Ardennen 2017: dag drie

Ik heb al een nacht of vier vreselijk slecht geslapen en dus schoot ik deze morgen – nu ja – wakker om elf uur! Goh, erg was dat niet: ook Wolf moest recupereren van gisteren, en ’t is niet alsof we hier dringende bezigheden hebben. We ontbeten op ons tienduust gemakskes buiten op het terras, lummelden nog verder rond, ik schreef nog wat verder voor dit blog en voor de schoolwebsite, en tegen half een zette ik de overschot van de spaghetti van maandag op tafel. Ik had voor de zekerheid nog een kleine lasagne gekocht, maar dat was dus nergens voor nodig geweest. Ellen, er zit dus een portie lasagne in je diepvries :-p

En toen begonnen ze plots om een of andere reden onnozel te doen buiten op het terras met zo’n piepklein kleuterfietsje, een bal en de glijbaan als ophaalbrug. Iets van een parcours waarbij de ene zo veel mogelijk rondjes om de tafel en onder de ophaalbrug moest afleggen zonder dat de ander hem mocht raken met de bal. Of zoiets. Het leverde alleszins gigantisch veel geroep, gegoefel en gegiechel op.

IMG_1898

Maar bon, we trokken op pad om nog een paar caches in de buurt te zoeken, een Did not Find van twee jaar geleden om te zetten in een lachend gezichtje, en dan ten verzeilen op een bijzonder indrukwekkende plek: een oude tunnel over de Warche, in zijn huidige vorm gebouwd door de Duitsers tijdens de tweede wereldoorlog. We parkeerden, liepen een eindje over de Venntrail, en daalden dan een steil, smal paadje af dat bijna overwoekerd was met tengels, maar het was het echt wel waard. Foto’s doen de plek geen eer aan…

Zonder geocachen zouden we deze plek nooit gevonden hebben, en dat denk ik wel vaker… ’t Is echt een prachtige hobby, en nog gratis ook.

We reden terug via Weywertz waar we, opnieuw volgens traditie, een brood en een ijsje bij de plaatselijke bakker haalden.

En toen, toen was het tijd om te dammen!! We hadden speciaal gewacht omdat ze voor vandaag 25° voorspelden, en jawel, dat was ook zo. Ik installeerde me op de bank aan de zijkant met mijn boek, en de kinderen speelden in het water. De jongens hadden hun crocs aan, Merel begon met laarzen maar die waren al snel doornat, loodzwaar, en dus speelde ze die uit. En had ze nog geen drie stappen verder al een sneetje in haar voet van een scherpe steen. Groot drama, uiteraard. Zucht.

Merel had dus geen zin meer, en voor Wolf was het ook vrij snel welletjes, want dat gebogen staan is al helemaal geen pretje voor zijn rug. Tegen half zes waren we dus alweer thuis, en werd er hier gewoon gechilld.

We aten nog eens buiten, en toen stelde ik vast dat ik eigenlijk nog niet uitgewandeld was. Geef toe, nog geen 5000 stappen voor een dag in de Ardennen… Ik zette om kwart voor acht nog aan voor een klein ommetje, met zonnebril op en zonder fototoestel. En na dat ommetje was ik duidelijk nog niet uitgestapt, en stapte ik dan maar verder voor een kilometer of drie. Da’s nog niet ver, maar het ging wel redelijk stevig omlaag en omhoog, en de zon begon stilaan onder te gaan. Met een zonnebril op is dat niet zo interessant… Ik had ook enkel mijn iPhone mee, en dat vond ik eigenlijk wel jammer…

Maar de wandeling deed me deugd, en ik heb echt stevig doorgestapt. Helaas had ik er daarna niet bij stilgestaan dat er nogal wat cafeïne in ice tea zit, en had zonder nadenken een gans flesje leegdronken. En dus lag ik te woelen in bed, kreeg het koud, en heb ik om kwart over middernacht gewoon nog een heet bad gepakt. Geslapen als een roosje, jong!

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *