Geplaatst op

Een moeizaam paar geocaches

Ik was al bij al snel klaar met klassenraden vandaag – ge moet de chance hebben dat uw klassen vooraan in het schema liggen – en dus was er nog tijd om twee caches in het Mariakerkse te gaan zoeken, nu dat het ernaar uitzag dat het even niet ging regenen.

De eerste vond ik snel, op een heel mooi plekje aan het eind van een doodlopend straatje. Enfin, in de zomer kan je nog verder met de auto, maar in deze modder zou ik grandioos vast komen te zitten zijn. Niet dus. Maar wel een heel charmant plekje. Ik heb nog wat moeite gehad om me te draaien en weg te geraken, maar bon.

En toen wilde ik nog een cache gaan zoeken op het terrein van De Campagne.  Man man man, deze had – letterlijk! – wel wat voeten in de aarde!
Vanuit Mariakerke centrum is het niet ver, en ik reed dus tot hier. Enfin, deed een poging, want de Gijzelstraat was afgesloten voor werken. Ah, dan via de andere kant? Oh nee, eenrichting. Hmm. Langs de Noordgijzelstraat? Ook eenrichting! Uiteindelijk toch op de parking geraakt, en dan vastgesteld dat de paden in de app niet meer correct zijn: het paadje dat me richting de cache stuurde, was afgesloten. Pas later zag ik dat er wat verderop achter de bocht een nieuw wegje ligt, maar dat stond dus niet op de app. Blah! Ik heb me met enige moeite te voet doorheen de werken een weg gebaand richting het kasteel zelf, maar volgens de app – alweer – kon ik de Lieve niet over en moest ik een ganse omweg maken. Ik geloofde dat niet te hard, en jawel, een hele mooie brug leidde me richting de cache, die ik zeer vlotjes in handen had, veel vlotter dan de weg ernaartoe.
Moraal van het verhaal? Zelfs op een domein dat je kent misschien toch even op de website kijken ipv op de app: het zal ietsje vlotter gaan! Maar ik had er wel een mooie wandeling opzitten, ook al was het intussen toch weer beginnen miezeren. Meh.

Geplaatst op

Rondje dokters met de kinderen

De examens zijn gedaan – voor Wolf was er gisteren de laatste les voor de blok begint – en dus was er tijd om langs enkele dokters te gaan. Ik moest voor mijn halfjaarlijkse controle bij de oogarts en nam meteen ook Merel mee, omdat het al vijf jaar geleden was dat haar ogen gecontroleerd waren. Wolf was er ook, want die moest zijn oogdruk laten controleren, omdat bij ons glaucoom zo sterk aanwezig is in de genen. Mijn ogen zijn stabiel, Wolfs ogen zijn perfect in orde, Merels bril was ook nog zoals het moet, maar haar oogdruk is net op de grens van te hoog. Verwonderlijk, want ze beginnen dat meestal pas te controleren vanaf 40, en niet wanneer je dertien bent. Maar Dr. De Valck wou toch even nakijken voor de zekerheid, en gelijk had ze. Nu, er is nog geen enkel probleem hoor, en het kan ook een momentopname geweest zijn. Ze wil Merel terugzien in januari, zodat ze opnieuw kan controleren. Enfin, blij dat we geweest zijn.

En ’s avonds zat ik met de drie mormels bij de orthopedist: Merel was aan nieuwe steunzolen toe wegens al lang geen nieuwe meer, Kobe heeft een rare verende manier van lopen en naar eigen zeggen platvoeten, en Wolf heeft vaak pijn in zijn ene been bij het lopen en is ervan overtuigd dat zijn ene been langer is dan het andere.

Na een kort intermezzo in de wachtkamer – waarover later meer – bekeek een geamuseerde Wouter hen alle drie. Merel heeft nog steeds licht x-benen en krijgt effectief nieuwe steunzolen, maar dat was alles. Bij Kobe is er inderdaad die licht verende tred, die kan veroorzaakt worden door een licht verschil in beenlengte, maar daar was hij niet zeker van. Hij wil zijn skelet laten scannen en op die manier uitmeten. Met steunzolen moet hij dus nog even wachten.

