Mijn lief maakt soms de zaligste Tik Tokjes.
Skypen
Jeroen heeft ons pa gisterenavond op Skype gestoken, met enige moeite zou je kunnen zeggen, maar het lukte!
Deze voormiddag belde hij dus, terwijl de kinderen alle drie net buiten zaten. Ik bracht de computer naar buiten, en ze glunderden om hun opa nog eens te zien en vooral met hem te kunnen spreken. Hij vroeg dan ook naar alles wat ze aan het doen waren en al gedaan hadden, en klaagde zelf ook totaal niet. Ja, hij zit alleen, maar dat is hij wel gewoon, daar kan hij mee leven. Ik vind het fantastisch hoe hij er altijd in slaagt het gesprek weer op de kinderen te brengen en hen zo het gevoel geeft dat ze belangrijk zijn. En dat zijn ze ook echt voor hem, dat weten ze.
Ze zijn zelfs met computer en al naar binnen gekomen en hebben zich samen in de zetel geïnstalleerd om verder te kunnen praten. Ik was intussen aan het koken, maar dat stoorde niet, want ons pa moest mij toch niet hebben.
Ik heb geen schermafbeelding van hem, maar ik vermoed dat hij minstens even hard zal geglunderd hebben.
Geluk zit in de kleine dingen, toch?
Een heerlijk gevuld dagje…
Awel, ik heb me eigenlijk nog niet verveeld tijdens deze quarantantie, ik heb voortdurend vanalles te doen.
Neem nu deze ochtend. We staan hier standaard om negen uur op, zitten om half tien aan het ontbijt en beginnen om tien uur aan het schoolwerk. In mijn geval was dat taken opgeven, filmpjes online zetten en live lesgeven van kwart over elf tot twaalf. Koken hoefde ik niet te doen, want ze hadden quasi gesmeekt om een pizzadag. En wie ben ik dan om daar tegenin te gaan? En terwijl de pizza’s in de oven zaten, werd er gerolschaatst, zoals elke dag eigenlijk, en werden er vooral ook handen gewassen.
Na het eten bekeek ik nog wat schoolwerk, en tegen drie uur sprong ik op de fiets, richting Oostakker. Ik heb niet zo’n last van het sociale isolement – ik ben niet sociaal – maar ik heb geen zittend gat, en al zeker geen zittende rug, want die vindt deze situatie niet zo fijn.
Alleen had ik me miskeken op een pad langs de spoorweg waardoor ik in Sint-Amandsberg verzeilde. Niet erg, het een leidt naar het ander, en nog veel leuker, het leidde me onverwacht voorbij Gwens deur. Ik probeerde haar gsm, maar die was bezet – een van de dochters was die aan het gebruiken. Maar Gwen zat te werken op de eerste verdieping aan haar bureau en zag me staan. En toen hebben we een heerlijke twintig minuten staan kletsen, ik op straat en zij aan haar raam daar op het eerste.
Ik ben geen sociaal wezen, maar dit deed eigenlijk best wel deugd. Afijn, de fiets op en verder naar Oostakker waar nog een ongelogde cache lag langs een prachtig pad. Oordeel zelf.
De fietstocht ging verder richting Destelbergen naar een carpoolcache, dan naar de kerk, en dan langs de Schelde waar ik een stevige klim omhoog moest doen, maar die wonderwel lukte. Een kapotte rug is iets, koppigheid is ook iets.
Enfin, ik pikte nog eentje in een zijstraat op, fietste tot aan de kleine ring en ging dan rechts van de spoorlijn het fietspad volgen. Met een paar hele mooie graffiti, vond ik.
Van daaruit ging het over de Dampoort, opnieuw langs het water en de hele mooie promenade, verder tot aan een nieuw mooi aangelegd stukje aan de kop van het water.
En toen was blijkbaar de batterij van mijn fiets zo goed als op, na dertig kilometer volle ondersteuning. Euhm… Ik geef het u op een briefje, zo’n elektrische fiets is een zwaar ding! Maar ik kon er nog de laatste restjes minimale steun uit persen en geraakte toch nog netjes thuis.
Helemaal ontspannen, vrolijk uitgewaaid én met vijf caches op zak. Score!
En nu mijn handen gaan wassen se!
366 – 24 maart 2020 – Uustakker
Het park
Was ik dinsdag in Gent zelf gaan rondfietsen om er mijn caches in orde te zetten, dan was het vandaag de beurt aan de caches in en rond het Claeys-Bouüaertpark. Alleen, daarvoor had ik een van de jongens nodig, want een van de caches die regelmatig gemolesteerd wordt, is eentje die op vijf meter hoog in een boom hangt, en die kan ik dus niet zelf in orde zetten.
Soit, Wolf en ik de fiets op, Merel achterop, en wij naar het park naast de school, zo’n vijf kilometer. We hebben het hele rondje gecontroleerd, papiertjes vervangen, en die in de boom effectief steviger en iets hoger vastgehangen en voorzien van vers papier en een dekseltje. Met dank aan Wolf die vakkundig de boom in kon.
Oh, en in het passeren hebben we ook nog de brieven naar oma en opa gepost. Ik lag wel strijk: geen van drie had ook maar enig idee waar je precies het adres schrijft en de postzegel plakt, en aan het postkantoor wist Wolf ook niet wat hij precies met die brief aanmoest. Gewoon in de brievenbus steken, uiteraard. Sign of the times, zeker?
