Kip met pasta en broccoli in de room

kipmetbroccoli.jpg

Een eenvoudig en snel gerecht, dat in de zomer toch lekker fris aandoet:

Voor twee personen:

– een dubbele kipfilet
– olie, bij voorkeur wokolie
– een dikke stronk broccoli (zo’n 500gr)
– pasta
– een (half) doosje room
– bindmiddel, aka maïzena express
– peper en zout
– basilicum of iets anders van kruiden naar smaak

Snij de kip in kleine blokjes en roerbak ze in de hete wokolie, met peper en zout.
Kook ondertussen de broccoli beetgaar en laat uitlekken. Snij ze daarna in kleine roosjes (verbrand je vingers niet), eet de steeltjes meteen op of snij ze ook in stukjes en voeg bij de kip. Voeg daar dan een half doosje room bij (of meer of minder naar smaak) en werk af met basilicum, peper en zout, en eventueel wat bindmiddel.
Vergeet niet ondertussen de pasta te koken. Het model is naar believen, uiteraard. Als je, zoals ik vandaag, kiest voor tricolore spirelli en daar dan een pak teveel van kookt, kan je je bezighouden met alle roodjes eruit te vissen, zodat je een prachtige symfonie krijgt van wit en groen. Laat de pasta uitlekken, en meng ze onder de kip en broccoli.

Smakelijk.

Weight Watchers

Een van mijn goeie voornemens dit jaar is eindelijk iets doen aan dat gewicht. A recurring thing, I know.

Ik weet in elk geval dat ik het kan: toen ik trouwde, was ik 14 kilo kwijtgespeeld dankzij de Weight Watchers en hun toenmalige programma met eenheden. Het werkte, ik had geen honger, en ik zag er goed uit. Alleen had ik toen geen kinderen die boterhammen met choco wilden, geen overbezet programma zodat ik steevast op school eet en ’s avonds niet meer kook, en… Ach ja, u kent die uitvluchten wel. Ik had toen ook een doel.

Nu heb ik, wat eten betreft, zo ongeveer de wilskracht van een verlamde kwal op wiet.

Ik heb hier al tijden het adres van een goeie diëtiste liggen, nog niet eens ver af ook. Het komt er maar niet van om te bellen. Ik heb eerlijk gezegd geen zin om te diëten. Mijn lijf schreeuwt het tegenovergestelde: 35 kilo overgewicht sleep je niet zomaar mee, en mijn voeten kunnen dat getuigen. Maar ik eet zo ongelofelijk graag, en ik heb echt geen zin om te beginnen tellen en doen.

En toch moet het.

En dus wordt het die diëtiste. Maar eerst ga ik nog de Weight Watchers een kans geven. Het kookboek en het stappenplan heb ik al, en de kennis dat het werkt ook. Nu alleen nog de motivatie, en die kan ik misschien halen uit de bijeenkomsten, als ik daar geraak tenminste.

Brussels Girl Geek Dinner heeft er zelfs een wedstrijd rond, en vandaag was de laatste dag. Ze vroegen hoe je onder een ongelofelijk calorierijke feestmaaltijd van je moeder zou uit geraken.

Hmpf. LOL, eigenlijk zou ik daar helemaal niet om geven :-p Ik zou het vrolijk naar binnen werken, alleen een beetje opletten qua hoeveelheden, en er gigantisch van genieten. En dan achteraf heerlijk uitbuiken op de sofa. Maar ik heb het gevoel dat de WW niet echt op dit antwoord zaten te wachten :-p Hoe zou ik het dan aanpakken, in dieettijd? Wel, ik zou al op voorhand mijn ma waarschuwen. Heh, ze zou het echt wel al weten als ik aan het diëten zou zijn: de ettelijke zaagtelefoons in haar richting zouden ervoor gezorgd hebben dat ze zich pijnlijk bewust zou zijn van het gegeven. Maar als ze ondanks mijn tegenpruttelen dan tóch roomsauzen zou combineren met kroketten, en crème-au-beurretaarten zou laten voorafgaan door roomijsbuchen en petit fours? Wel, dan heb ik het gemakkelijk: ik ben notoir maaglijder, en sommige dagen doet die maag van mij ondanks dagelijkse medicatie toch nog lastig, vaak zonder aanwijsbare oorzaak. Ook dàt gegeven kent ze, en dat is dan de ideale smoes. “Goh ma, echt niet vandaag, mijn maag doet lastig en dan kan ik echt niet tegen vettigheden en zo, je kent het wel”. Als ik daar dan mijn zieligste gezicht bij trek, lukt dat wel.

Alleen moet ik dan zelf kunnen weerstaan aan die lekkernijen. MMmmmmm….