En Wolf? Ja, die heeft inderdaad een stevig verschil in beenlengte, zelfs ik kon dat duidelijk zien wanneer hij neerlag. Het maximum dat er kan bijgepast worden met steunzolen is 6 millimeter en dat krijgt hij dan ook. Het zou moeten helpen bij het lopen, maar daarnaast moet hij ook naar de kine om eventueel zijn bekkenstand te compenseren. Het juiste verschil heeft hij niet bepaald: dat is op zich ook niet relevant, want zolang het minder is dan drie centimeter, bestaat daar toch niet echt een behandeling voor. Pas vanaf drie centimeter verschil kunnen ze nogal ingrijpend te werk gaan, door zijn bot te breken en dat dan te laten toegroeien met extra botaanwas. Lijkt me vooral een zeer pijnlijk iets te zijn.

Enfin, ook hier was het dus echt wel nodig dat we gingen. En die scan voor Kobe, die moet ik nog regelen…

 

Geplaatst op

Stommiteiten van Rombaut: aflevering 7

* Stommiteiten van Rombaut #31

Ga met de fiets naar Gent Jazz. Geniet van een bijzonder fijne avond. Fiets rond één uur terug naar huis. Besluit, aan de al anderhalf jaar durende werken aan de Evergemsesteenweg, dat ge toch ne keer wilt zien hoe ver ze al staan, want het is een tijdje geleden dat ge nog gepasseerd zijt. Merk op hoe uw echtgenoot met zijn ogen rolt en de berijdbare omweg neemt.

Rijd voorzichtig en heel traag langs de werken, verwonder u over hoe ver ze nog maar zitten. Voel plots hoe er aan uw fiets gerukt wordt doordat ge – veronderstelt ge toch – met de gesp van uw fietstassen blijft hangen. Merk hoe ge tot stilstand komt, uw evenwicht verliest en tegen de Herashekkens aan valt. Merk, in slow motion, hoe ook die Herashekkens uw gewicht niet kunnen houden en langzaam naar beneden tuimelen. Tuimel vrolijk met de Herashekkens mee naar beneden. Lig even later een goeie meter lager, bovenop de hekkens, in een hoop zand, met uw hoofd naar beneden, onder uw fiets. Dank de hemelen dat er zand lag en niet gewoon steen. Wees iets minder dankbaar wanneer ge merkt dat er katten geweest zijn die dat zand als kattenbak hebben gebruikt.

Blijf even versuft liggen in het zand. Denk dat ge het toch maar weer eens gekund hebt. Bel uw echtgenoot die een paar straten van u verwijderd is. Merk dat hij niet opneemt. Probeer zelf recht te krabbelen van onder uw fiets. Neem de telefoon op wanneer uw echtgenoot terugbelt en vraag hem om u op te komen rapen. Zie door de telefoon heen hoe hij met zijn ogen rolt en eens diep zucht.

Kruip zelf terug naar boven, wacht tot uw echtgenoot er aan komt en uw fiets naar boven hijst, terwijl gij schaapachtig staat te kijken. Laat de volledige rij Herashekkens gewoon liggen. Merk dat uw arm toch ietwat pijn doet en dat ge waarschijnlijk uw rechtervoet verstuikt hebt. Stap voorzichtig tot voorbij de werken, fiets naar huis. Krijg geen klap van uw boze echtgenoot. Begrijp hem volledig. Kruip in uw bed. Slaap slecht omdat uw voet toch wel zeer doet.

