Geplaatst op

Geocachen in Lochristi op mijn eentje

Ook al ben ik al ettelijke keren met ons pa naar Lochristi gereden om daar die reeks van 100 caches te gaan zoeken, er zijn er enkele die ik tot hiertoe had overgeslagen: ze liggen langs de spoorweg, op zo’n fietsostrade, waar je uiteraard niet mag rijden met de auto. Omdat het telkens ongeveer een kilometer stappen is – heen en terug – zag ik dat niet zitten met ons pa, want dat is te ver voor hem.

Vandaag regende het niet, was er heel af en toe zelfs een klein zonnetje te zien, en dus stapte ik in de auto en reed naar ginder om die overgeslagen caches op te pikken.

Bij eentje had ik absoluut geen geluk: die ligt in een buis waar ik net niet in kan kijken, en je moet vissen om hem te pakken. Ik had dat gelezen en had een touw van 2 meter bij en verschillende haakjes, maar helaas… Na een half uur vissen – letterlijk, geen overdrijving – heb ik het opgegeven. Wie weet kom ik ooit nog eens proberen.

Soit, ik heb in totaal een viertal overgeslagen caches gezocht en gevonden, en er vooral ook een mooie wandeling aan overgehouden en een fijne namiddag, met een uitgewaaid hoofd.

Geplaatst op

Nog eens in Lochristi en Beervelde om te geocachen

Jawel, vorige week was een zalige zondag om te geocachen, en vandaag was dat ook. Ik wilde wel vrij vroeg weer terug zijn zodat we op tijd konden koffie drinken en avondeten, want om half zeven ten laatste wilde ik in de auto naar Zomergem zitten: we gaan er naar een concert vanavond.

Om half twee zaten we dus al in de auto richting Beervelde voor een plethora aan caches, en ons pa had er deugd van, en ik eigenlijk niet minder. Geocachen alleen is leuk, maar met zijn tweeën is het toch een pak leuker. En ik doe die mens wel wat aan: stappen langs oneffen wegels, half in struiken kruipen om een cache te pakken…

En toen was er dus taart en koffie in de tuin, in het fijne zonnetje…

Geef toe, ons pa ziet er goed uit. Ik ben best wel trots op hem.

Geplaatst op

Eindelijk weer geocachen!

Jawel, een stralende zondag, ik die me terug beter voelde, en ons pa die de kans niet kreeg om tegen te stribbelen – en dat precies ook niet echt wou.

We reden nog een keer naar de streek rond Lochristi want we zijn nog altijd niet rond met de caches van Francobello, en genoten allebei zeer hartsgrondig van het stralende weer, de fijne caches en de mooie streek. Zoals altijd, eigenlijk. En ons pa, die wat twijfelde of hij wel genoeg evenwicht had, zag dat dat eigenlijk niet zo het probleem was.

Het was tegen vijven toen we thuis waren en taart konden eten, maar dat deerde niet: we hadden er andermaal een prachtige dag op zitten.
Dikke merci, Francobello!

Geplaatst op

Geocachen in Lochristi (deel 11)

Het weer was wat minder dan verwacht, maar meer dan goed genoeg om te gaan geocachen. Ons pa had er alvast zin in: hij was blij dat ik hem iets vroeger was komen halen, zodat hij eerst nog zijn kousen kon doen voordat we op pad gingen.

Bart had weer een kookexperimentje dat volgens mij bijzonder geslaagd is: een gebakje met schijfjes perzik, geitenkaas en mozzarella. Dik in orde, alleen een beetje zwaar misschien.

En toen trokken ons pa en ik opnieuw op pad richting Lochristi, want daar ligt echt nog wel een pak caches.
Tot mijn onvoorstelbare blijdschap is ons pa gigantisch verminderd met roken, en dat heeft een enorme weerslag op zijn conditie: waar hij de vorige keer last had om twee keer 100 meter te stappen en we dus een bepaalde cache aan een wegel links lieten liggen wegens te ver, gingen we die vandaag probleemloos halen. En de volgende ook, zodat hij 300 meter heen en 300 meter terug stapte zonder veel problemen. Happy camper hier, dat belooft!

Acht cachen en behoorlijk wat gewandel later zaten we thuis aan de koffie en de taart, en we zagen dat het goed was.

Ik weet eigenlijk niet wie er het meeste deugd heeft van die zondagen: ons pa of ik…

Geplaatst op

Een heerlijke moederdag

Echt lang sliep ik niet: om half tien werd ik beneden verwacht – ik was toch al aan het lezen – waar ik onthaald werd door mijn liefhebbend kroost met een uitgebreid ontbijt: versgebakken koffiekoeken, een zachtgekookt eitje, pancakes van Kobe, verse mango, een Danio en twee cadeautjes: een heel mooi design juwelendoosje van Bart en een bon van 30 euro voor de Avalon, van de kinderen. Kobe was daar speciaal om geweest ^^

Er werd uitgebreid gesmikkeld, en daarna mocht ik gewoon wat, zoals altijd, rondhangen in de zetel, want Kobe ging twee quiches maken, met behulp van zijn broer en zus. Die oudste broer was speciaal ’s morgens vroeg naar huis gekomen van Arwen om bij mij te zijn en dat werd bijzonder geapprecieerd.

Ik ging ons pa halen – met enige moeite en het bezichtigen van het halve Lievegem en omstreken wegens een koers – en kwam thuis bij twee prachtige quiches: een gewone en eentje met brie, appeltjes, prei en honing. Allez ja, die laatste was hij vergeten maar konden we er wel nog zelf op doen. Lekker!