366 – 17 maart 2020 – met Bloch aan de Coupure
366 – 02 maart 2020 – ontbijtje van Ann
Oeps.
Net zoals vorig jaar was er ook deze week een verwenweek, volgens het principe van Secret Santa. Jammer genoeg heeft een aantal collega’s niet deelgenomen net omdat het momenteel te druk is, de reden waarom we een verwenweek houden. Tsja…
Ikzelf moest een jonge collega van sport in de bloemetjes zetten, en die kerel werkt halftijds omdat hij ook nog personal trainer is. Hij heeft net zijn huis verbouwd en is zijn sportzaal aan het installeren. Ideaal dus, om de eerste dag een set dumbbells van 4 kilo elk op zijn bureau te zetten. Enfin, ik heb dat zelf niet gedaan, ik heb dat moeten vragen want ik kan dat zelf niet tillen. In zijn vakje heb ik dan ook nog een potje zelfgemaakte fruitsla gezet.
Op dinsdag en woensdag is hij niet op school, maar op donderdag kreeg hij een setje van die handvaten om mee te pompen. Allemaal gevonden in de Lidl en dergelijke, dus duur is dat niet, wel handig. En op vrijdag is een collega een foam roll gaan afgeven in zijn klas, netjes ingepakt en met wat snoep in het midden, die uiteraard over de grond van zijn lokaal rolde zodra hij het openmaakte. Die foam roll had ik destijds gekocht voor Wolf op aanraden van de orthopedist, maar Wolf heeft die nooit gebruikt, en het ding lag dus onder het stof. Win-win dus. En ja, hij vond het leuk!
Mijn verwenner was Hanne, een jonge collega van economie. Op maandag lag er een hele fijne Latijnse brief in mijn vakje, ik vond dat geniaal. Dinsdag was er een pakketje fleurige stiftjes in mijn favoriete kleuren, die helemaal pasten bij het kleedje dat ik net maandag en dinsdag aan had. Opmerkzame collega!
Woensdag was Hanne niet op school, en donderdag kwam ik mijn lokaal binnen en stond er een cakeje, een Gini en een kaartje klaar. En iets later kwam er een leerling een cadeautje afgeven: een fish eye lensje voor mijn GSM. Moh! Ik vond een beetje overkill, twee dingen op hetzelfde moment.
Alleen… bleek achteraf, toen ze vandaag vertelde dat zij mijn verwenner was, dat die moelleux helemaal niet van haar kwam. Ik ging op onderzoek uit en blijkbaar zat het eerste uur normaal gezien een collega in het lokaal, die vandaag naar de computerklas was getrokken. Het tweede uur staat het lokaal leeg, en het derde uur vond ik dus die verwennerij en dacht ik natuurlijk dat het voor mij was. Soit, het cakeje heeft gesmaakt, en ik zal dan wel eens een nieuwtje bakken voor mijn collega.
En vrijdag kreeg ik zowaar nog een soezentaartje en een grote glimlach! Verwenweek en positief gevoel meer dan geslaagd!
366 – 21 februari 2020 – nog maar eens de Ooievaar ^^
Lectuur: een overzicht van 2019
Tot mijn grote verbazing heb ik in 2019 gewoonweg 52 boeken gelezen! Ik had mezelf vooropgesteld om te proberen er 12 te halen, eentje per maand. Kwestie van niet ambitieus te zijn. Maar toen ben ik in mijne lees geraakt en waren het er plots ietsje meer. Het valt ook wel mee dat het echt reeksen waren, sommige, en dat dat echt vooruit gaat. Ik heb ze ook altijd allemaal – apart of per reeks – besproken hier, om een of andere reden vind ik dat wijs.
Een overzicht:
1. A Tale of Two Cities – Charles Dickens
2-4: The Gentlemen Bastards (Locke Lamora) – Scott Lynch
5: An Odyssey: a father, a son, and an epic – Daniël Mendelssohn
6-12: de eerste 7 van The Dresden Files – Jim Butcher
13-21: de volgende 9 van The Dresden Files – Jim Butcher
22: Catch 22 van Joseph Heller
23-25: de serie Imperial Radch van Ann Leckie
26: To Kill a Mockingbird van Harper Lee
27-30: De reeks rond Matthew Swift van Kate Griffin
31: Fake it till you make it van oud-leerling Kamiel De Bruyne
32-34: His Dark Materials van Philip Pullman
35: The Wind in the Willows van Kenneth Grahame
36-38: Jean le Flambeur van Hannu Rajaniemi
39: Best Served Cold van Joe Abercrombie
40: Little Women van Louisa May Alcott
41: The Heroes van Joe Abercrombie
42: Red Country van Joe Abercrombie
43: De Bekeerlinge van Stefan Hertmans
44-52: 9 boeken uit de reeks Rivers of London (Peter Grant) van Ben Aaronovitch
Het zijn dus duidelijk reeksen afgewisseld met klassiekers en hier en daar een hedendaags boek ertussen. Ik amuseer me in elk geval.
Dit jaar heb ik de challenge gezet op opnieuw 52 stuks, eentje per week. Ik ben nog steeds op schema, maar geen idee of ik ook dit jaar het ambitieuze plan kan volhouden. Ik ben in elk geval nog steeds in mijne lees.