Dyson

dc23-animal-pro

Een paar maanden geleden kreeg ik een mailtje van ene Caroline van Dyson: of ik geïnteresseerd was, als mama-blogger, om een avondje te komen luisteren naar het verhaal van Dyson, en na afloop een toestel mee te nemen om te testen en te bespreken op mijn blog.

Fan van Dyson zijnde (ik heb er al jaren een) zei ik niet nee natuurlijk.

Gisterenavond heb ik dus, samen met drie andere blogsters, geluisterd naar het verhaal dat ik al wat kende, een heerlijk hapje gegeten, goed gelachen, en kreeg ik hun zwaarste toestel zomaar mee naar huis: de Animal-Pro (nee, niet, zoals ik in een eerste opwelling dacht, omdat het een beest van een machine is, maar wel omdat hij speciaal tegen katten- en hondenhaar is ontwikkeld). Gratis en voor quasi niks.

Een bijzonder mooi cadeautje.

Je had trouwens het gezicht van mijn wekelijkse Tsjetsjeense wervelwind moeten zien toen ze ermee aan de slag ging: ze glunderde! Puur uit nieuwsgierigheid heeft ze zelf het hondenmatje in de berging gestofzuigd (sinds de verbouwing en het parket hebben wij geen tapijten meer) en toen was ze helemaal door het dolle heen: ze vond dat haar werkgeefster die ook moest aanschaffen, want die heeft twee honden. Over de prijs van meer dan 500 euro haalde ze de schouders op: hier in België moest dat toch kunnen zeker?

Maar het is wel een feit dat dat matje er op een ik-en-een-gij proper uitzag. Impressionant.

Later meer dus, als ik het ding zelf ter hand heb genomen :-p

Kamer

Drukke week, deze week!

Kobe zit in de opvang, Wolf is op sportkamp, en ik probeer dus zoveel mogelijk te doen. De raamkozijnen moeten geschilderd worden, want woensdag komen ze de rolgordijnen installeren.

Maar vandaag ben ik naar mijn ma geweest. Daar staan zowel de kamer van mezelf als mijn jongste broer leeg, maar eigenlijk overvol met oude rommel en spullen van ons, en gerief allerhande. Onze kinderen slapen, als ze er logeren, in mijn broers oude kamer, en mijn ma stofzuigt en kuist er wel, maar door alle rommel is het niet praktisch. Het behang is er trouwens ook volledig verschenen en vergeeld, en het ziet er niet uit.
Mijn oude kamer is eigenlijk nog de beste, maar daar is het bed kapot, en staat er ook massa’s rommel.

We hebben vandaag dus de koe bij de horens gevat, mijn pa het kapotte bed doen herstellen, mijn oude kamer uitgeleegd, alles afgekuist (tot en met muren en plintjes en zo) en alles in orde gezet. Het goede bed staat nu daar, een kastje dat ik geleend had toen Wolf geboren werd is terug en opnieuw op zijn plaats, en het ziet er goed uit. Het was nog niet klaar, mijn ma heeft nog behoorlijk wat werk aan het bureautje (dat nog vol ligt) maar het verschil was al immens. We hebben een aantal vuilzakken gevuld, naar het containerpark gereden met een kapotte boekenkast en de oude matras en zo, en een bewoonbare propere kamer gecreëerd.

Ik was moe, stoffig, vuil en bezweet (we hadden natuurlijk de warmste dag van het jaar uitgekozen, wisten wij veel op voorhand) maar wel content. Ik ben benieuwd naar het uiteindelijke resultaat.

Galm

Er staat bijna niks meer in de woonkamer momenteel. Enkel nog de grote tafel met twee stoelen, het salontafeltje en de zetel. Oh, en de tv uiteraard.

En dus ben ik af en toe aan het evolueren doorheen lege ruimtes. En dat galmt.

Geloof me, dat doet raar. Ik zal blij zijn als we veertien dagen verder zijn.

Slaatje

Na het ongezondere eten van de afgelopen dagen, was er vandaag een zelfgemaakt slaatje. Diverse soorten sla, een tomaatje met peper en zout, scampivlees, een beetje cocktailsaus, en een paar crackertjes.