En toen was het geocachetijd, uiteraard een vervolgje in Lochristi (deel 10). Zalig weertje, zalige omgeving, zalige caches. Er zaten zowaar ook hengelcaches tussen, tot groot jolijt van ons pa. Zelf ging hij dat niet doen, zot, maar toen ik hem vroeg om even te poseren met de hengel voor de foto, hing hij toch zelf fluks een cache terug aan een tak. Parkinson, zegt u? Niet voor zoiets, blijkbaar.

We hebben lang staan zoeken aan een prachtig overgroeide kar, waar we de cache pas vonden na een tip. Die hadden we nooit zelf gevonden, serieus!

Tegen vijf uur was het welletjes en reden we terug voor een stukje taart, en dan bracht ik hem weer naar huis.

En in de avond was er De Mol met de kinderen, en ik genoot.

Zo’n moederdag, daar zeg ik geen nee tegen.

Geplaatst op

Geocachen in Lochristi (deel 9)

Francobello, een cacher uit Lochristi, heeft maar liefst 100 caches in zijn gemeente gelegd. Vorig jaar in januari begonnen we met de eerste daarvan te zoeken, maar omdat ons pa niet altijd vlot kan volgen, gaat het met mondjesmaat. Maar dat stoort hoegenaamd niet: dan hebben we er gewoon langer plezier van!

Eerst was Francobello van plan er 50 te leggen en daar waren we ook min of meer mee rond, maar toen vond hij het zo leuk dat er dus nog 50 bij kwamen, tot ons grote jolijt. Vandaag gingen ons pa en ik dus fluks op pad, deze keer wél gewapend met een extra opstapje, zodat we de hengelcache van de vorige keer van zijn haakje konden halen.

Met stoeltje erbij ging dat verbazend vlot, en ons pa stond misschien wel met zijn hoofd te schudden over zo veel idiotie, zijn ogen blonken.

En verder gingen we, doorheen het Lochristische landschap, van de ene wegel naar het andere bucolische plekje.

Alleen lukte het wandelen echt niet zo goed. Voor een welbepaalde cache – die we dan nog niet vonden ook, hoewel hij er wel degelijk lag – moest ons pa toch 100 meter stappen, en hij stond te zuchten als een oud paard. De volgende cache lag 200 meter verder, en dat zag hij hoegenaamd niet zitten. Jammer, ik doe die dan wel eens op mijn eentje, als ik zelf eens in de buurt moet zijn.

Maar wat een prachtige dag alweer! En wat een heerlijke hobby…

Geplaatst op

Geocachen! Ha!

Eindelijk was het een zondag met redelijk weer, een rug die niet tegenwerkte – ondanks de drukke week – en een voet die ook niet te hard tegenstribbelde, net als ons pa.

En dus gingen we voor het eerst weer samen geocachen dit jaar: in Lochristi waren we zo goed als rond met de eerste 50 caches, maar intussen had de legger de smaak zo hard te pakken dat hij er meteen nog 50 heeft bij gelegd.

De eerste van de reeks was een hengelcache, wat we destijds maar oversloegen omdat ik toen nog geen hengel had. Vandaag had ik die wel degelijk, maar die cache hing zó hoog dat ik met een hengel van 5 meter net niet toe kwam. Ik heb nog geprobeerd om dichter te rijden met de auto, maar dat hielp niet. Had ik maar mijn kleine stoeltje mee gehad, dat ik daarvoor gekocht had maar dat Merel intussen al had aangeslagen. Ons pa liep intussen te hoofdschudden: hengelcaches, zo zot hoefde het voor hem niet.

Maar wat later konden we wel succesvol hengelen en dan geeft dat wel wat voldoening, ja. We vonden ook nog een paar andere caches, maar toen kreeg ons pa het toch echt koud, zei hij, en dus hielden we het voor bekeken en gingen koffie drinken en taart eten.

En als beloning kreeg hij een heuse paasvaas.

Geplaatst op

Geocachen in Lochristi (deel 7)

Stralend weer gisteren en dus geen enkel excuus om niet te gaan geocachen vandaag. Ons pa sputterde zelfs niet meer pro forma tegen, hij had er zin in. Nochtans was het geen evidentie: hij was wat duizelig en had geen evenwicht. Tsja, dat komt ervan als je zelf niet gaat wandelen natuurlijk: het wordt niet miraculeus beter als je 80 bent en parkinson hebt.

Maar bon, hij werd op sleeptouw genomen en wandelde dapper mee in de warmte. Hij zuchtte wel af en toe eens diep, maar al bij al werden er toch twee kilometer afgelegd, dacht ik.

Soms doe ik die mens echt wel wat aan… Aan de andere kant, hij geniet ervan en heeft er, fysiek én mentaal, deugd van.

Toen we op de Antwerpsesteenweg richting huis reden, dacht ik er plots aan dat er een plek was die ik hem al lang eens wilde laten zien, maar waar we tot nu toe eigenlijk nooit tijd of goesting voor hadden gehad.

Vandaag kon het best en dus reden we, tot zijn grote verbazing, naar het Executieoord in Oostakker. En nee, we waren daar niet de enige.

Het is echt wel een indrukwekkend oord, met de graven, de beelden en vooral ook de wagon die effectief gebruikt is voor transport naar Auschwitz en Bergen-Belsen.

Om het even van ons af te zetten, namen we in het terugkeren gewoon het veer van Langerbrugge. Een boot, het blijft altijd weer leuk.