En misschien ook eerst eens beginnen met een ruggengraat kweken. Maar hoe doe je dat?

Pizza

Eigenlijk had ik gepland dat we op kerstavond allemaal samen pizza’s zouden maken. Bart had toen nog massa’s pizza over van ’s middags op kantoor, en toen hebben we die maar opgegeten.

Het maken van eigen pizza’s hebben we dan maar tot vandaag gehouden. De kinderen zagen het alvast prima zitten, en hebben naar hartelust geholpen.

Het deeg, geef ik toe, heb ik deze keer kant-en-klaar gekocht, maar het beleg was wel naar goeddunken. De kinderen zijn vooral gek op ananas, dus hadden we een verse ananas, die Bart vakkundig in stukjes heeft gesneden. Lekker, jong! De ene pizza werd er eentje met gekookte hesp, ananas, broccoli, champignons, kerstomaatjes, en massa’s emmenthal.

De andere kwam dan met opnieuw hesp, champignons, tomaatjes en ananas, maar ook salami en mozzarella, en naast emmenthal ook gruyere.

Voor herhaling vatbaar.

pizzassamen

pizza1

pizza2

Dyson

Mocht u nog niet weten wat u wil kopen voor de feestdagen, ik kan u een Dyson aanraden. Maar heren, vooraleer u ideeën krijgt: een stofzuiger is NIET wat een vrouw ziet als romantisch cadeautje! Maar als uw schoonouders geld teveel hebben en u iets willen kopen: this is it :-p

Ja, dit is schaamteloze reclame, maar geloof me, als het niet goed was, zou ik het ook zeggen.

Wij hebben al sinds jaar en dag een Dyson, maar een hele tijd geleden had ik van Caroline van Dyson België een Dyson Animal Pro gekregen om uit te testen en over te bloggen (voor wat hoort wat, uiteraard). In onze oude Dyson zat blijkbaar een constructiefoutje, en ik heb zowat een ganse nieuwe gekregen in onderdelen. Die Dyson staat nu boven, en wordt gebruikt voor de kamers.

De grote Dyson staat momenteel dus in voor de benedenverdieping, waar naast twee hyperactieve kinderen ook nog een oude labrador en een jonge grijze kat rondlopen. Wel, ik zou geen andere stofzuiger meer willen.

Ik weet begot niet welke technologie er in deze versie zit die niet in de oude zat, maar het label ‘Animal Pro’ is niet gelogen. Honden- en kattenhaar is om onnozel van te worden, elke dierenliefhebber weet dat. Ik heb me ook al onnozel staan stofzuigen op een tapijt. Wel, dit bakbeest van een stofzuiger heeft er weinig moeite mee. De zetels zijn nog nooit zo snel gestofzuigd geraakt als nu, en ik geef toe, ik heb er zelfs al mijn jas mee onthaard :-p
Waarmee we trouwens op een minpuntje gekomen zijn: blijkbaar kan je de Dyson maar op één zuigkracht gebruiken, en die is fameus hard. Wellicht heeft dat te maken met die cycloontechnologie, en werkt die enkel als het toestel vollen bak draait, maar toch. Jammer eigenlijk. Ook het geluid valt een beetje tegen: je kan er niet omheen dat dit ding lawaai maakt, en dat je dus niet moet stofzuigen terwijl er een baby in de kamer ligt te slapen.

Verder kan je het ding behoorlijk compact opbergen, alles draait in en om elkaar. Ik mis wel één kleinigheidje tegenover de vorige versie: daar kon je de steel van de stofzuiger op de stofzuiger zelf vasthaken, zodat je je handen vrij had. Dat haakje is verdwenen, en als je dus stoelen moet opzij zetten of speelgoed wil oprapen, moet je de hele stofzuigersteel nu neerleggen of tegen de muur zetten, in plaats van eventjes handig vast te haken.

Mijn kuisvrouw is trouwens nog steeds lyrisch over het ding. Ze vindt het met kop en schouders de beste stofzuiger van al haar klanten, en ik heb zelfs al het merk en type moeten noteren voor haar, want een ander gezin heeft ook honden, en ze wil ze deze Dyson aansmeren.

Jammer van de prijs, dat is nog steeds het enige struikelblok. Maar je krijgt er verdomd veel gebruiksgemak voor in de plaats.

Oh, enne… Tegenwoordig hebben ze voor appartementen en zo een handige kleine versie op de markt, ter grootte van een blad papier, en blijkbaar ook lichtgewicht! Je moet er maar eens de posts van Clo op nalezen, die is ook enthousiast. En ze kan bewijzen dat het echt zo klein en licht is: hierzo.

