GE-O-RKEST: eindelijk afgewerkt!
In Mendonk, Gents meest afgelegen kanaaldorp, ligt een hele mooie geo-art: daar maak je met raadsels een figuur, en wanneer je het raadsel oplost, krijg je effectieve coördinaten waar je dan kan gaan zoeken.
Mireille en ik hadden een dik jaar geleden onze fietsen opgeladen en waren naar Mendonk gereden, maar heel erg ver waren we toen niet geraakt: de tijd was beperkt en Mireilles long covid deed nog echt moeilijk.
Vandaag, zijnde vakantie en heel mooi weer, kwam ze opnieuw tot hier. We laadden mijn fiets bij die van haar en gingen via het veer opnieuw naar Mendonk voor het vervolg.
Man, wat hebben we genoten zeg! De conditie was bij beiden wat beter, al was tegen ’s avonds ons beider pijp toch volledig uit en hebben we de bonus laten vallen. Maar dat tochtje langs de Moervaart: magisch!
We dronken thee en aten pudding op een bankje langs die Moervaart en waren erover verwonderd wat een verschil meelicht en tegenlicht kunnen maken: de volgende foto’s zijn op hetzelfde moment genomen:
De caches waren knap gemaakt, zorgden soms voor hilariteit maar ook bij momenten voor frustratie, maar werden uiteindelijk wel allemaal gevonden.
Op het einde trouwens nog goed gelachen: het laatste stuk was eigenlijk een stukje wildernis waar we nauwelijks nog een pad zagen, maar waar we toch vollen bak doorgefietst zijn. Serieus, maat!
De bonus zal voor een volgende keer zijn, als ik hier nog eens in de buurt moet zijn.
Al bij al een héérlijke dag gehad.
Familiedineetje
Naar aloude traditie – allez, toch in onze familie – gingen we ook vandaag eten met Nelly en Koen en Else, en daarna naar het kerkhof. De keuze was gevallen op de Bonaparte in Eke omdat dat net iets minder ver is dan ’t Konijntje tegen Ronse, maar het was er toch ook net iets minder, vonden we. Niet dat het niet goed was, maar het zat er stampvol waardoor het ook allemaal nogal traag verliep. En het eten was goed, maar ook niet meer dan dat. Tsja.
Wolf zit ergens in Duitsland, die was dus niet mee, zodat we nog met negen waren. Kobe dronk vrolijk mee een niet-alcoholische cocktail: hij wordt ook echt al groot…
Nelly doen lachen op een foto, dat is me helaas nog steeds niet gelukt.
Tegen een uur of vier reden we met zijn allen naar het kerkhof van Kruishoutem: ook Nelly was deze keer mee in de rolstoel, waardoor we even met zijn allen hallo konden zeggen tegen Jeroom. Ik vind het zo ongelofelijk jammer dat Merel zich hem niet meer herinnert, ze was zo zot van hem als kleutertje en vice versa. En ik weet dat ze hem een fantastische opa had gevonden…
Halloweenversiering
Dat Merel zot is van halloween, dat is al lang geen geheim meer. Als het aan haar ligt, zou ze het huis al beginnen versieren in september.
De spinnen en de pompoenlampjes in haar kamer hingen er effectief al begin oktober, de rest hier in de living werd opgehangen half oktober.
Maar vandaag zijn we all out gegaan: er is namelijk een echte Halloweentocht die begint op de Evergemsesteenweg en die door de Waterhoenlaan loopt. Ons voordeur ligt nu wel in de Kineastlaan, maar Merel had bordjes gemaakt om de mensen toch tot aan onze deur te krijgen.
En die voordeur, die was wel netjes versierd, ja. We hadden gisteren al een pompoen uitgekerfd, eentje die mee was gebracht door een maat van mij na een vraag op Facebook. En dan hebben we vooral ook Barts bureauvenster aangekleed, zodat het effect wel leuk was.
Bart had snoep voorzien, maar we hadden nooit de toeloop verwacht die er ook effectief was: we zaten al vrij snel zonder, zodat we ook nog alle mogelijke andere snoep uit de berging hebben opgediept.
Maar nu weten we wat we volgende keer moeten verwachten!
Elders
Een paar maanden geleden las ik een bijzonder goede bespreking van een nieuw restaurant op het Vanbeverenplein, hier vlakbij dus. Ook ons pa had het gelezen en had me er zelfs speciaal voor gebeld. Ik probeerde dus een reservatie te maken en dat lukte warempel, weliswaar drie maanden later, maar bon.
Nadat ik de meisjes had geschminkt voor hun Halloweentocht door de Lange Velden, reden Bart en ik dus per fiets naar het Vanbeverenplein, richting Elders.
Wel euh…
Laat me beginnen met te zeggen dat het eten echt wel lekker was:
Een vast menu, niet goedkoop maar ook niet overdreven, en een paar zeer lekkere combinaties.
Maar…
Daar eindigt ook een beetje onze positieve ervaring van de avond. Het begon al bij het binnenkomen: we kregen een tafeltje toegewezen, maar na een vijftal minuten vroeg ik om te mogen wisselen: we zaten ongeveer onder een box en de muziek stond echt gewoon luid, onaangenaam luid.
