Kinderkoor
Blijkbaar is er op Mariavreugde een kinderkoor. Geen idee of dat er vroeger ook al was, ik heb er de jongens in elk geval nooit over horen spreken.
Merel daarentegen… Die kwam daar begin dit schooljaar mee af, of ze in het kinderkoor mocht. Ze repeteren op vrijdag over de middag, en ze zag dat helemaal zitten, samen met gans haar clubje vriendinnen.
Uiteraard mocht ze dat, ik zag geen enkele reden waarom niet, tenzij dat misschien het feit dat ze niet bepaald ’s werelds beste zanger is, en dat is nog voorzichtig uitgedrukt. Maar ze is laaiend enthousiast, telkens weer, dus waarom ook niet?
Alleen… Hun eerste optredentje, op de Wondelgemse kerstmarkt, was toch wel op het weekend van Aether, zeker? Ze vond het gelukkig niet erg, haar papa en broers zijn komen kijken en dat was ook oké. En ik zal het volgende dan wel zien.
En was het goed? Wel euh… zoals mijn kritische Kobe verklaarde: “Best dat je er niet bij was, mama, want zelfs ik kreeg kiekenvel van hoe vals de solo aan het zingen was”. Bon, dan kunnen we ons schrap zetten voor de volgende keer, toch?
Dagje Brussel
Bart had het vorige week al gevraagd: of we niet met zijn allen meegingen naar Brussel, naar de grote reclame-animatie voor The Messiah die zijn bureau gemaakt heeft, en vooral ook naar de tentoonstelling van Keith Haring in de Bozar.
Om elf uur zagen we elkaar in het station voor eerst nog een koffietje en dan de trein naar Brussel-Centraal. Daar hebben we dan eerst iets gegeten in een toch wel fijne brasserie, De Ommegang. Alleen is enkel de naam Vlaams, met de menukaart hebben we goed gelachen. Alleen vertrouwde Merel het toch niet helemaal…
Daarna wandelden we over de Grote Markt, pikten er een cache op, en liepen tot aan de Dansaertstraat. Ha ja, want daar is nog een maand lang een Cora Kempermanwinkel, en dat kon ik toch niet laten liggen, toch?
We wandelden via de animatie op het Muntplein terug naar de Bozar, stonden even aan te schuiven aan de immens lange wachtrij voor tickets tot Bart ze intussen gewoon online kocht, en liepen de tentoonstelling binnen. Waar Merel bij mij bleef en honderduit vragen stelde.
Toen vonden ze het welletjes en liepen we eigenlijk meteen het station binnen, voor een warme wafel en een trein terug.
Fijne dag, het voelde echt als vakantie aan, zo met ons vijfjes. Zouden we vaker moeten doen.
2019 in beeld
Wat zou nieuwjaarsdag zijn zonder een filmpje waarin al mijn foto’s van de dag gebundeld worden? Het laat de kleine dingen zien die me opvielen, de dag typeerden, of die me gewoon blij maakten: een prachtige lucht, een bloem, de glimlach van de kinderen… En het is mooi om de dingen te zien veranderen en de kinderen groter te zien worden.
De filmpjes van vorige jaren zijn trouwens ook ongelofelijk fijn om opnieuw te bekijken: je ziet de kinderen gewoon opgroeien! Dit was 2018, 2017, 2016, 2015, 2014, 2013 en 2012.
De muziek is opeenvolgend “Bad Guy” van Billie Eilish, “Old Town Road” van Lil’ Naz feat. Billy Ray Cyrus, en het begin van “Dance Monkey” van Tones & I.
365 – 30 december 2019 – Zingem
365 – 13 december 2019 – bijna lichtgevend
Lectuur: “De bekeerlinge” van Stefan Hertmans
De boekenclub op school opnieuw van de grond krijgen, het lukt me maar niet. Soms denk ik dat het aan mij ligt, dat de collega’s niet graag met mij die dingen bespreken. Maar aan de andere kant heeft iedereen het ook zodanig pokkedruk dat het gewoon niet lukt. Mja…
Ik had tegen 18 november “De bekeerlinge” van Hertmans vooropgesteld, maar toen bleek dat ik eigenlijk alleen ging zijn. Niet veel boekenclub aan, natuurlijk.