Haar

Vakantie, en dus ook eindelijk eens tijd om mijn jongens van al hun lange hippiehaar te ontdoen. Wolf wou eigenlijk eens proberen wat dat gaf, zo wat langer haar, maar bij nader inzien bleek het toch niet alles te zijn.

Ik doe het nog steeds zelf, met de tondeuze op 21 mm. Op die manier gaat het snel, en staat het proper. En eigenlijk zien ze er allebei nog het beste uit met hun haar kort.

Ik ben alleen nogal jaloers op wat er op hun kopjes groeit. Ik denk dat ik er meer heb afgeschoren dan dat er op mijn hoofd staat.

Wolf moest lachen met het hoopje haar dat op de grond bleef liggen. “Kijk mama, het is precies het haar van een madammetje, een pruik of zo!”

pruikje

Yay!

Ik heb ne living, ik heb ne living, ik heb ne living!!! En een bureau, en een bureaukast, en een andere grote kast, en lichten aan het plafond, en een boekenkast, en terug deftige zetels, en weer planten in mijn huis en en en en en…

Yup, de verbouwingen zijn achter de rug! Vandaag hebben we gekuist: de parketvloer is volledig met zwaar detergent gereinigd, opnieuw ingeolied en gezeept. Alle meubels zijn afgekuist en staan er terug, en nu kan ik beginnen met dozen leeg te halen en kasten op te vullen.

En nee, ge krijgt nog geen foto’s of filmpjes. Die komen pas als de rest ook in orde begint te komen.

Maar ik ben zo content als een klein kind met Sinterklaas. Een beter verjaardagscadeau had ik me niet kunnen dromen! (Al komt die DVD-HDD-recorder die ik gekregen heb van Bart, en waarmee ik programma’s op DVD kan zetten voor school, toch wel dicht in de buurt!)

Vis&Vis

over_vis_en_vis_gr

Een tijd geleden twitterde iemand dat je een mooi viskookboek kon winnen als je een mailtje stuurde naar een bepaald adres. Omdat ik op dat moment even niks beters te doen had, klikte ik en mailde ik.

En jawel, een tijdje later kreeg ik een bevestigend mailtje, en nog wat later zat er een pakketje in de bus. Met daarin het kookboek Vis&Vis.

Eigenlijk doe ik het boek met die omschrijving oneer aan: het is meer dan zomaar een kookboek.

Er staan, naast een zeventigtal recepten, namelijk ook een aantal informatieve hoofdstukken in: Vis&Vangst, Vis&Gezondheid, Vis&Toekomst, Vis&Soorten, Vis&Kopen en Vis&Bereiden, maar zonder belerend te worden, gewoon interessant. Het is prachtig vormgegeven, met speekselverwekkende foto’s :-p

De gerechten zelf zijn duidelijk uitgelegd, voor 2 of 4 personen, met een overzichtelijk lijstje aan ingrediënten, alternatieven voor de voorgestelde vis, geschatte bereidingstijd, het aantal kalorieën per portie (met grammen vet, onverzadigd vet, eiwitten en koolhydraten) en een voorgestelde wijnsoort. Vaak staat er ook nog een tip bij voor een groentenbereiding, met korte beschrijving.

Blijkbaar is het een uitgave van het Nederlands Visbureau. Chapeau voor die mensen! Je vindt meer info en blijkbaar ook foto’s hier.

Hier ten huize wordt weinig vis gegeten, maar eigenlijk heb ik nu geen excuus meer. Ik denk dat ik me eens ga verdiepen in de lectuur van dit boek, en ook de praktische kant eens uitproberen.

In elk geval is het boek een aanrader voor visliefhebbers: vlot geschreven, informatief, mooi, en als ik op de foto’s mag afgaan: verdomd lekker!

(En, als ik zo rondkijk op het net, te krijgen voor ongeveer 20 euro)

Wasprobleem

Kan iemand me hiermee helpen? Ik heb namelijk een wasprobleem, en dan meer bepaald met mijn zwarte was.

Soms komt mijn was namelijk stinkend uit de wasmachine. Yup, stinkend, ik kan het niet anders noemen: een muffe, vieze geur. Er zit dan niets anders op dan de machine opnieuw te laten draaien, en zelfs dan is de geur nog niet volledig verdwenen.

Bij mijn witte was heb ik dat nooit voor, dus aan de machine zelf kan het niet liggen, noch aan het water.

Ik heb al verschillende wasmiddelen voor donkere was uitgeprobeerd, maar ook daar maakt het blijkbaar niet uit.

De enige verklaring die ik heb, is de volgende: Bart heeft nogal een sterke lichaamsgeur en neemt dus elke dag, na zijn douche, een vers Tshirt en verse kousen. De vuile verzeilen dan in de zwarte was, en geven wellicht een geur af. Toch is de geur van de was niet te vergelijken met een zweetgeur of de geur van zweetvoeten, in de verste verte niet.