Het heeft me ongelofelijk gesmaakt 🙂

slaatje

Loodgieter

Vorig jaar, in augustus, hadden we ook zo’n gigantische stortbui. Het resultaat daarvan was, dat het kleine gootje van mijn veranda het niet kon trekken, en dat het overloopgaatje ervoor had gezorgd dat er een mooi straaltje terecht gekomen was in de tuin van de buren. Die hadden geklaagd dat dat niet kon.

Hm. Eén keertje in vijf jaar, en nog niet eens binnen, maar gewoon in hun tuin. Enfin, ik had sowieso al gemerkt dat onze goten niet meer in de beste staat waren, en dat het daardoor ook was dat er teveel water ineens op het verandadak terechtkwam. Via mijn aannemer kwam ik bij een loodgieter uit.

Die mens kwam al een paar dagen later poolshoogte nemen, vond dat alle goten aan vervanging toe waren (en bewees dat ook), en zag dat ook het platte dak van onze garage zijn beste tijd had gehad. Een dikke week later zat er een offerte in de mailbox. Prompt mailde ik terug dat dat ok was, en dat hij eraan mocht beginnen.

Stilte.

Na een goeie maand mailde ik nog eens.

Stilte. Of nee, een zeer bizar antwoordmailtje met de vraag of hij (= de afzender) iets besteld had misschien.

Rond kerstmis belde ik uiteindelijk nog eens: wat nu eigenlijk de bedoeling was. De man verontschuldigde zich en zei dat hij mailproblemen had. Wat het rare mailtje zou verklaren, maar evengoed een smoes kan zijn.

Enfin, ik bevestigde nog even per mail, en kreeg als antwoord dat het niet bepaald het beste seizoen was voor gotenrepareerwerk, maar dat hij zeker iets ging laten weten.

In februari belde ik nog even. Nee, hij was me niet vergeten, maar het was druk.

Sindsdien heb ik zowat om de twee weken gebeld, met steeds hetzelfde antwoord. Soit. De laatste tijd kwam er wel wat variatie in: hij beloofde van de volgende week te komen (telkens opnieuw), maar ik hoorde niks meer, omdat er teveel werk was of het teveel regende.

Tot twee weken geleden de hemel zowat naar beneden kwam, in de vorm van gigantisch veel water tegelijk. En ik moest vaststellen dat de garage op ongeveer zes plaatsen serieus lekte. Allemaal goed en wel, maar over een week of twee beginnen er hier verbouwingen in de woonkamer, en moeten alle meubels in diezelfde garage opgeslagen staan. Probleem dus.

Ik dus nog eens gebeld en het probleem uitgelegd. Dat was vorige woensdag. Vrijdag zat er plots twee man op dat dak, om al het mos eraf te halen en het volledig in te smeren met een coating. Zaterdag zat één van hen er alweer: voorbereidend werk allerhande. En deze morgen stonden ze hier opnieuw alletwee, vol goeie moed en volle gasflessen. De ganse dag is er gezeuld, geteerd, gebrand met de “salomon”, gehamerd, nieuwe pijpen gestoken, en afgewerkt. Rond een uur of vier kwamen ze met een grote grijns verklaren dat het dak klaar was, en dat het gegarandeerd droog ging blijven in de garage vanaf nu. De goten gingen voor later zijn, het was een beetje te druk nu.

Momenteel is het buiten aan het gieten, bliksemen, stormen en waaien. Een mooie zomerstorm, quoi. Ik ben daarnet even gaan kijken in de garage: geen druppel te bespeuren.

Ik ben happy. Mag ook wel zeker, na al die tijd?

Nu nog de goten…

Verhuis

Vandaag elf jaar geleden waren Bart en ik met nog 14 andere mensen aan het verhuizen. We hadden drie dagen voordien de sleutels gekregen van dit huis, waren als gekken (met dank aan de oppergek, mijn ma) beginnen schilderen in de living en onze slaapkamer, en waren dus op Hemelvaart aan het verhuizen.

Massa’s meubels en dozen van op ons appartement, bij Bart thuis, bij mij thuis (onder andere een loodzware piano), met een team dat ginder uiteenvees en de camionette laadde, een team dat reed, een ander team dat hier de stukken naar de juiste kamer bracht en weer in elkaar zette, en een gans leger vrouwen dat hier alle meubels compleet afwaste, de dozen leegmaakte, en alles weer op zijn plaats zette.

