Geplaatst op

Claw

Gwen weet altijd van die fijne, nieuwe adresjes zijn, dankzij haar dochters natuurlijk.

Deze vakantie lukte het gewoonweg niet om onze agenda’s ’s avonds op één lijn te krijgen, maar gelukkig kon een namiddagje wel, en dus spraken we af op de Oude Beestenmarkt voor een relatief nieuw koffiehuis.

Euhm… Laat ons zeggen dat het nogal hipster is en dat wij duidelijk niet het doelpubliek waren. Het is er groot, echt groot, het was blijkbaar vroeger een avondcafé. Het is nog steeds relatief spaarzaam bemeubeld waardoor het een heel ruim effect krijgt.

De koffie is er prima, maar van suiker hadden ze precies nog nooit gehoord. Ik kreeg dan gewoon een mini kannetje mee met wat suikersiroop in, want wie doet er nu suiker in een koffie? Gwen had gemberthee gevraagd en kreeg dus gewoon heet water met wat stukken gember in. Allemaal mooi en wel, maar dat geeft een behoorlijk slap aftreksel, om eerlijk te zijn. Toen ze ging vragen of ze daar een zakje gewone thee bij kon krijgen, hoorden ze het donderen in Keulen. Gewone thee? Een zakje? Dat hadden ze helemaal niet.

Toch was het er best aangenaam zitten, toen we eenmaal nog een lepel hadden gekregen om te roeren en het dienstertje haar euro was gevallen dat een koekje ook wel aangenaam is om erbij te serveren. Misschien was het gewoon haar dagje niet, dat kan ook natuurlijk.

Maar Gwen en ik zaten er wel meer dan twee uur genoeglijk te kletsen over de dingen des levens, onderwijl nippend aan onze drankjes. Wat ik zeer aangenaam vond, is dat er geen muziek was – misschien was ze dat ook vergeten? – en pas later hele zachte, rustige muziek, iets waar je probleemloos overheen kon praten en wat dus niet stoorde. Maar ik zal wel oud zijn, denk ik dan.

Enfin, een rustige middag in fijn gezelschap, dat is dus echt vakantie.

Geplaatst op

Ce’s Arts met Gwen

Vakantie, en dus tijd om met Gwen te gaan eten, zo is dat nu eenmaal.

Ze had haar oog laten vallen op een gezellig restaurantje, Ce’s Arts, tegenover het Lyceum, waar ze regelmatig met de fiets passeert en dat haar opgevallen was.

Kwart voor acht – we waren eerst even langs het appartement gepasseerd, ze wilde het graag eens zien – tekenden we present in een bijzonder gezellig interieur, met nota bene een knappe oud-leerling van haar als onze ober. Het is er niet goedkoop, maar het niveau was wel de moeite.

Je hebt er voorgerechtjes om te delen, en dan losse hoofdgerechten. Gwen en ik zagen een stevig hoofdgerecht niet zitten, zo laat op de avond, dus vroegen we of we een aantal van die voorgerechtjes mochten nemen als maaltijd. Dat kon, al wilden ze daar geen gewoonte van maken.

Uiteraard gingen we eerst voor een aperitief, en aangezien die voornamelijk met wodka waren, kon ik zelfs eentje met alcohol nemen, zijnde een Pornstar Martini. Die was voortreffelijk.

We gingen voor een garnaalkroket elk, ik nam er de foie gras mi-cuit bij, Gwen de vongole, en we deelden nog de chicken tikka massala, al heb ik daar bijzonder weinig van gegeten, want dat lukte niet meer.

Ik ben de rest gewoon vergeten fotograferen, want we waren zo aan het opgaan in ons gesprek en in ons eten. Het was echt lekker, maar jammer genoeg hebben we de helft van de kip laten staan. Tsja… En dan had ik echt nog te veel gegeten, ik was achteraf wat misselijk.

De rekening? 113.5 euro voor ons twee, met nog een fles water en een theetje erbij. Maar we vonden het dus echt wel een aanrader, ik ga het ook doorgeven aan Bart als lunchadres.

Geplaatst op

Middagje geocachen in Wetteren

Het was de hoogste tijd om nog eens écht te gaan cachen, vond ik, en de rug deed het redelijk: ik reed dus richting Wetteren via Laarne, en pikte en passant de nodige caches op. Daar zaten enkele hele leuke tussen, zoals eentje met een heuse touwconstructie waarbij je de cache naar beneden moest halen.

