Ik had het al de hele zomer zitten zeggen, al van sinds we de petanquebaan aan de Blaarmeersen hadden ontdekt: ik ging met Merel petanquen. Maar keer op keer vergaten we de petanqueballen, of was het eigenlijk gewoon geen goed weer.
Tot vandaag. Ik haalde de oude competitieballen van mijn ouders van onder het stof, gooide ze samen met de picknick en dergelijke in de koffer, en we reden naar de Blaarmeersen. Merel stond te glunderen bij het idee alleen al, maar wilde toch eerst nog op het bankje in de zon een eerste sandwichke opeten. Het was er heerlijk in de zon, met haar nieuwe vestje aan.
Daarna legde ik haar het principe van het spel uit, en ze vond het de max! Vooral gooien met het cochonetje was blijkbaar superleuk.
Maar na een dik half uur was ze het toch beu, werd het ook wat frisjes, en opteerden we om nog onze wandeling te maken, langs glijbaan en water.
Ik blijf het er heerlijk vinden, daar aan de Blaarmeersen. En intussen weet ik ook waarom Merel zelf geen rugby wil spelen: ze vindt die mama-dochtermomentjes veel te leuk… Ik kan haar eigenlijk geen ongelijk geven :-p