Het andere tafeltje was iets beter, maar nog niet echt oké. En dan begon de maaltijd: de hapjes kwamen in een vlot tempo, en toen viel het stil in de keuken. Oké, het restaurant zat vol, maar als je als team dat aantal couverts niet kan draaien, dan moet je ze verminderen. We waren er om half acht en het was na elven toen we buiten waren, en dan hadden we de koffie nog gewoon overgeslagen.
Maar vooral: het was er bijzonder, bijzonder luid: we konden eigenlijk geen gesprek met elkaar voeren, de muziek blèrde over alles heen en ik kreeg er koppijn van. Ik heb toen mijn iPhone bovengehaald met de decibelmeter, en ik weet dat die vrij correct is. Pas op, ik heb het op een drietal verschillende momenten gedaan omdat ik het zelf bijna niet kon geloven, maar het resultaat was elke keer hetzelfde:
Een gemiddelde van 95 dB, wat zelfs ronduit illegaal is want de bovengrens is 85 in een restaurant, en zelfs dat is heel erg luid.
Om eerlijk te zijn: we waren blij dat we weg konden en dat we ons hoofd even konden leegmaken op de fiets. Ik wist dat het een succesvol concept was – Bockie de Repper zat aan de toog – maar dit had ik niet verwacht.
De volgende keer gaan we – bad pun coming up – gewoon elders.
365 – 08 oktober 2022 – boomhut
De Ooievaar
Dat ik graag naar Villa Ooievaar ga, is geen geheim. Het is alleen telkens weer de vraag of dat ook zal lukken in mijn rooster.
Vandaag was de laatste keer mijn oud rooster met ruim tijd, vanaf volgende week wordt het iets moeilijker. Ik heb dan op vrijdag les tot 11.00 uur maar studie tot 12.05 uur, en ik heb om 13.15 uur alweer toezicht aan de poort. Dat is kort, maar aan de andere kant zijn ze altijd bijzonder snel met het serveren, zodat dat eigenlijk wel kan.
Alleen… zowel Kobe als Merel nemen tegenwoordig altijd boterhammen mee naar school, zodat Bart sowieso ’s avonds kookt, of gewoon ’s middags al kookt voor ons beiden en dan de rest ’s avonds opwarmt voor de kinderen.
Maar vandaag genoot ik dus nog van de Villa. Ik had nog wat toetsen mee die ik moest verbeteren, en ik had zelfs nog tijd voor koffie en een taartje. Ha ja, want bij elke keer krijg je een stempel en na tien keer krijg je een gratis taartje.
365 – 30 september 2022 – nog wat tijd over in Villa Ooievaar
365 – 29 september 2022 – bliss
Tuinexploten
Ik weet niet wat er in mijn lieftallige echtgenoot gevaren is, maar hij die vroeger met geen stokken buiten te krijgen was, van wie zelfs de kinderen vreemd opkeken als hij zich in de tuin vertoonde, zit nu quasi meer uren in de tuin dan binnen. Echt.
Het is begonnen met het kweken van eigen kruiden in een moestuinbak voor het venster. Voor zijn vaderdag had ik er hem zelfs een tweede bijgekocht omdat hij zoveel deugd had van die eerste.
En toen, ergens dit voorjaar ook, was hij een strook beginnen graven midden in ons grasplein. Bleek het een bloemenstrook te moeten worden met wildbloemen. Ik snapte het niet helemaal maar liet hem – uiteraard – rustig doen. Ik moet het toegeven: het is echt mooi geworden en we genieten er elke dag van.
En toen was plots het hek helemaal van de dam en stortte hij zich met ijver en overgave op het tuinleven. Hij knoopte nieuwe draden voor onze klimplanten, snoeide de blauwe – allez ja, witte – regen bij, en een van mijn grote bloembakken werd geleegd en ik bracht een Passiflora Victoria mee voor daarin, compleet met een hekje. Prompt werd de andere bak ook geleegd, werd de arme passiflora Caerulea die al sinds jaar en dag achteraan aan de noordkant wanhopig haar best deed om toch iet of wat te groeien, naar voor gebracht en kregen beiden de nodige bedrading. En toen kwamen er nog bloembakken bij en werden er zowaar zelfs plantjes geleverd: een kiwibes als klimplant, verschillende soorten kruisbessen en frambozen, een vijgenboom… Er kwam een nieuwe strook naast ons garagepad met die verschillende bessenstruikjes, er kwamen gigantische zakken met zowel teelaarde als mulch, de oude speeltoren werd afgebroken om plaats te maken voor moestuinbedden – die zijn er nog niet maar komen nog – en hij verpotte al mijn planten die dringend verse aarde nodig hadden. De solanum schiet als nooit tevoren, de kumquat is opnieuw beginnen bloeien en eigenlijk ziet het er allemaal schitterend uit. Vooral die ene passiflora amuseert zich kostelijk en zit al halverwege de gevel, vol bloemen!
Het gras is zowaar zelfs bijgezaaid.
Zoals Bart zelf zegt: had hem dat een jaar geleden voorspeld, hij had je voor gek verklaard. Maar ik heb intussen een zalige tuin.
Binnenkort komen er nog twee kleine kerselaartjes bij die hopelijk binnen een jaar of vijf vruchten dragen. Daar kijk ik naar uit, man!