Logica

Wolf wilde deze namiddag naar een verjaardagsfeestje (low key) van een maat in Drongen. Blijkbaar had hij zich een beetje verkeken op de afstand, want het is toch vlot een half uur fietsen.

Hij was vrolijk naar ginder gefietst en had zich toen gerealiseerd dat het vandaar naar de rugby amper een goeie tien minuten was. Hij ging sowieso toch met de fiets naar de rugby moeten, want ik ging ’s avonds eten met Gwen en kon hem dus niet ophalen.

Hij belde me heel liefjes en vroeg of ik dan, in plaats van hem straks met fiets en al naar de rugby te voeren, niet gewoon zijn rugbygerief tot bij Daan in Drongen kon brengen. Dan kon hij daar wat langer blijven en scheelde het hem toch wel wat gefiets. Dan hoefde hij ook de fietsdrager niet te installeren. Als hij daar nu eens wat vroeger aan gedacht had, dan had hij zelf zijn rugbygerief al kunnen meenemen, toch?

Mama roloogde even, kreeg het rugbygerief in handen van Kobe – die broers zorgen toch goed voor elkaar – en reed naar Drongen. En toen kon ik het uiteraard niet laten om alsnog een cacheke wat verderop te gaan loggen, eentje dat ik vroeger niet had gevonden omdat de hint zei “1.5 meter’ en ik nog serieus op mijn tenen moest staan om hem te vinden.

Maar ontspannend was het eigenlijk wel, ja, daar aan de mini jachthaven van Drongen.

Oh, en dat gefiets van Wolf? Ik zou hem toch niet kunnen brengen hebben met fiets en al, want Bart was met mijn auto weg, en op de kleine auto kan ik de fietsdrager niet installeren. Nog een chance…

Zonnige zaterdag

Wolf had vandaag om drie uur match, maar moest al op de club zijn om half twee. Ik kon uiteraard een paar keer heen en weer rijden, maar in dit zalige weer is het veel leuker om zelf te gaan rondlopen en te genieten van de zon!

Ik reed dus van de Blaarmeersen door naar het centrum van Sint-Denijs-Westrem dat tegenwoordig ook over een labcache beschikt. Ik reed dus rond, wandelde stukjes en vond vijf fijne Westremse gebouwen.

En toen moest ik dringend naar het toilet, waaide een fijn cafeetje binnen, dronk er zelfs nog een latte met alles erop en eraan voor amper 2.40 euro en loste de bonus op. Die bleek verdwenen maar mocht ik achteraf toch nog loggen. En toen stond ik, met nog een cache langs de baan, tegen twintig over drie op het rugbyplein waar het echt goed opging tegen Luik. Alleen hadden ze op het einde het geluk een beetje tegen, zodat ze nipt verloren. Ik was het eigenlijk niet van plan, maar ik ben gans de wedstrijd blijven kijken, gewoon omdat het zo mooi rugby was. Ze hebben echt goed gespeeld.

Toen ben ik maar naar huis gereden en heb tegen half zeven Wolf alsnog opgehaald. Ik was heerlijk ontspannen en heerlijk uitgewaaid, en ik heb vooral intens genoten van de zon op mijn snoet.

Rondje Blaarmeersen met rugbymatch als dessertje

Deze namiddag moest Wolf om kwart voor twee aan de Blaarmeersen zijn: zijn eerste rugbymatch in, goh, jaren. Het was stralend weer, geen beetje koud, de match begon maar om drie uur: ideaal voor mij om even rond de vijver te wandelen en een cacheke aan de overkant te zoeken.

Wel, ik heb intens, maar intens genoten. De cache heb ik niet gevonden, maar ik ben wel lekker in een boom geklauterd en ik heb prachtige herfstfoto’s genomen.

Helemaal uitgewaaid was ik net op tijd voor de match. Ik was eigenlijk niet van plan te blijven, maar het was mooi om zien, het was heel erg lang geleden, en ik zat op mijn gemak. Wolf heeft enkel de laatste tien minuten gespeeld – hij was dan ook invaller, heeft nog niet echt veel getraind – maar kreeg wel complimenten van medespelers en trainer. Goed zo!