In Wetteren zelf deed ik eerst een labcache rond het station, parkeerde me daarna op de Markt, liep daar in de buurt ook twee labcaches, en genoot van eerst een frangipane-ijsje, en daarna een latte macchiato op een terrasje in de zon, met mijn boek erbij. Zalig!

Aansluitend reed ik nog ietsje verder, richting het toch wel mooie kerkhof, voor een paar haltes van nog een labcache, een virtual cache en vlakbij ook nog twee leuke caches van Operation Monkeys. Johan was jammer genoeg niet thuis, want daar heb ik al een paar keer een fijn contact mee gehad. Goed gelachen ook met een cache aan zijn appartementsblok: daar hangt, midden in een drukke straat met rijhuizen, een potje aan een hondenleiband, zo eentje die vanzelf oprolt. Toen ik mijn hengel uithaalde, merkte een passant lachend op: “Ah, gade vissen dan?” Toen ik hem wees op de te halen buit, moest hij pas echt lachen. Ik werd dan ook meermaals vreemd bekeken, maar daar was totaal geen ontsnappen aan.

Tegen half zeven stond ik weer thuis, met 15 labcaches en 10 gewone caches op de teller, en vooral met een uitstekend humeur. Zalig, dit prachtige weer in de krokusvakantie!

Geplaatst op

Op geocachetocht in Terneuzen met maatje Véro

We doen het niet vaak genoeg, samen gaan cachen: er zit altijd wel iets in de weg. Maandag deed de rug het niet echt vreselijk goed, maar bon, cachen in een stad moest wel lukken, dacht ik. Ik pikte dus tegen half twaalf Véronique op aan het station, we laadden de fietsen op de auto en reden naar Terneuzen. Daar kan je net buiten de stad, aan het water, gratis parkeren, ideaal om dan met de fiets de stad in te rijden. Wat we dus ook deden, op zoek naar een lunchplekje. Nu, veel is er blijkbaar niet open op maandag, het was er redelijk doods, vonden we.

Toch verzeilden we in een toch wel speciaal café met nogal wat aparte spulletjes, waar we kibbeling aten, de Nederlandse versie van fish and chips. Lekker, geloof me!

Het was eigenlijk allemaal behoorlijk grijs, redelijk guur en somber, met af en toe zelfs een druppeltje, maar dat lieten we niet aan ons hart komen. Ik had op voorhand een hele route uitgestippeld van labcache naar labcache, waarvan we een stuk te voet konden doen en daarna een stuk met de fiets. En ja, we zagen stukjes Terneuzen – alleen het topje hoor, niet de echte commerciële binnenstad – die we anders nooit hadden gevonden.

Toen vond mijn rug het wat welletjes en gingen we de fiets op voor eerst nog een toertje in de stad en dan een prachtig tochtje langs het water en diverse caches. Maar man, mooi dat het daar is om op die Westerschelde de schepen te zien passeren… Het klaarde intussen ook helemaal op, we genoten van de zon.

We fietsen verder en kwamen langs een prachtig, maar echt prachtig beeld naar de Vesaliusman, en voorbij het brutalistische gemeentehuis.

Toen begon het stilaan donker te worden, waren we nogal moe, zag mijn rug het niet zo heel veel meer zitten, en gingen we op zoek naar een koffie.

In het passeren zag ik een bizarre gevel, waarop we onze remmen toesloegen, onze kar keerden en binnen gingen bij Bee. Maat, dat heb ik nog nooit gezien. Het hele cafeetje was versierd met koperen pannen, potten, lustertjes, brocante, kerstboomlichtjes en twee grote gezellige zetels. En de barvrouw? Die was, denk ik, in de tachtig, met een bos witte krullen, een luipaardonesie en een dikke saf in haar mond. Roken kon er blijkbaar wel :-p

Ik vroeg een latte, en ze schoot in de lach: enkel een bakkie koffie. Vero wou thee, maar daar deed ze niet aan: ze vond dat ze geen geld kon vragen voor een klets heet water met een zakje in. En toen ik vroeg of ik met kaart of payconiq kon betalen, schoot een van de andere klanten in de lach. Niet dus.

Maar het was een heerlijke, heerlijke afsluiter van een prachtige, zij het vermoeiende dag. Dit is er eentje waarvan mijn mentale batterijen helemaal opladen. Op naar de rest van de vakantie!

Geplaatst op

Dit was de vakantie van 2024

Dit jaar is geen uitzondering op de regel: die vakantie is alweer voorbij, en ik heb het gevoel dat ik geen klop gedaan heb. Of toch niks van al de dingen die ik gepland had en die ik deze keer echt echt echt ging doen. Ik heb zelfs geen picknick in het Middelheim georganiseerd… Ik was vooral niet echt sociaal, heb niet veel volk gezien, en dat hoefde ook niet.