’s Avonds tegen zeven uur waren we klaar: de meubels stonden er, bedden waren opgemaakt, de keuken volledig gevuld met netjes afgewassen borden, glazen, en voedsel allerhande. De lusters hingen op, de planten hadden zelfs water gekregen. Het huis was in orde, quoi, en wij waren doodop.

Vandaag ben ik weer dozen aan het vullen. Opnieuw met servies, boeken, prutsen allerhande. We gaan binnenkort de living/bureau verbouwen, en dus moet dat leeg. Puh.

Ik benijd die mensen niet die om de paar jaar (moeten) verhuizen. Echt niet. Ze doen maar. Mij niet gezien.

Onverwacht

Vandaag lijkt alles wel een beetje zo op ’t onverwachts :-p
Deze morgen wou Kobe iets van speelgoed nemen uit hun ‘speelhuisje’, het vroegere halletje dat in juni verdwijnt en intussen dienst doet als speelgoedopslagplaats. Het was er een gigantische rommel, zodat ik op den bots besloot dat huisje op te ruimen, alles te sorteren, en deftig te organiseren.

Deze namiddag was de chaos me beu, en sprong ik de auto in om nog wat stapelbare plastieken boxen te halen, voor ballen/K’Nex/Hot Wheels. Toen bleek in de Brico dat de eenjarige bloeiers waren binnengekomen, en dat er dus ook surfinia’s stonden, mijn favorieten. En toen kwam ik thuis met een halve koffer plantjes, was het weer stralend geworden (ik stond buiten in mijn topje, het was 20° en de zon scheen heerlijk) en ben ik de bloembakken maar beginnen beplanten. De kinderen speelden buiten, en Bart reed het gras af.

En dat zo allemaal op ’t onverwachts. Heh. Niet van mijn gewoonte, neurotisch als ik ben :-p

Appeltaart uit de Savoie

appeltaart

Dit recept heb ik schaamteloos gepikt van Oma’s Recepten, maar wel aangepast naar mijn eigen zin en behoeften.

Deze appeltaart heeft een romige amandelvulling, en duurt ongeveer 15 minuten om te maken (+ 20 min. baktijd), afhankelijk van hoe snel je appels kan schillen :-p

Ingrediënten :

* 1 rol bladerdeeg
* 40 g boter
* 40 g suiker
* 1 ei
* 50 g amandelen (gemalen)
* 6 appels
* 2 lepels abrikozenconfituur
* 1 lepel citroensap

Bereiding :

– Rol je bladerdeeg uit in een bakvorm, en doorprik het deeg met een vork.
– Roer de boter en de suiker zacht en romig, voeg het ei en het amandelpoeder toe en roer dat tot een gladde crème. Verdeel de amandelcrème over de deegbodem.
– Verwarm de oven voor tot 200°.
– Schil de appels en snijd ze in blokjes of plakjes. Als je zin en tijd hebt, kan je ze ook in twee snijden, de helften in plakjes snijden, maar de plakjes niet helemaal lossnijden. Je duwt dan zachtjes op de plakjes zodat ze open waaieren. Verdeel de appels over de amandelcrème.
– Bak 20 minuten.
– Vermeng de abrikozenconfituur met het citroensap, verwarm en breng aan de kook. Verdeel de warme confituur over de appels zodra de taart uit de oven komt.
– Laat afkoelen.

De eerste keer had ik geen amandelpoeder in huis, en heb ik kokospoeder gebruikt in de plaats. Was ook lekker, maar toch wel anders. De afwerking met de confituur hoeft natuurlijk niet, je kan ook gewoon een beetje kaneel strooien.

Kokostaart

Een tijdje geleden zat er een gratis bakvorm van Point Virgule (via Cookstore) in de bus, en ik moest die uiteraard eens uitproberen. Ik heb geopteerd voor een kokostaart, een recept dat ik al van kindsaf bij mijn ma krijg, en dat ik eigenlijk nog steeds even graag eet. Bijzonder simpel ook, zo’n 15 minuutjes werk, 30 min. baktijd en een goeie 5 minuten voor de afwerking.