En toen ging ik nog even boodschappen doen in de Delhaize daar vlakbij, terwijl Wolf rustig kon douchen en nog iets drinken.

Best wel trots op mijn oudste.

Opnieuw rugby

Jawel, Wolf is opnieuw rugby beginnen spelen. Niet vollen bak, nee: hij wil het rustig aan doen met de trainingen en vooral de matchen. Hij is zodanig lang uit geweest – blessures en corona – dat hij zich in die groep van 17 en 18 jaar ook eerst opnieuw moet leren handhaven, dat hij opnieuw een spelerspositie en zo moet zien te krijgen. Hij ziet het in elk geval weer volledig zitten, en dat maakt me blij.

En ik, ik ben opnieuw taxi mama. Vandaag ben ik ietsje vroeger doorgereden en heb ik mijn cache op de Blaarmeersen even nagekeken. Het was stralend weer en er zat behoorlijk wat volk. Maar wat me vooral gigantisch goed gezind maakte: op een van de houten paden was er een groepje mensen aan het dansen. Gewoon, op ’t gemakje, een tango, een lindy hop… De muziek stond niet te luid, ze hadden wijn en wat eten bij en genoten ongelofelijk zichtbaar. Ik werd er echt spontaan vrolijk van.

Gent, mijn Gent: nooit veranderen, alsjeblief.

Luxemburg stad

Nee, ik ben niet zelf naar Luxemburg gegaan vandaag, die eer laat ik aan Wolf. Die had namelijk de eerste competitiematch waar hij zich klaar voor voelde. Dat hij dan maar twee keer drieëneenhalf uur op de bus moest, dat nam hij er met plezier bij.

Al bij al was hij twaalf uur onderweg voor een match van 80 minuten, maar hij zag er zichtbaar tevreden uit. Hij had een goeie match gespeeld, zei hij, 80 minuten op het veld gestaan in de positie van flanker, nr. 7. Hij is misschien niet zwaar genoeg voor het pack, maar aan de andere kant is hij sterk en vooral zeer wendbaar. In het begin, vertelde hij, durfde hij niet zo goed: probeer maar eens een kerel van bijna 2 meter te tackelen! De vorige match die hij speelde, leverde hem na 20 minuten een zwaar verstuikte voet op, je zou van minder bang zijn. Maar na een tijdje verdween zijn angst en is hij er vol voor gegaan. Het heeft hem schouderklopjes van de rest van het team – de meesten een jaar ouder en meer ervaring, want Wolf heeft door blessures al heel veel gemist – opgeleverd en de terugrit heeft hem dan ook vrienden bezorgd.

Ik vermoed dat hij dat een beetje nodig had: na alle rug- en rugbyperikelen was zijn zelfzekerheid een beetje weg. Maar bon, hij is terug, hij speelt vol overgave en hij doet dat niet slecht.

Een bespreking van de match is trouwens hier te vinden, in het Luxemburgse nieuws.

Rugbydinges

Yup, aangezien Wolf opnieuw rugby speelt, moet ik ook opnieuw grubs doen, taakjes binnen de club waardoor ze het lidgeld laag kunnen houden. Want geef toe, 150 euro voor een jaar, mét zware verzekering en licentie inbegrepen, dat is niet zo veel. Een deel van het nodige geld halen ze van de bar, die door vrijwilligers wordt gerund. En dus had ik vrijdag nog eens barshift. Merel ging mee om te helpen, want ik weet op voorhand niet of mijn rug het zal houden.

De zonsondergang was prachtig en ik vond het een beetje jammer dat ik niet kon gaan wandelen, maar bon. Merel had trouwens een pracht van een boterhamdoos voor ons gemaakt.

Ik serveerde drank, tapte pinten, sloot een nieuw vat aan, en mijn compagnon vulde de frigo’s en deed zowat alles mee, maar ik was toch blij toen het acht uur was en ik terug naar huis kon, gaan liggen.

En Wolf, die speelde rugby en genoot ervan.