Wat heb ik dan wel gedaan? Euh…

En toen was er Canada.

Momenteel zit ik nog steeds met die voet omhoog, uiteraard, en het wordt alweer een uitdaging om aan het schooljaar te beginnen.

Nee, ik heb dus niet veel gedaan, vooral minder uitstappen dan ik in mijn hoofd had, maar bon, dat is niet erg: ik heb gerust, vooral mentaal dan. Ik merk dat ik eigenlijk op zich nog steeds even graag lesgeef, maar dat ik sneller mentaal moe ben dan vroeger.

Maar nu mogen die leerlingetjes weer komen, ik vind het niet erg.

Geplaatst op

Klein stukje Beaufort

Eigenlijk had ik vandaag afgesproken met Véronique om met de fiets een stukje Beaufort te doen, maar gisterenavond rond elf uur liet ze me weten dat het niet zou lukken. Iets wat ze eigenlijk al enkele uren vroeger had kunnen laten weten, zodat ik nog een alternatief kon zoeken. Helaas.

Ik ben dan na het eten – rijkelijk laat, want ik moest hier nog een paar kleine brandjes blussen blijkbaar – alsnog vertrokken richting Knokke-Heist, naar de Dienst Toerisme aldaar, waar ik me het gidsje voor Beaufort aanschafte en meteen een klein toertje begon te fietsen: eerst richting het westen voor de laatste kunstwerken voor de grens, en meteen dus ook de kunstwerken van vorige jaren. En af en toe zomaar een beeld, dat ook. En een cache, en een ijsje. Dat hoort zo, toch?

Ik was eigenlijk niet erg onder de indruk: geen enkel van de kunstwerken maakte echt indruk op me. Het doolhof dat ik dus niet deftig op de foto heb en waar ik me zot gezocht heb naar een cache, raakte me nog het meest door zijn isolatie, maar emotie? Nope. Niet echt.

En de aanduiding slaat echt nergens op: ik had een plannetje in een boekje, maar dat was niet echt duidelijk. Werk 18 stond ergens in een bos, en dat was dan ook dat: je moest zelf maar gaan zoeken. Gelukkig had de dame van de Toeristische Dienst me gezegd waar ik het bos in moest gaan om het alsnog te vinden. Verder was ik bijzonder blij dat ik een boekje had en dus ook de echte adressen van de kunstwerken, want op de website staan ze uitgezet op een blinde kaart. Jawel, zonder straatnamen. En de fietsroute is er eentje van: sla na 72 m linksaf. Rij 417 meter rechtdoor, ga rechts. Euh, niet echt praktisch dus. Ik kon gelukkig in Google Maps de adressen ingeven en dan zelf een route bepalen.

Veel heb ik ook niet gedaan omdat ik om zes uur alweer richting huis moest vertrekken: ik had om half acht Cthulhu en ik wilde met de fiets gaan, wat ik dan ook deed. Man, ik hou ervan om te fietsen in het donker…

Geplaatst op

Geocachen in Lokeren

Het was mooi weer – morgen en de rest van de week gaat het weer regenen – en het was vooral één van de laatste vakantiedagen waarop ik nog totaal niet bezig hoef te zijn met school, en dus dacht ik: waarom ga ik niet nog een namiddagje geocachen? Alleen heb ik de meeste caches in de buurt al gedaan. Maar ik keek wat verder en zag dat ik evengoed naar Lokeren kon rijden, via een paar andere caches, en dat er daar drie serietjes van vijf labcaches lagen, met onderweg nog eentje.

Bon, water mee, een koekje mee, de geocache tools mee – en achteraf bleek dat ik de hengel duidelijk NIET mee had – en ik richting Lichtelare en dan verder naar Lokeren. Ik was daar van mijn leven nog niet geweest, toch niet dat ik me ook maar in de verste verte kan herinneren. Ik zie ook niet in wat ik ooit in Lokeren kon gaan doen zijn, maar het viel me bijzonder goed mee: een grote open markt, een aantal mooi gerestaureerde gebouwen en vooral de Durme die dwars door het centrum loopt met park en zitplekjes langs de oevers, veel beeldjes en zelfs een ROA. Ik was aangenaam verrast, jawel, en had zelfs zin en tijd om in een strandstoel een koffie te drinken. Lokeren, u was meer dan behoorlijk, jawel.