Zo van die schone lichtgele onderhemdjes, onderbroekjes en keukenhanddoeken, da’s toch ook niet lelijk, hé?
Toch?
Tweiclub
Een tijdje geleden hadden we het er op Twitter plots over: breien. Sommige dames kwamen ervoor uit dat ze eigenlijk graag zouden kunnen breien, maar dat ze dat nooit geleerd hadden. Anderen konden wel de basis, maar daar hield het eigenlijk ook wel bij op. Toen kwam het voorstel om een soortement breiclubje van Twitter op te richten, een tweiclub, als het ware.
Zelf kan ik wel een beetje breien, al ben ik lang niet zo’n krak als Patricia. Ik kan er echter wel genoeg van om anderen te helpen, en ik heb wel zin om een aantal mensen te leren breien.
Daarom wil ik voorstellen om eens samen te komen, en dat eventueel een vaste afspraak te maken om de veertien dagen (wie kan komen, komt, en anders is het maar voor de volgende keer). Omdat ik met kleine kinderen zit en een man met een zeer drukke agenda, zou ik dat het liefst bij mij thuis doen. Ik zorg wel voor drank en wat knabbeltjes, en de nodige brei-info.
De bedoeling is om er een gezellige avond van te maken, met massa’s oeverloos geklets, maar dan wel al breiend. Mannen zijn zeker welkom, zolang ze maar willen (leren) breien.
Leeftijd speelt geen rol, dus ja, ma, mocht ge goesting hebben, ge moogt ook komen :-p Je hoeft ook niet noodzakelijk op Twitter te zitten hoor.
Enfin, mocht je dit zien zitten, mail me dan, of nog beter, laat een berichtje achter in de comments, dan heeft iedereen er een idee van of er interesse is.
Tiramisu met peperkoek en peer
Ik heb ooit een receptje van de Colruyt uit de krant gehaald, waarmee ik eigenlijk ongelofelijk veel succes heb. Ik vind het, om eerlijk te zijn, ook lekkerder dan gewone tiramisu.
Bart vindt dat ook, en wilde het ‘klaarmaakproces’ ook eens filmen bij wijze van experiment. Bij deze dus.
Benodigdheden voor een glaasje of acht:
– vier tot zes sneden peperkoek
– twee à drie rijpe peren, in kleine stukjes gesneden
– beetje citroensap
– amaretto (voor de niet-alcoholici: caramelsaus)
– 500 gr mascarpone
– 5 eiwitten
– 4 eierdooiers
– 2 eetlepels rietsuiker
– 2 zakjes vanillesuiker
– 2 eetlepels bloemsuiker
– 5 eetlepels cashewnoten
– Verbrokkel de peperkoek en leg een laagje in 8 glaasjes (of in één grote schaal, kan ook natuurlijk)
– Giet een scheut amaretto in elk glaasje, over de peperkoek
– Schep daar een laagje peren over, kleingesneden en besprenkeld met citroensap
[garagetv S5tWrMlltinbzaDc-uPAawZUNifMMv27gvpz-QBuLIQVRHwYazVcElpVFqWgPV8IO6 nolink]
– Doe de mascarpone in een kom, voeg de eierdooiers, rietsuiker en vanillesuiker toe en roer stevig door elkaar.
– Klop het eiwit stijf, en spatel het voorzichtig door het mascarponemengsel.
[garagetv S5tWrMlltinbzaDc-uPAawZauYUX-BzXgOUOHNcKNAD0v-trNVEc1ELm1ORnkee2gg nolink]
– Vul de glaasjes met het mengsel, en zet onmiddellijk in de koelkast, toch voor een paar uur.
[garagetv S5tWrMlltinbzaDc-uPAawZYJU1iAegdmopTIa9h7F1gWDl7vkTSdAk9NdQyFiLADP nolink]
– Hak de cashewnoten grof, of vijzel ze plat, en bak ze, samen met de bloemsuiker, in een pan met antiaanbaklaag. Vetstof heb je niet nodig. Roer geregeld om tot de nootjes mooi bruin kleuren, maar let op dat ze niet verbranden.
Je kan dit op voorhand doen, maar uit ervaring weet ik dat iedereen begint te watertanden van de bakgeur alleen al.
[garagetv S5tWrMlltinbzaDc-uPAawZZItNNIjrr53vbldi3uWq8nIb5k4TiBnjjJKfWSKCpAK nolink]
Laat even afkoelen, en versier de glaasjes met een stevige schep nootjes.
[garagetv S5tWrMlltinbzaDc-uPAawZbIXKdjUiwWbvLw6xnCcuwmyDlqQshOV7vu3DIz6p-d5 nolink]
Smakelijk!
Kuisvrouw
Kuisvrouwen zijn een zegen, en zijn dan ook flink ondergewaardeerd, vind ik.
De mijne komt op donderdag. ’t Is te zeggen, als het geen Kerstmis of Nieuwjaar is op donderdag natuurlijk. Want dan komt ze niet.
Ik durf hier bijna niemand meer binnen te laten momenteel. Ja, ik heb wel zelf gestofzuigd, en de keuken gedweild, en ook de badkamer heeft uiteraard een beurt gekregen, maar het is toch niet hetzelfde.
’t Is maar te hopen dat er niet teveel feestdagen meer zijn op donderdag. Puh.
Ergernis van de week
Ik vraag me dus echt af hoe grote gezinnen dat doen. Ik bedoel maar: ik ben elke week al uren bezig met de was, en dan strijk ik nog zelden.
