Geplaatst op

Balletvoorstelling van Marie-Julie

Jawel, ook dit jaar ging ik – uiteraard – kijken naar de dansvoorstelling van mijn metekind Marie-Julie. Deze keer was het overigens niet in Aalter maar in Eeklo, en dat was een geluk bij een ongeluk: Merel was ziek, maar last minute kon ik Wolfs lief Arwen, die zelf ook altijd ballet heeft gedanst, in de plaats meenemen, ook al omdat ik quasi aan haar deur moest passeren.

We parkeerden ons wat verderop, liepen door de kou naar de zaal, hadden excellente plaatsen op nota bene de derde rij, en genoten volop. Deel één was klassiek ballet, deel twee was hiphop en moderne dans, en ja, allebei waren ze even goed. En net zoals vorige jaren danste Noor, de dochter van een vriend, ook mee op hoog niveau. Knap van beide dames! Yup, alweer echt genoten. En stiekem ook wat foto’s genomen, ja.

Geplaatst op

Gedichtendag 2025

Voor gedichtendag geef ik u deze keer het gedicht van Herman De Coninck dat op de poster staat die we een tweetal weken geleden meegenomen hebben uit het poëziecentrum. Hij hangt in ons toilet beneden, en ja, ik vind hem echt mooi.

 

Geplaatst op

tToneel: “Wat is de lievelingskleur van de stelling van Pythagoras?”

Net zoals de twee vorige jaren zat Merel ook nu in het schooltoneel: elke woensdag van 12.45 uur tot 15.00 uur en dan in de vakantie ook nog een hele week. Ze was doodop, maar ze vindt het de max, en daar draait het toch om. Het is wel zwaar nu ze ook nog elke woensdag van 18.00 uur tot 20.00 uur dramales heeft aan de academie, maar het tweede semester is nu dus wel wat lichter.

Waar ze vorig jaar amper iets moest zeggen, was dat dit jaar iets meer, maar dan nog: als je 44 leerlingen op een scène hebt staan, kunnen de meesten niet zo heel veel zeggen natuurlijk.

Ze speelde ‘publiek’ in een televisieopname van een quiz en was duidelijk een fan van Fenne, een van de deelnemers. Ja, alweer een bizar stuk, bij momenten grappig, bij momenten existentialistisch. Yup, met tieners kan alles.

Voor de schoolwebsite – soms schrijf ik nog eens iets, gewoon uit pure goesting – schreef ik het volgende:

Je moet het maar doen: al voor de tweeëntwintigste keer met een hele groep leerlingen tussen 12 en 18 zelf compleet een toneelstuk in elkaar boksen en dan drie voorstellingen geven!

Dit jaar waagden regisseurs Mira Bryssinck en Fred Libert zich aan die opgave: samen met 44 leerlingen repeteerden ze elke woensdagmiddag tussen 12.45 uur en 15.00 uur, en dan nog een hele week in de kerstvakantie. En het resultaat mocht er meer dan zijn, vonden ook duidelijk alle toeschouwers.

We kregen de set van een televisiequiz te zien, compleet met cameramannen, catering, make-upafdeling, applausmeesters, kostuumbeheerders en zelfs een zeer arrogante regisseur. Maar wat doe je als die quiz ofwel belachelijk gemakkelijk blijkt te zijn, ofwel levensvragen stelt waarop je, zeker als tiener, geen antwoord kan formuleren? Kan iemand eigenlijk ooit een antwoord vinden op alle vragen? Weet je eigenlijk zelf wel wat je wil? Wat je het liefst van al zou willen? Dat je gelukkig bent? Dat je wil dat je ouders trots zijn op jou? Dat je een taart in iemands gezicht mag gooien? En is dat dan eigenlijk wel jouw keuze? Want wie bepaalt de keuzes die jij kan en mag maken? En besef je wel welk impact die keuzes op jou en je omgeving hebben?

Het stuk werd tegelijkertijd zeer amusant en toch een diepe doordenker, waarbij de levensvragen werden verbroken door de reclames, net zoals in het echt. En wat die kip daar liep te doen, dat weten we zelf ook nog altijd niet, om eerlijk te zijn.

Iedereen bedanken die meegeholpen heeft om dit stuk op poten te zetten, zou ons hier te ver leiden, maar drie namen springen er compleet boven uit: Febe De Clercq, Karel Uyttenhove en Joke Van Bossche zijn de drie leerkrachten die hun schouders onder dit evenement hebben gezet, elke woensdag aanwezig waren, alles in goede banen hebben geleid en dan ook terecht meer dan trots op zichzelf, hun toneelspelers en het hele team mogen zijn.

Alle foto’s van het stuk kan u hier in ons archief terugvinden.

Oh, en we hebben het even voor u opgezocht: de correcte uitspraak van hummus verschilt van land tot land. Wij gaan alvast voor kikkererwtenpuree.