Merk de volgende ochtend dat uw voet écht zeer doet, en dat het anders voelt dan een verstuiking. Haal uw krukken boven. Vraag advies aan uw kinesist bij wie ge toch langs moest in de voormiddag. Hoor haar bevestigen dat het wellicht geen ligament is, maar misschien toch een barst of een kleine breuk. Regel een RX en een echo, hoor dat het wellicht een botfragment is dat vroeger al afgerukt is geweest en dat nu verschoven is, waardoor het serieus pijn doet.

Kruip in uw zetel met uw poot omhoog, ijs op de poot en uw krukken naast u.

Zucht eens diep.

* Stommiteiten van Rombaut #32

Wees al een dag of vijf geveld door de griep. Voel u op dag vijf wel wat beter, goed genoeg om te douchen, u aan te kleden en wat werk te doen. Raap uzelf samen om uw dochter naar de blokfluitles te voeren, want een uur stilzitten en lezen bij een koffie moet nog wel lukken.
Bestel u bij uwe koffie een stuk cheesecake omdat die er zo goed uitziet en ge toch nog geen vieruurtje hebt gegeten. Neem een hap van de bijzonder smakelijk uitziende taart. Realiseer u pas dan dat ge eigenlijk al vier dagen niks meer smaakt.
Zucht eens diep.

* Stommiteiten van Rombaut #33

Eentje van in 2016, een grauwe zaterdag.

Vind op een grauwe januarizaterdag dat het het ideale moment is om uw grootmoeder in Ursel te gaan bezoeken. Besluit om met Wolf en Merel ook een paar caches in de buurt te zoeken.

Rij naar Ursel, sla een boerenslag in tegenover de Molenhoek. Denk dat die wel wat modderig ligt, maar dat het best nog wel berijdbaar is, want Wolfs voet doet wat pijn en ge wilt niet te ver wandelen. Wees in uw nopjes met de mooie cache die ge vindt. Merk op dat er een bijzonder grote plas ligt en dat dat misschien niet ideaal is om met de auto door te rijden. Zie dat er geen grachten liggen en dat ge u misschien wel kunt draaien gewoon aan de rand van het veld. Maak een serieuze inschattingsfout, want dat land is nog veel zachter en modderiger dan ge dacht. Merk hoe uw auto niet meer vooruit gaat, ondanks uw gas geven. Kijk naar uw twaalfjarige zoon, zie hoe die terugkijkt en schiet allebei gigantisch in de lach.

Overleg even dat ge eerst zelf gaat proberen los te geraken en daarna eventueel wat verderop assistentie vragen op een boerderij. Overweeg om desnoods de wegenwacht te bellen. Bedenk dat daar dan misschien wel smalend op gereageerd kan worden.

Begin met uw zoon takjes te verzamelen om onder de slippende voorwielen te steken. Merk dat dit geen effect heeft. Zie alleen rondvliegende modderkluiten.

Bedenk u plotseling dat ge nog van die stevige herbruikbare Delhaizezakken in de koffer liggen hebt. Steek één van die zakken onder een wiel. Prop er nog wat takjes bij. Laat uw zoon duwen aan de rand van de deur, en probeer voorzichtig achteruit te rijden. Merk hoe de banden van uw auto langzaam grip krijgen. Kom op de verharde aarde terecht. Stap weer uit, kijk even naar de bijna onder de modder verdwenen Delhaizezak, besluit om die te laten voor wat het is. Begin met uw zoon te giechelen als een tienermeisje.

Stap terug in, rij naar het rusthuis.

Besluit samen met uw zoon om te zwijgen tegen uw man, want die gaat alleen maar zijn hoofd schudden. Giechel de rest van de weg.