Sorteren, wassen, aan de wasdraad hangen of in de droogkast steken, opplooien, opnieuw in de kasten leggen…
Is daar soms een efficiëntere manier voor dan wat ik doe? Want een gezin met zes kinderen, daarvoor is de was toch een fulltime bezigheid?
Karweitje
Vindt u dat ook zo’n vervelend werkje, batterijen sorteren? En dan bedoel ik niet ze allemaal op een hoop kieperen in het containerpark of op zo’n inzamelplaats.
Bij ons verzamelen die dingen zich. Ik vervang dan een stel batterijen in een of ander speelgoedje, help het betreffende kind op weg, en laat de batterijen op mijn bureau slingeren, tot ze mij bijten. Enfin, quasi toch.
En dan moet ik mijn meter nemen en die batterijen nameten, want ik heb er geen idee meer van welke de lege batterijen zijn die uit dat speelgoedje komen, en welke de volle die uit die kapotte klok zijn gehaald.
Blah.
Schoenen
Onze verzameling schoenen is me al langer een doorn in het oog. Het is niet dat wij gigantisch veel schoenen hebben, maar toch: botjes, sandalen, chiquere sandalen, zomerschoenen, deftige schoenen voor op ’t werk, rondhosschoenen, kletsers, pantoffels… Ne mens verzamelt wel wat.
Jaren geleden hadden we een echt schoenenkastje gekocht, dat intussen zelfs in een bijpassende kleur is geverfd. Helaas, we zijn veel te lui om telkens de schoenen in een gesloten kastje te zetten, hebben we ondervonden.
Daarom had ik van die stoffen hangers opgehangen, waar je je schoenen maar hoeft in te zetten. Dat werkt iets beter. Helaas zijn die dingen niet echt sterk, en zeker niet onverslijtbaar. Een week of twee geleden is de eerste dan ook onherroepelijk gesneuveld, en ook de tweede ging het niet lang meer trekken. Een kartonnen doos was intussen de noodoplossing, maar zeg nu zelf: het zag er echt niet uit!
De laatste dag van het jaar ben ik dan maar naar Ikea getrokken, want op hun website had ik iets zien staan dat me wel iets leek. En jawel, ik denk dat dit net iets beter zal zijn. In elk geval toch steviger.
Nu maar hopen dat we de discipline krijgen om de schoenen er ook in te zetten. Ik ben het toch aan het leren aan de kinderen.
Rust
Kijk, ik zie mijn jongens doodgraag, maar ik geniet ervan als ze het huis uit zijn!
Ik weet wel, ik heb elke week de woensdagvoormiddag voor mezelf, maar dan heb ik ze wel al aangekleed, ontbijt gegeven, en heeft Bart ze naar school gebracht. En dan moet ik schoolwerk doen en administratie en andere vervelende toestanden.
Momenteel zitten ze elk bij een van de grootouderparen, en dat betekent dat ik deze morgen bijzonder lang heb geslapen, en daarna in alle rust in een muisstil huis ben opgestaan. Heerlijk gewoon. Ook de gedachte alleen al dat ik ze straks niet moet halen, naar wilde en onzinnige verhalen moet luisteren, met ze moet spelen, potloden opruimen, tuutjes zoeken, luiers verversen, neusjes afvegen, tussenkomen bij ruzie (jawel, Kobe is amper 17 maanden maar kan al behoorlijk ruzie maken met zijn broer), boterhammetjes moet smeren, omgestote bekers melk moet opvegen, pyama’s aandoen, tanden poetsen… geeft me een gevoel van rust. Let wel, als hij thuis is, doet Bart daar de helft van, maar dan nog.
Gewoon even twee daagjes zonder kinderen, dat kan deugd doen. Ook al ga ik nu twee rommelkamers opruimen, kleertjes sorteren, plafondlampen ophangen en wat dies meer zij.
Ik denk dat ze dit vakantie noemen. En ben ik nu een slechte moeder? Nee hoor, gewoon een realistische 🙂
Handig…
Handig zijn, dat moet toch gemakkelijk zijn!
Wil ik daarnet mijn was ophangen (ondanks de vrieskou droogt het echt wel goed), struikel ik bij het ophangen over mijn versgewassen tafelkleed, recht met tafelkleed en al in een hondendrol.
Kan ik opnieuw beginnen, en hopen dat ik het proper krijg :-p
Argh, handig zijn is toch een ‘dingen’!
Ontbijt
Het was half negen op zondagmorgen, de kinderen waren aan het spelen, buiten begon het zonnetje het ijs op de autoruiten te smelten, en binnen was het lekker warm en rustig.
En dus had ik zin om ontbijt te maken. Niet een inderhaast ineengeflanste boterham, nee, the real deal.
Elke zondag eten wij croissants en boterkoeken, maar dan de variant waarvoor je niet het huis uit moet, en die je dus in pyama kan nuttigen. Op zaterdagavond haalt Bart de diepgevroren kleine dingetjes uit en legt ze op een bakplaat met een doek over, en bij het opstaan zijn het koeken die enkel nog gebakken moeten worden.
Er waren dus warme boterkoeken en croissants, versgebakken. Ik had ook zin in een zachtgekookt eitje met een wit boterhammetje erbij, en ook dat was eigenlijk vrij snel op tafel gezet. Voeg daar nog versgeperst fruitsap bij, chocomelk voor de kinderen, een actimelletje, en een kop heerlijk dampende koffie, en het kreeg inderdaad wel de naam ‘ontbijt’.
Alleen jammer dat ik met mijn vinger tegen de hete plaat ben gebotst bij het afruimen. Het kon niet helemaal perfect zijn, nee?