Zeggen dat ons pa de hele winter niet is buitengekomen, is eigenlijk zelfs een understatement. Vroeger ging hij nog naar de kine, maar daar heeft hij geen goesting meer voor. En door dat aanhoudende regenweer is hij ook nog niet aan wandelen toe gekomen, al heb ik de indruk dat hij zich ook daarvoor niet eens de moeite zou doen. Zijn adem en zijn stappen zijn dan ook fel achteruit, ik vrees dat hij niet lang meer thuis zal kunnen blijven wonen.
Maar vandaag, vandaag scheen de zon, was het niet te koud en had ik het niet te druk, zodat ik hem opnieuw richting Lochristi sommeerde. We begonnen met twee caches die een vorige keer niet bereikbaar waren door werken en genoten intens. Het eerste plekje was een klein bosje aan een vliet, en hoewel de cache eigenlijk zelfs gewoon in het zicht hing, hebben we samen een half uur staan zoeken, voordat we hem na een tip van de legger toch in handen hadden. Serieus!
De tocht ging verder langs wegen die eigenlijk niet toegankelijk waren voor auto’s, maar aangezien ons pa zelfs moeite heeft met 200 meter stappen, riskeerde ik het toch. Er reed een vrolijke bende kinderen op allerhande rollend materiaal voor ons uit, en die hielpen ons met een cache uit een boom te plukken – ze wisten hem hangen – en brachten ons nog een andere. Bij een derde waren ze helaas al weg, eentje die voor mijn kapotte rug te moeilijk hing. Niet erg, uiteraard.
Al bij al opnieuw een fijne eerste gezamenlijke cachedag gehad. En nu ons pa weer aan het wandelen krijgen, want anders zal dit misschien wel de laatste keer geweest zijn, en dat zou ik doodjammer vinden.