* Stommiteiten van Rombaut #34

Ga op een zonnige zaterdag in de herfst geocachen op de Antwerpse linkeroever. Zoek en vind enkele caches. Zie hoe er blijkbaar eentje ook op de oever van de Schelde ligt, diep verscholen in het riet. Volg een paadje door dat letterlijk metershoge riet. Daal iet of wat af naar een lager punt, vind de cache, log de cache. Denk dat je evengoed de lus van het paadje kunt vervolmaken, doorheen de rest van het riet. Hoor stemmen een beetje verderop, boven u. Zie plots, terwijl ge het paadje naar boven volgt, een grote blote kont tussen datzelfde riet. Zie hoe een jongedame, een van de Zeescouts die een beetje verderop aan het prutsen zijn met een boot, een pieske doet. Wacht even tot ze klaar is, haar broek weer aangetrokken heeft en weer toonbaar is. Stap naar boven en zeg goeiedag. Zie het bijzonder verschrikte gezicht van het meisje. Zeg, met een grote grijns op uw gezicht: “Wat is de kans dat er net nu, op dit moment, iemand in dat riet achter u loopt? Trek het u niet aan, ik ken u niet, gij kent mij niet, en nu hebben we allebei een goed verhaal.”
Loop zonder om te kijken verder. Hoor hoe het meisje samen met haar vriendinnen de slappe lach krijgt.

Grijns nog wat meer.

* Stommiteiten van Rombaut #35

Overslaap u. Word wakker om tien voor acht terwijl ge toezicht hebt om half negen. Douche in sneltempo, droog uw haar, schmink u, eet, doe uw juwelerie aan, maak zelfs nog koffie voor onderweg. Besef dat ge nipt op tijd of net te laat gaat zijn. Vertrouw op uw medetoezichter.
Sta voor de lichten. Wil uw medetoezichter toch snel een berichtje sturen dat ge iets te laat gaat zijn. Zie dat er al een berichtje is binnengekomen via Smartschool. Zie dat het van uw medetoezichter is. Lees hoe zij haar trein heeft gemist en dus vijf minuten te laat gaat zijn. Stuur géén berichtje meer. Wees bijzonder opgetogen over het vlotte verkeer. Kom net op tijd toe op school. Stap op het belsignaal uw lokaal binnen.

Zucht eens diep.

 

Geplaatst op

Rondje dokters met ons pa

Een half jaar voorbij, en dus weer tijd voor een rondje dokters met ons pa, met name de neuroloog en de psychiater. Zijn vaste psychiater is met bevallingsverlof, maar de interim was ook meer dan oké, zo blijkt. Aan zijn medicatie gaat er voorlopig niet gesleuteld worden, want dat luistert echt wel zeer nauw.

En toen kwamen we bij de neuroloog, de immer goedgezinde dr. Demeulemeester. Haar goede humeur sloeg echter vrij snel om toen bleek dat zowel ons pa als ik ervan overtuigd waren dat zijn slikprobleem – slokdarmspasmen – door zijn Parkinson werden veroorzaakt, en dat dat blijkbaar compleet ongerelateerd is. Ik had dat nog gevraagd aan de verpleging en die hadden dat bevestigd, terwijl zij zelf dat keihard ontkend heeft. Tsja…

Daarvoor moesten we blijkbaar bij de gastroloog zijn, en ze vroeg waarom dat die dat dan niet gezegd had bij het laatste consult. Laatste consult? Euh… Bleek dat er een en ander is misgelopen qua communicatie en dat we eigenlijk al lang een afspraak hadden moeten maken bij die gastroloog, die meteen ook oncoloog is. Ik vond het al wat raar dat er geen opvolging meer was. Hmm. Laat het er ons op houden dat dr. Demeulemeester meer dan nijdig was, en dat ze ons nog een uitgebreid verslag van een vergadering heeft meegegeven, een vergadering waarin één en ander was beslist zonder haar aanwezigheid – ons pa was nochtans opgenomen op haar dienst – en zonder de gastroloog, en waarvan noch ons pa, noch de familie is op de hoogte gebracht.

Wordt vervolgd, maar ook ik was niet echt vrolijk toen we daar buiten gingen. Hmpf.