Bon, ik heb het boek in ieder geval wel gelezen. Vond ik het een goed boek? Wel, ik ben er eerlijk gezegd niet helemaal uit. Het is een intrigerend boek, dat in elk geval, het blijft hangen. En ik hou van Hertmans’ barokke stijl, dat ook.
Het verhaal is vrij eenvoudig samen te vatten: in het Zuid-Franse dorp waar Hertmans een buitenverblijf heeft, stoot hij op het verhaal van een jonge Normandische edeldame die verliefd wordt op een Joodse jongeman en met hem vlucht. Wellicht heeft ze daar, in tijden van de kruistochten, nooit de implicaties van vermoed.
Hertmans verweeft haar verhaal met dat van zijn zoektocht naar bronnen, resten, ruïnes en verhalen over zijn onderwerp, en dat maakt het enerzijds net veel realistischer, anderzijds ook… ik weet niet… Het verbreekt een beetje de magie van het waargebeurde verhaal: telkens wanneer je net weer in het verhaal van de jonge Hamoutal wordt meegezogen, is daar weer de nuchtere stem van de auteur.
Maar zoals gezegd, het is bij momenten moeilijk om het boek neer te leggen, want het intrigeert mateloos, en het bleef dan ook door mijn hoofd spoken.
Een aanrader? Ik weet het dus echt niet. Als je houdt van Hertmans’ stijl, doen. En anders? Er zijn veel goeie boeken, geloof me.
365 – 30 november 2019 – het tenort soms
Schizofrene dag
Deze ochtend liep ik nog rond als Olga, een vikingvrouwe, met lijfwacht om me heen, een grote bek opzettend tegen een of andere jonker.
Rond de middag sprong ik in mijn auto, reed gezwind huiswaarts, at iets, nam een douche, tutte me uitgebreid op, en reed richting de Machariuskerk om er een klassiek concert te zingen. En te presenteren zonder micro, dat ook. Ugh.
Ik kan je verzekeren: ik ben nog nooit zo snel uit een LARPvibe geraakt als vandaag. Het concert was goed, gelukkig, en de presentatie, welja, ik heb mijn best gedaan om tot aan het einde van de kerk te geraken met mijn stem.
Maar het contrast was groot. Echt Jeckyll-Hyde, geloof me. En Bart en Merel zijn komen luisteren en vonden het goed, en dat deed me echt veel deugd.
“In Paradisum” in Avelgem
Jawel, gisteren rond vijf uur vertrok ik naar Avelgem, helemaal netjes opgekleed en al, kwestie van er een concert te gaan zingen. En eigenlijk vooral ook de presentatie te doen. Na lang zagen en aandringen heeft het bestuur eindelijk toegegeven en me de presentatie laten doen. Alleen was er gisteren nog even een stressmomentje: ik had totaal niet door dat ik dat vanavond ook moest doen, ik dacht dat het alleen volgende week in Gent was, en ik dacht dus dat ik nog meer dan tijd genoeg had. Ik ging vanavond ook eens luisteren wat ze hier gingen zeggen. Niet dus :-p Enfin, ’t is niet dat ik er lang over doe om iets te schrijven, dat was vrij snel geregeld.
Ik heb dan ook mijn beste presentatie/radiostem uitgehaald, en massa’s complimentjes gekregen van koorleden en anderen: dat ik dat schitterend had gedaan. Euh, ’t is een opleiding? Iets dat ik graag doe? Enfin, ik heb ook bloemen gekregen als bedanking, en dat vond ik héérlijk!
De kerk zat overigens volledig vol, organisatie van de Marnixkring, en het was meer dan in orde, vond ik. Goeie broodjes ook ^^