Ik maak meestal de grote hoeveelheid, goed voor een twaalf stukken (gewone mensenmaat, niet die van de banketbakker). Aangezien de vorm nogal klein was, heb ik voor de kleinere hoeveelheid gekozen, toch nog goed voor een 8 stukken taart.

p3280006

Benodigdheden (acht of twaalf stukken):

* 170 – 250 gr. zelfrijzende bloem (of gewone bloem met driekwart of een hele lepel bakpoeder)
* 2 – 3 eieren
* 125 – 180 gr. boter
* 50 – 75 gr. geraspte kokos
* 125 – 180 gr. suiker
* een scheut melk ad libitum

Voor de afwerking:

* bloemsuiker
* amandelaroma
* gekonfijte kersen

Bereiding:

* laat de boter smelten, en voeg de eierdooiers en de suiker toe. Meng goed.
* voeg al roerend de bloem (eventueel het bakpoeder) en de kokos toe. Giet er naar eigen gevoel een scheut melk bij, zodat het geheel goed smeuïg wordt.
* klop het eiwit stijf, en meng het voorzichtig onder het deeg.
* giet in de beboterde bakvorm.

p3280008
* laat 25-30 minuten bakken op 180° C. Het deeg mag niet meer aan een vork of zo kleven wanneer je in het midden van de taart steekt.
* ontvorm op een taartrooster en laat afkoelen.

Afwerking:
* vul een kommetje met een behoorlijke hoeveelheid bloemsuiker. Voeg een paar druppels (naar smaak) amandelaroma toe, en een paar druppels water. Wees voorzichtig, je hebt nauwelijks water nodig tegenover de hoeveelheid suiker. Roer tot je een vloeibare, maar niet lopende massa hebt, en verdeel dat over de taart.
Werk af met halve gekonfijte kersen.
Je kan ook kiezen voor abrikozenconfituur of een andere afwerking natuurlijk.

p3290010

Ik heb dus met enige argwaan de bakvorm van Point Virgule gebruikt, en heb die niet ingevet, zoals men aangaf. Normaal gezien werk ik met een standaard ingevette bakvorm, en dan blijft er bij het ontvormen altijd een miniem laagje over, dat ik met plezier opsnoep. Helaas, deze keer had ik minder geluk: ik heb de taart onmiddellijk ontvormd, en de bakvorm was brandschoon, zelfs geen kruimeltje bleef hangen, arme ik.

Ik weet nu dus wel dat ik, wanneer ik aan nieuwe bakvormen toe ben, die van Point Virgule ga nemen. Van de prijs heb ik geen idee, maar alla, gebruiksgemak is ook veel waard.

(En geef toe, als je het lef hebt om je product naar een blogger te sturen, ben je ook overtuigd van dat product. Anders word je genadeloos afgekraakt, als het niet bevalt. Bij deze is het dus meer dan goedgekeurd. Cookstore mag me nog zo gerief opsturen :-p )

Menu

Kijk, dat doe ik dus graag hé, koken voor vrienden.

Ook al heb ik een slechte rug, ik kan het niet laten om er mijn ziel in te leggen. Geen halve baksels of dingen van de traiteur, als ik iets in mijn gedachten heb, dan wil ik het ook zo.
Deze avond kwamen er oude vrienden van vroeger eten, van toen wij nog op ’t unief zaten. We zien elkaar niet vaak, maar het voelt telkens weer bijzonder vertrouwd aan. En aan die mensen wilde ik wel degelijk iets deftigs voorschotelen.

Het menu van daarnet:

* aperitiefhapjes:  halve abrikoosjes gevuld met een mengsel van ricotta, honing en kaneel; geitenkaas gevouwen in een pakketje van gedroogde gandaham; kerstomaatjes in twee gesneden met een blokje mozzarella en een beetje basilicum tussen, op een prikkertje; witloofblaadje gevuld met een mengsel van zalm, zure appel, sjalot en room; champignons gevuld met kruidenkaas

* voorgerecht: een aspergemousse op een bedje van gerookte zalm, afgewerkt met rode kaviaar en dille

* hoofdgerecht: rolletjes van kalkoenlapje, gandaham, rozemarijn en mozzarella, opgediend met verse tagliatelle (met room en parmezaan) en een toost belegd met boschampignons en fleur de sel

* nagerecht: tiramisu van peperkoek en peer

* koffie of rooibosthee met truffels

Bart heeft er een Château Pavie 1973 (Saint-Emilion) bij geserveerd, uit mijn vaders wijnkelder.

Het heeft gesmaakt, maar dat lag voor een groot deel ook aan het eminente gezelschap.
Hopelijk doen we er deze keer niet zo lang over om elkaar terug te zien.