Deze avond kreeg ik bericht waar ik totaal niet goed van ben.
Els, een vriendin die ik al jaren ken, met wie ik larp, die dan heel vaak met me meerijdt, mijn medekrijgster, mijn maatje naast mijn zijde, heeft het niet gehaald.
Ja, ze was zwaar ziek, lymfeklierkanker, maar de behandeling ging bemoedigend. Alleen was bij de laatste chemokuur haar lever lastig aan het doen. Maar niemand van ons die ook maar een moment dacht dat ze het niet ging halen. Niet Els, zo’n straffe madam zeg!
Ik weet het even niet meer.
Het enige wat ik nu kan doen, is op mijn blog alle fantastische momenten samen – voor zover dat die gedocumenteerd zijn – opnieuw bekijken, en huilen. Want we hebben fantastische, idiote dingen samen gedaan, en vooral gigantisch veel gelachen. En veel, veel meer herinneringen dan ik terugvind.
Els toch…
- samen naar Sabrina’s verjaardagsfeestje – tranen gelachen met die ‘gefeliciteerd’
- een gidsbeurt krijgen in Brugge
- in april haar nog eens gaan bezoeken. Ongelofelijk blij dat ik dat nog gedaan heb
- een fantastisch weekend Dordrecht
- nog meer Dordrecht
- een weekendje bij ons thuis met alle Vossen
- samen capes en schilden maken
- samen op Paradox
- een gezapig toertje doen op Elftopia
- als Vossen op Vestigo
- de allerlaatste Poort
- ingame Poort
- …