Rugbyfinale

Waar in andere gezinnen vaak de Wereldbeker voetbal een rol speelt, wordt daar hier nauwelijks aandacht aan geschonken. Ja, Bart durft de laatste jaren al eens een match op zetten, maar voor de rest hoeft dat eigenlijk niet.

Rugby, dat is wat anders. De afgelopen weken werd de Rugby World Cup gespeeld, en dat zullen we geweten hebben! Niet alleen hing de poster hier uit met alle matchen en werden de uitslagen meticuleus ingevuld, van de meeste matchen bekeek Wolf netjes de highlights, en sommige matchen werden ook gewoon hier gevolgd. Helaas, de RWC wordt in Japan gespeeld en dus zijn de uren verre van ideaal: de eerste match is al om 7.15 uur. Maar de highlights zijn schitterend om te bekijken. En vandaag had ik een date met mijn zoon om 10.15 uur. Hij is er zelfs speciaal voor opgestaan, en we konden blijkbaar gratis via Play Sports kijken, met commentaar van Nic Balthazar! Alleen zat er ook een voetbalcommentator bij die soms vreemde uitspraken deed en een knock-on, waarna je een scrum krijgt, steevast een penalty bleef noemen. Wat geen penalty is, want dat bestaat ook nog apart. Ugh.

Maar het werd een fijne voormiddag met een toch wel knappe match en verdiende overwinning voor Zuid-Afrika.

Nu dat weer…

Weet u nog dat ik zo ongelofelijk content was dat Wolf weer op een rugbyveld stond? Ja?

Wel, het was van korte duur, helaas. Vandaag had hij zijn eerste match. Ik had als taakje boodschappen doen voor de hamburgers ’s middags en had maar liefst 5 winkels afgereden deze voormiddag om alles samen te rapen. 250 hamburgers op den bots, dat vindt ge zomaar niet. Ik was die naar de club gaan brengen, was terug naar huis gereden, had ietsje later Wolf afgezet aan de club, en was zelf nog even terug naar huis gegaan, want ik zag het niet zitten om een uur in die motregen te gaan rondhangen. Ik had hem dan ook gezegd dat Merel en ik wel naar de match gingen komen kijken, maar niet van in het begin, want dat mijn rug een uur rechtstaan niet zo fijn vindt.

We waren er zo’n tien voor twee, denk ik, de match was bezig van half twee. Wanneer Merel en ik komen aangewandeld, stapt een van de ouders op ons toe: dat hij het haast niet durft zeggen, maar dat Wolf wat verderop aan de kant zit. Met een zere voet.

Bon, ik daar naartoe: effectief zijn voet zwaar omgeslagen, maar het stond nog niet echt dik, en de pijn wees op verrokken laterale gewrichtsbanden. Die waar ik uiteindelijk, na ettelijke verstuikingen, aan geopereerd ben, ik weet dus waarover ik spreek. Wolf in de auto, wij naar spoed. Alweer.

Uit ervaring weet ik dat we daar wel eventjes kunnen zitten wachten, dus heb ik eerst Merel naar huis gebracht en een noodpakket aan gerief gehaald. Ik was namelijk met Barts auto en had dus geen krukken bij, want die liggen standaard in de koffer van de mijne. Ik dus de krukken gehaald en een rugzakje met een extra pull voor Wolf, iets om te drinken, iets om te knabbelen, een boek voor mij, de nodige papieren, een paar pantoffels. Ne mens weet op den duur wat hij nodig heeft op spoed.
Er werden dus foto’s gemaakt, zijn voet onderzocht door een orthopedist-in-opleiding, en verklaard dat hij een lichte verstuiking had, dat zo’n steunkousding voldoende was, dat hij over een dag of drie wel weer mag beginnen stappen, en over een week of twee mag sporten.

Dat lijkt me een beetje snel, maar bon, die mens zal het wel weten zeker? Er is in elk geval niks gebroken, da’s al veel. En Wolf en ik, we kunnen er nog mee lachen. Al ontlokte het toch wel de volgende commentaar aan Bart: “Misschien toch maar beginnen schaken, in plaats van rugby?”

Tsja…