Zo zit Merel ’s morgens vroeg op de speelplaats. Ze hebben zelfs niet gemerkt dat ik een foto nam…
Poort ingame Marode
Dat het weer een goeie avond was, gisteren. Zo’n éénavondslarp, dat is een rollenspelavond. Veel actie hoef je niet te verwachten, het is meer een kwestie van mensen ontmoeten, dingen uitpraten, dingen uitspelen…
Ik moet zeggen: ik heb me niet verveeld. Binnen brandde het haardvuur en was het lekker warm, buiten kon je – eind mei! – thermisch ondergoed best wel verdragen, maar daar heb ik niet van wakker gelegen. Ik ben veel te weten gekomen, heb met succes de verdediging van een halfork op me genomen in een proces, heb de nodige steenorken in elkaar geslagen (en zelf en passant serieus wat blauwe plekken opgelopen), en eigenlijk feitelijk een goeie avond gehad. Eentje waarin ik geen half moment gedacht heb aan het werk, aan thuis, aan de kinderen, aan alle klusjes die ik nog moet doen…
Het heeft de spinnewebben uit mijn hoofd gewaaid, en dat is het belangrijkste.
365 – 26 mei
Frisse lucht.
Merel speelt met haar pop
Terwijl ik zelf in de bossen aan het rondlopen ben (zie onderstaande foto), en hopelijk links en rechts een stevig pak slaag kan uitdelen – kwestie van doorlichting- en examenstress van me af te slaan – krijgt u van mij nog een filmpje van Merel dat aansluit op het popjesbericht. Het dateert nog van 1 mei, toen het wél warm genoeg was om een Tshirtje buiten te spelen.
Zucht.
365 – 25 mei
Popjes
Ik weet niet waar ze het gehaald heeft, want het is niet alsof onze jongens dat veel deden, maar Merel is dus zot van haar poppen. Ze kookt vanalles in het keukentje, en dan komt ze het me laten proeven. Of ze voedert haar poppen, en steekt ze dan in bed, bijvoorbeeld. En man, enig idee hoe vaak zo’n pop in de verbeelding van een klein meisje kaka kan doen of kan overgeven in een uur? Sommige dagen doe ik niets anders dan haar helpen met kleertjes aan, kleertjes uit, pamper aan, pamper uit… Ze vindt het zàlig.
Deze fotootjes zijn getrokken op een moment dat ze het gewoon niet door had…
365 – 24 mei
En toen kwam Bart thuis met een prachtig boeket van meer dan een meter hoog.
Plannen, plannen
Daarstraks waren de architecte en de projectplanner hier weer, omdat ze een afspraak hadden met een eerste aannemer voor een offerte. Die mensen moesten uiteraard ter plaatse komen kijken, vandaar.
Toen de aannemers weg waren, bleef ik even bij de architecte zitten, om te zien hoe ze de keuken had aangepast. Het zag er al stukken beter en ruimer uit, zo met die extra insprong. Maar… Het was een vervelende diepte, we gingen nog van die rare kasten krijgen. En toen beslisten Bart en ik om de huidige voordeur, die dan een tussendeur zou zijn tussen keukenberging en traphal, gewoon te schrappen. Een massa extra plaats in de berging, waardoor de muur nog wat achteruit kan en de keuken nog wat groter kan (drie volwaardige kastitems naast elkaar), en meteen een extra kastmuur voor schoenen en jassen in de traphal.
Tsja. Weer wijzigingen, en alweer wat blijer ermee. We gaan er nog komen.
365 – 23 mei
Een brief zoals ze die schrijven in de derde kleuterklas:
“Liefste papa, woensdag (geschreven als woef-dag) moet er een plastiekzak in mijn boekentas. Kusje, Kobe”. Toch geniaal?
Pierke
Op de school van de kinderen werken ze met talentendagen: doorheen het jaar zijn er zo’n vijftal dagen waarop de kinderen, los van klas of leeftijd, samen met een juf of meester iets doen rond een talent. Wolf zit bij de ‘Detectives’, Kobe doet mee aan een vogelproject.
Gisteren kreeg ik op de valreep de uitnodiging om, als reporter van Gentblogt en betrokken mama, mee te gaan naar een poppenvoorstelling van Pierke in het Huis van Alijn, ofte ’t Museetse. Ik heb wat met mijn planning geschoven, en ben meegegaan. Voor Gentblogt heb ik er de volgende twee artikels over geschreven:
* Primeur voor de pop van Daniël Termont
* Hij was er écht, de burgemeester
Ik heb uiteraard nog wel wat meer foto’s genomen van de kinderen, en Wolf trouwens ook.
Daarna zijn we, omdat het nog maar elf uur was, nog een koffietje (respectievelijk limonade) gaan drinken bij Simon Says. Ik heb het gevoel dat Wolf daar wel van genoot, zo van die mamatijd. Ik in elk geval wel!