De naam uit de titel zegt u wellicht niks. Dat is ook heel normaal, tenzij u bij de Gentse rugby speelt. Dan zou u zich diep moeten schamen, want dan heeft u het feest van vandaag overgeslagen.
Sidney Gale was in de jaren ’70 een schitterende speler en trainer van Gent Rugby, in wiens ere er elk jaar nog prijzen uitgedeeld worden op het Sidney Gale Cup Gala. Pas op: ik ben er vóór dit jaar ook nooit naartoe geweest, zelfs niet toen mijn broer het won. Toen zat ik zelf al lang niet meer in de rugby. Vorig jaar konden we om een of andere reden niet, maar dit jaar was me gevraagd het boeltje te presenteren, en aangezien ik daar toch wel zo’n beetje een opleiding voor gehad heb, zag ik dat wel zitten.
Ik heb dus de boel aan elkaar gepraat, de winnaars naar voor geroepen, en tussen beide delen in zijn er frietjes met warme beenhesp verorberd, ook door Wolf, Kobe, Merel en zelfs Bart, die speciaal langs waren gekomen.
Voor herhaling vatbaar? Welja. Ik heb toch sterk de indruk dat de jongens gaan blijven spelen. Ze zijn nog steeds dolenthousiast over hun sport.