Geplaatst op

Ontbijtje met Gwen

Dit ontbijtje hadden we al lang gepland, en de rug is al zodanig veel verbeterd dat ik het me wel wilde riskeren: ook Gwen had geen zeeën van tijd vandaag, dus het ging sowieso maar een uurtje of zo zijn. En ik had dus speciaal ook een adresje in haar buurt uitgekozen: Haddok aan het Kompasplein, tegenover de Bataviabrug. Jammer dat het nog maar eens aan het miezeren was, want ik denk dat het hier zalig zitten is als de zon schijnt, op het terras aan het water.

Ik vond de kaart al meteen fijn, zo met dat gratis plat water. Dat is voor mij al de perfecte ingesteldheid. De ontbijtkaart is op zich niet zo uitgebreid, maar we vonden meteen onze goesting: voor Gwen een gegrilde croissant met geitenkaas en honing, voor mij Griekse yoghurt met granola en vers fruit. En ja, dat was voor allebei een voltreffer! Ik had eigenlijk quasi te veel, de yoghurt had de consistentie van mascarpone en was enorm lekker, net zoals de granola.

We bleven gezellig kletsen, dronken een tweede koffie en ik kreeg een heel knap cadeautje, een kommetje voor Freshly baked cookies. Waar ze dat toch altijd kan vinden…

Zij fietste vrolijk richting werk, ik reed naar huis maar stopte verschillende keren om prachtige straatkunst te fotograferen. Want ja, daar in de buurt van de Oude Dokken zijn er wel wat te vinden, ja.

Ik twijfelde nog even om te stoppen bij de Kringwinkel, maar besloot mijn rug toch maar wat rust te geven, want deze namiddag moet ik nog naar de kaakchirurg.

Ja, ik was blij dat ik lag, maar man, dat had deugd gedaan, na alweer zo’n ganse tijd plat in de zetel…

Geplaatst op

I shall wear purple

Ik zag dit passeren en dacht: “Dat is het. Carpe diem. Carpe diem purpuream.”

Blijkbaar gestemd tot het favoriete Britse gedicht van 2024, en Helena Bonham Carter leest het magistraal voor: “Warning” van Jenny Joseph.

When I am an old woman I shall wear purple
With a red hat which doesn’t go, and doesn’t suit me.
And I shall spend my pension on brandy and summer gloves
And satin sandals, and say we’ve no money for butter.
I shall sit down on the pavement when I’m tired
And gobble up samples in shops and press alarm bells
And run my stick along the public railings
And make up for the sobriety of my youth.
I shall go out in my slippers in the rain
And pick flowers in other people’s gardens
And learn to spit.

You can wear terrible shirts and grow more fat
And eat three pounds of sausages at a go
Or only bread and pickle for a week
And hoard pens and pencils and beermats and things in boxes.

But now we must have clothes that keep us dry
And pay our rent and not swear in the street
And set a good example for the children.
We must have friends to dinner and read the papers.

But maybe I ought to practise a little now?
So people who know me are not too shocked and surprised
When suddenly I am old, and start to wear purple.

Geplaatst op

Concert in Wevelgem

Ik sprak er al eerder een paar keer over: dat ik het werk van Soenen eigenlijk echt niet graag zong en ook niet wild was van Jenkins. Maar onze dirigent beloofde ons dat dat zou beteren, dat we er een andere kijk op zouden krijgen.

Wel…

Hij kreeg gedeeltelijk gelijk.

De voorbije weken waren echt zwaar: naast het vele schoolwerk en de extra klassenraden waren er dus ook de extra repetities, waarvoor ik dan ook nog telkens anderhalf uur in de auto moest zitten. Gelukkig geven die autoritten wel rust aan mijn rug, maar dan nog.

Er was op vier september een extra repetitie, op 18 oktober, op zes november, op 8 november, en vandaag dus het concert. En ja, ik heb wel altijd een stoel, maar het blijft zwaar, want ook drie uur zitten is een behoorlijke opgave, zeker wanneer je dan nog de ziel uit je lijf zingt.

Maar vandaag was er dus concert: om vier uur raccord voor de Soenen, om vijf uur die voor de Jenkins, en dan om zeven uur het concert zelf. Er waren broodjes voorzien en ik had mijn matje mee om op te liggen tussendoor.

En het concert? Een goeie 800 man kwam luisteren, vond het eerste deel zeer bevreemdend – maar ik kon me er intussen eigenlijk nog wel in vinden, hoe raar het soms ook klinkt – en was vooral ondersteboven van deel 2. Die Jenkins is indrukwekkend: verschillende stijlen, een ‘oproep tot het gebed’, uitgevoerd door een heuse muezzin, en zelfs een feilloos gespeelde Last Post. Voeg daarbij ook nog de hier en daar wel zeer harde projectie die speciaal bij het werk werd gemaakt, en je had een geheel dat ongelofelijk paste op de vooravond van 11 november. We droegen dan ook allemaal een ‘poppy’.

Ik was stikkapot na afloop, maar best wel tevreden. Al bij al een fijn concert, ja.