Ik laat de was ook niet zitten: soms open ik de machine amper een paar minuten nadat het programma is afgelopen, en hangt de geur er toch in.

Iemand een oplossing? Want ik begin dat zo langzamerhand kotsbeu te worden…

Kaastaart met noorderkrieken

af

Het is lang geleden dat ik deze taart nog heb gemaakt: er is nogal wat werk aan, en je moet op sommige momenten echt ongestoord kunnen verder doen, zonder dat je even naar de kinderen moet kijken of zo. Maar nu ze gisteren de hele dag weg waren, kon het wel weer eens: er was vandaag verjaardagsfeestje voor Kobe 🙂 Je moet de taart in drie stadia maken, voorzie dus voldoende tijd.

Onderstaande ingrediënten zijn voor een springvorm van 28 cm doorsnede, en dan heb je meestal nog genoeg kaas over om bv. glaasjes te vullen met wat peer, gekruimelde speculoosjes en een laagje kaas.

Ingrediënten:

Kaas:
– 500 gr. plattekaas
– 500 gr. slagroom
– 5 eiwitten
– 250 gr. suiker
– 1 dl water
– 15 gr. gelatine
– sap van 1 citroen
– 1 bokaal krieken

Bodem:
– 120 gr. zelfrijzende bloem
– 120 gr. suiker
– 3 eieren

Bovenlaag:
– 2 dl. kriekensap
– 2 lepels suiker
– 15 gr. gelatine
Werkwijze:

Bodem:
Meng de ingrediënten, giet in een beboterde springvorm en bak 10 minuten op 180°C. Maak de springvorm NIET los.

bodem

Kaas:
Warm de suiker in het water (microgolf). Laat de gelatine 5 minuten weken in koud water, knijp ze uit en voeg ze toe aan het warme suikerwater. Laat een beetje afkoelen (niet té lang), en voeg er de plattekaas, het citroensap, de opgeklopte slagroom (voeg er een lepel suiker bij, dat klopt beter), en uiteindelijk de opgeklopte eiwitten aan toe.

kloppen

Laat de krieken uitlekken en verdeel ze over de bodem (bewaar 2 dl. van het sap).

krieken

Doe de kaas bovenop de bodem en de krieken, strijk mooi glad (beter dan op de foto :-p ) en laat een paar uur opstijven op een koude plaats. Niet losmaken!

kaas

Bovenlaag:
Laat de gelatine weken in koud water en knijp ze uit. Voeg ze bij het opgewarmde sap met de suiker. Laat afkoelen , en giet voorzichtig op de kaas. Als je te hard giet of het sap nog te warm is, maak je de kaas los en krijg je een witte sluier, zoals op de foto.  Laat opstijven.

bovenlaag1

Maak de vorm voorzichtig los,

ontvormd

en versier met een bloem, witte chocoladekrullen of wat suikerwaren.

Dyson

dc23-animal-pro

Een paar maanden geleden kreeg ik een mailtje van ene Caroline van Dyson: of ik geïnteresseerd was, als mama-blogger, om een avondje te komen luisteren naar het verhaal van Dyson, en na afloop een toestel mee te nemen om te testen en te bespreken op mijn blog.

Fan van Dyson zijnde (ik heb er al jaren een) zei ik niet nee natuurlijk.

Gisterenavond heb ik dus, samen met drie andere blogsters, geluisterd naar het verhaal dat ik al wat kende, een heerlijk hapje gegeten, goed gelachen, en kreeg ik hun zwaarste toestel zomaar mee naar huis: de Animal-Pro (nee, niet, zoals ik in een eerste opwelling dacht, omdat het een beest van een machine is, maar wel omdat hij speciaal tegen katten- en hondenhaar is ontwikkeld). Gratis en voor quasi niks.

Een bijzonder mooi cadeautje.

Je had trouwens het gezicht van mijn wekelijkse Tsjetsjeense wervelwind moeten zien toen ze ermee aan de slag ging: ze glunderde! Puur uit nieuwsgierigheid heeft ze zelf het hondenmatje in de berging gestofzuigd (sinds de verbouwing en het parket hebben wij geen tapijten meer) en toen was ze helemaal door het dolle heen: ze vond dat haar werkgeefster die ook moest aanschaffen, want die heeft twee honden. Over de prijs van meer dan 500 euro haalde ze de schouders op: hier in België moest dat toch kunnen zeker?

Maar het is wel een feit dat dat matje er op een ik-en-een-gij proper uitzag. Impressionant.

Later meer dus, als ik het ding zelf ter hand heb genomen :-p