Maar om positief te eindigen: ons pa zijn parkinson is stabiel, hij doet het goed, alleen zijn die kristallen in zijn evenwichtsorgaan terug en moet hij daarvoor nog eens passeren bij de kinesist, zodat zijn duizeligheid verdwijnt.

Geplaatst op

Nog meer elektriciteitsproblemen

Ik had hier al uitgebreid beschreven hoe we in de knoop geslagen waren met onze inductiekookplaat. Goed nieuws: die werkt perfect zoals het hoort, gelukkig maar.

Maar vorige week werkte plots het licht in de keuken niet meer. Als in: noch de lange dimbare ledstrip boven de tafel, noch de ledstrip in het afwasgedeelte, noch de spots langs het raam, noch het licht boven de salontafel. Hmm. Er hingen gelukkig wel nog kerstlichtjes langs het raam, die in een stopcontact gingen en dus wel werkten. En de spots aan de boekenkast werkten ook nog. Indirect licht, maar net genoeg om bij te eten. Ons pa moest wel ergens anders gaan zitten om zijn boekje te lezen op zondag, maar zo erg was dat niet. Een of andere gesprongen zekering, vermoedde ik, maar geen idee welke, want er stond geen enkele uit.

Onze uitstekende elektricien kwam langs, zag dat het een van de Qbusdingen was, een van die programmeerbare dingen voor de ledstrips, en had die jammer genoeg niet bij. Hij is dan een paar dagen later opnieuw langsgekomen met het juiste stuk dat hij wel thuis liggen had, en dat was eigenlijk allemaal bijzonder snel in orde. Ik blijf daar liever af: een gewone plomb wil ik gerust zelf vervangen, maar niet een van die rare speciale dingen.

Enfin, we wensten elkaar een fijn eindejaar en hoopten van elkaar nu even niet te moeten terugzien, kwestie dat er niet nog iets doodgaat van elektriciteit.

En de factuur, die zal ik dan wel zien verschijnen zeker?

 

Geplaatst op

Examens

Jawel, vandaag zijn de examens begonnen voor de tweede en de derde graad. Kobe zit vandaag dus te zweten op zijn eerste wiskunde-examen, morgen volgt nummer twee. De eerste graad begint pas donderdag en heeft dus nog drie dagen gewoon les.

Dat zorgt ook bij mij weer voor de gebruikelijke spreidstand: mijn examens zijn binnen, de laatste lessen in vijf en zes werden vorige week al gegeven, mijn brein zit in examenmodus, maar ik moet dus wel nog twee dagen lesgeven. Correctie: halve dagen, want ik heb normaal gezien in de namiddag zesdes, en die zijn er dus niet. En morgen begin ik maar ’s middags, wegens geen vijfdes tussen twaalf en één.

Gelukkig zijn ook de toezichten aangepast, want anders moest ik vandaag nog speciaal blijven: op maandag heb ik les van tien tot twaalf, en dan normaal gezien toezicht van kwart na één tot kwart voor twee. Dat is verschoven naar morgen, zodat het wel aansluit op mijn lessen.

Maar eerlijk? Ik heb echt geen zin meer in die lessen. De leerlingen duidelijk ook niet: ze zijn wild, zenuwachtig en redelijk onhandelbaar, en dus niet aangenaam om les aan te geven. En de leerstof die je geeft, blijft ook niet echt meer hangen. Tsja.

Geplaatst op

Kookplaatperikelen, deel 2

Zoals eerder al gemeld, zijn we in de knoop geslagen met onze inductiekookplaat. Door dat idiote oude tv-scherm hebben we maanden gesukkeld om te kunnen koken: we moesten telkens weer het halve huis afschakelen om de kookplaat te kunnen gebruiken.

Intussen was dat probleem opgelost, en had dus de kookplaat zelf het begeven. Een nieuwe werd geïnstalleerd, een nieuwer model, en prompt hadden we weer hetzelfde probleem: opnieuw het halve huis afschakelen om te kunnen koken. De installateur had toen verklaard dat alles in orde was met de plaat, hij had er zelfs een nieuwe kabel aan gezet. De man van Siemens die een goeie week later langs kwam, had hetzelfde verklaard: de zekering was gewoon niet zwaar genoeg. Meh.

