Stralend weer gisteren en dus geen enkel excuus om niet te gaan geocachen vandaag. Ons pa sputterde zelfs niet meer pro forma tegen, hij had er zin in. Nochtans was het geen evidentie: hij was wat duizelig en had geen evenwicht. Tsja, dat komt ervan als je zelf niet gaat wandelen natuurlijk: het wordt niet miraculeus beter als je 80 bent en parkinson hebt.
Maar bon, hij werd op sleeptouw genomen en wandelde dapper mee in de warmte. Hij zuchtte wel af en toe eens diep, maar al bij al werden er toch twee kilometer afgelegd, dacht ik.
Soms doe ik die mens echt wel wat aan… Aan de andere kant, hij geniet ervan en heeft er, fysiek én mentaal, deugd van.
Toen we op de Antwerpsesteenweg richting huis reden, dacht ik er plots aan dat er een plek was die ik hem al lang eens wilde laten zien, maar waar we tot nu toe eigenlijk nooit tijd of goesting voor hadden gehad.
Vandaag kon het best en dus reden we, tot zijn grote verbazing, naar het Executieoord in Oostakker. En nee, we waren daar niet de enige.
Het is echt wel een indrukwekkend oord, met de graven, de beelden en vooral ook de wagon die effectief gebruikt is voor transport naar Auschwitz en Bergen-Belsen.
Om het even van ons af te zetten, namen we in het terugkeren gewoon het veer van Langerbrugge. Een boot, het blijft altijd weer leuk.
