afgesproken uur verzamelt iedereen buiten achter een startlijn, worden de rekken binnen een beetje op orde gebracht, en wanneer het startschot gegeven wordt, mag iedereen naar binnen stormen en zijn favoriete items uit de rekken grissen, tot maximaal het aantal dat je zelf had meegebracht.
Als resultaat heb je dan een aantal nieuwe stuks in handen, terwijl je van die andere spullen die op je geweten drukten, vanaf bent. Niet slecht, toch?
Editie twee van Swishing ging door in Chateau Potuit, enfin, een kleine maar gezellige ruimte achter het prachtige herenhuis in Sint-Amandsberg. Zo’n 40 dames waren aanwezig: niet alleen de ruilbelusten, maar ook een visagiste, een kapster en zelfs een heuse stijladviseuse. Blijkbaar waren alleen de smallere soort dames op het evenement afgekomen, want boven maatje veertig vond je nog nauwelijks iets. Daar stond ik dan, met mijn behoorlijk maatje meer. Alleen een paar witte schoenen kwamen in aanmerking, vond ik.
Bon, ik heb dan rustig iets gedronken, wat heerlijke kaastaart gegeten en van de andere hapjes gesnoept (waar denk je dat die grote maat vandaan komt? :-p )en gezellig zitten kletsen.
Om half vijf ging ik tussen de rest van de dames staan, en de spanning was te snijden: er hing zowaar behoorlijk veel adrenaline in de lucht! Dat was ook te merken toen het startschot viel: er werd naar binnen gestormd op een manier alsof er binnen gratis Manolo Blahnikschoenen te rapen vielen!
Sommige meisjes werden genadeloos tegen het venster naast de deur gesmakt, anderen ruwweg omver gedrumd. Ik liet het zwaarste geweld voorgaan en holde dan op een drafje mee binnen, maar de schoenen waren al weg natuurlijk. Ik heb dan, na een tijdje, toch een ander paar meegenomen: hele mooie, maar genadeloos hoog.
Toen iedereen uitgegraaid was, werden er nog leuke bonussen weggegeven (zoals twee uur personal shopping met de stijladviseuse en zo) en werd er nagekeken of je toch niet teveel meegenomen had.
Mijn persoonlijke conclusie: fijn concept, maar toch: nee bedankt. Niet alleen is mijn maat niet populair, maar vooral het vreselijke gestorm was beneden alles. Het leek wel een bende uitgehongerde wilden die een buffet gezien hadden. Ik winkel zo al niet graag, en dit gaat dan echt een stap te ver.
Ik weet dat de organiserende dames mijn mening delen, en ik hoop dat ze voor de volgende editie een betere oplossing vinden. Want ja, het idee is schitterend. Alleen die uitwerking he…
(foto’s Sophie de Brabander)
Toen Bart naar New Orleans vertrok voor die Microsoft conferentie, had ik nog gegrapt: “En breng iets moois voor me mee hé!”, juist omdat ik weet hoe moeilijk het is om cadeautjes voor de kinderen mee te brengen van reis. En Bart is daar al helemaal niet goed in.
Toch heeft hij (blijkbaar op de luchthaven) nog een en ander gevonden.
Voor Wolf had hij beschilderbare dino’s mee, maar daar is hij nog wat te jong voor. Prima voor binnen een paar jaar.
Kobe kreeg twee pluchen beestjes, beanies van de sabeltandtijger en de mammoet uit Ice Age. Hij is er gek op, ze zijn zelfs meegeweest naar Center Parcs, en het is mega schattig om hem ‘sabeltandtijger’ te horen zeggen :-p
En ik? Ik kreeg een cadeautje dat ik eigenlijk al lang wilde, maar waar het nog nooit van gekomen was: een stel leren zomerhandschoentjes voor de moto 🙂 Van Harley Davidson dan nog! Mijn dikke handschoenen zijn vreselijk warm in de zomer, en dan durf ik af en toe eens zonder te rijden, wat eigenlijk niet verantwoord is. Maar nu is dat probleem dus van de baan. En het doet er niet toe of die dingen nu uit New Orleans komen of de luchthaven van Chicago (waar hij een tussenstop en dus tijd teveel had): ik vind het vreselijk lief 🙂
Al drie jaar lang liggen er in onze tuin twee stapels arduinen stenen, bedoeld om het gangpad mee af te zomen. Ik ging dat destijds ingraven, maar dat is er nooit van gekomen, om diverse redenen. Nu, na drie jaar, zitten ze eindelijk in de grond. Ik vind het resultaat gewoon schitterend! Geen stukjes schors meer op het pad, en het ziet er meteen proper uit ook.
Het is trouwens ook hond-goedgekeurd.
Aangezien we enkel de grote zetel hebben gehouden, en de kleinere zetel weg hebben gedaan, hadden we nu niks meer om tegenover de zitbank te zetten. Ik had al lang mijn oog laten vallen op van die strakke lederen kleine eenzitjes, en in de Weba vond ik er met bijpassende poef/berging, die in de zetels zelf passen.
Misschien wat onduidelijk, maar bijgaande foto’s werken wel verhelderend. Ik vind ze alvast mooi.
Wolf had op voorhand al uitgebreid in zijn klas verteld dat hij naar Plopsaland mocht. Daarop had de juf een hele goeie suggestie: geef je kind een kaartje mee waarop niet alleen zijn naam staat (dat weet hij/zij doorgaans wel) maar ook de telefoonnummers van de ouders of degenen met wie hij mee is. Als hij dan verloren loopt, kan er gebeld worden, en moet er niet omgeroepen worden en zo. Op die manier bespaar je een hoop paniek en gezoek.
Wolf had dus in zijn binnenzak zo’n kaartje zitten, op zijn eigen uitdrukkelijke verzoek. Hij voelde zich meteen een pak geruster.
Die juf van Wolf, die is nog zo dom niet 🙂