De elektricien die langs kwam – degene die ons de vorige keer ook al uit de problemen had gehaald – verklaarde dat het wel degelijk een verlies was aan de kookplaat en dat die dus defect was. Jammer genoeg stond ik toen nog in de file en was hij net alweer vertrokken toen ik thuis kwam. Blah. Ik belde hem op en legde hem uit wat de Siemensman had verteld. Bon, op mijn aandringen ging Mehmet nog eens opnieuw langskomen, met een zwaardere maar nog steeds veilige zekering, maar hij was ervan overtuigd dat het niet ging helpen, dat het wel degelijk aan de kookplaat lag, 99% zeker.

Het is dus dat ene procentje geworden: hij verving de zekering en vroeg me toen triomfantelijk om de kookplaat aan te leggen, zeker dat het hele boeltje opnieuw ging uitslaan. Quod non.

Het betekent dat we nu eindelijk opnieuw deftig kunnen koken, en dat ik tegelijk ook een wasmachine of droogkast kan aanleggen, of de afwasmachine, of zelfs maar enkele computers.

Stielman, het is een job maar ook echt wel een métier. Blij dat we een goeie gevonden hebben!

Geplaatst op

52

Tweeënvijftig.

Nope. Ik wil niet oud worden, daar ben ik intussen wel uit, ja. Ik zou in de fleur van mijn leven moeten zijn, maar mijn lijf wil niet mee. Ik geef het toe, ik draag er ook geen zorg voor zoals ik zou moeten: ik weeg 35 kilo te veel en ik heb de moed niet om daar iets aan te doen. Het zit tussen mijn oren, ik zie eten als troost, ook dat besef ik. Maar het besef alleen is niet voldoende natuurlijk.

Maar als ik om me heen kijk, zie ik ook veel oudere mensen met al hun problemen, en daar heb ik geen zin in, om eerlijk te zijn.

Gelukkig zijn we nog zo ver niet: 52 is misschien oud in de ogen van mijn leerlingen, maar ik voel me nog altijd – mentaal – zo oud niet. En ik heb een prachtig gezin dat ook nu voor een heerlijk ontbijtje had gezorgd en me volop van cadeautjes voorzag. Als in: Bart had meer dan zijn best gedaan. Sinds maandag stond er al een groot plat pak in een kartonnen doos, waarvan ik me vooral zorgen maakte waar we dat nu weer gingen zetten, wat het ook was. Ik had me geen zorgen hoeven maken: zijn plaatsje lag al vast, eigenlijk feitelijk.

Er was een schattige paarse drinkfles – die Merel al heeft ingepalmd wegens de ideale drinktuit – en vooral ook extra geocachegerief: tape, UV-lamp, UV-stift, dingen dus om een nachtcache te maken.

En toen was er dus dat grote pak. En toen ik het begon open te maken, begon het me te dagen wat het was. Jawel, een grote foto door Hannes Couvreur, van zijn Unwanted Flowers reeks. Ik was naar zijn tentoonstelling geweest en had toen gezegd dat ik dat prachtig vond, en dat dat ideaal zou zijn voor hier in de woonkamer boven de zetel. Hij had me toen gevraagd een foto door te sturen van de locatie, zodat hij zelf even kon meedenken, maar dat was er dus nooit van gekomen. En nu stond hier dus een heuse Couvreur, in de perfecte kleuren – uiteraard – om daar boven de zetel te hangen. Bart en Hannes hadden die samen uitgezocht.

Ik zal nog wel eens een fotootje posten als hij ook echt ophangt, maar ik ben ongelofelijk blij ermee.

Dankjewel, schattie, en dankjewel, Hannes.