BGGD #18

Ofte, Brussels Girl Geek Dinner nummer 18, de Fame versie in Kinepolis Brussel.

In de gietende pletsende regen stond ik met Joke in de file richting Affligem, om daar Annick en Annelies op te pikken en naar de voet van het Atomium te rijden. We waren gelukkig nog op tijd om de gekheid te zien: 800 vrouwen die een goodiebag kregen, en links en rechts alle mogelijke standjes plunderden of bekeken: chocomoussekes, yoghurtjes, gezichtsbehandelingen, juwelen, make up…

De Girl Geeks hadden een hoekje apart gekregen, afgezet door van die koperen staandertjes met dik touw tussen. Niet dat dat de andere ‘dames’ tegenhield, of het feit dat Clo daar aan de ingang van stond met een groot blad met het logo van de Girl Geeks op: ze hadden broodjes gezien en geroken, en ze gingen ervan eten ook! Ik nam het over van Clo, die een bloedhekel heeft aan dat champetteren, en amuseerde me te pletter! De meeste dames kwamen voorzichtig vragen waarom dit afgesloten was, sommigen duwden ons zonder meer opzij om te kunnen passeren (en werden prompt tot orde geroepen) en nog anderen stapten ongegeneerd over de touwen met een blik van ‘wie doet me wat?’ en waren nog ferm verontwaardigd ook als ze teruggefloten werden. En het verdere gekwetter was trouwens oorverdovend: een bende gekke wijven zeg!

Afgezien daarvan heb ik me best geamuseerd: de Girl Geeks zaten samen op de vier achterste rijen, er werd druk getwitterd, gelachen, Joke won zelfs een prijs, en er werd onderhandeld met de inhoud van de goody bags, in casu de kleuren nagellak en dergelijke :-p

De film Fame zelf? God ja… Knappe snoetjes, mooie stemmen, goeie choreografieën, maar uiteindelijk geen verhaal. Ik zou het niet eens kunnen navertellen… Iets waar ik in de cinema absoluut geen geld voor zou neertellen, maar wat op tv best een aangenaam hersenloos avondje zou kunnen opleveren.

De rit naar huis leverde prachtige zichten op op het flikkerende Atomium, vlammende salami’s en ander fraais, en besloot een aangename avond.

Bedankt, Clo! As usual!

Quiz

Ik zit al een paar jaar in een “quizclub”. Een echte kwisser ben ik niet, destijds is het Oud-VEK gewoon beginnen meedoen aan een kwisconvent, met ongeveer 1 kwis per maand. Oorspronkelijk waren het allemaal mannen van het Oud-VEK, maar je kent dat, drukkere job, kinderen, verdere afstand… het leven quoi. Als Oud-VEKker en zusje van voortrekker Jeroen ben ik destijds ook beginnen komen als invaller. Intussen ben ik een van de vaste waarden, en mijn ma eigenlijk ook.

Woensdagavond begon het seizoen met de eerste kwisavond van het jaar. Vorig jaar hadden we deftig gepresteerd, zodat we van derde klasse naar tweede klasse waren gepromoveerd (jaja, ze menen het daar, met klassen en al). Oorspronkelijk kon ik niet, maar rond een uur of zes werd duidelijk dat mijn avond toch vrij kwam. Ik dus bellen naar mijn broer hoe het zat met de kwis ’s avonds. Hij antwoordde dat hij net een mail ging rondsturen om te zeggen dat we die avond forfait gingen geven wegens geen deelnemers: iedereen zat in het buitenland, was met vakantie, of wilde de voetbal zien :-p Zo’n forfait hypothekeert wel de resultaten voor de rest van het jaar natuurlijk, want je krijgt 0 op 80.

Rond half zeven heb ik dan een oproep op Twitter en Facebook gezet, en om half acht bleken we met een voltallige ploeg van vijf te zijn. Schitterend toch? We waren in deel 1 vijfde op zeven, in deel twee 2de. Niet slecht voor promovendi 🙂

Mijn broer kon niet geloven dat ik zo snel een ploeg had kunnen optrommelen. Ik denk dat hij de kracht van sociale-netwerksites nog onderschat. Ik vond het in elk geval gewoon wijs 🙂

Bedankt, heren en dame!

Brussels Girl Geek Dinner #16

bggd

Jawel, alweer een nieuwe BBGD, met als thema ‘Boek’, en meer bepaald dan het boek dat Imke Dielen heeft uitgebracht. Het is een doordenkertje: girl geeks, die leven op het net, en elkaar daar ook meestal van kennen, over een papieren geval.

Enfin, de avond was – zoals altijd – bijzonder aangenaam. Ik was behoorlijk onder de indruk van het gebouw van SAP lounge, maar ik zou er begot niet elke dag naartoe willen rijden: zelfs om 18.00u stonden we in Vilvoorde city in de file…

Ook de catering was weer meer dan in orde: lekkere en diverse ciabatta’s, rauwe groentenknabbels met allerhande sausjes, chips, en ik ben echt nog wel een en ander vergeten. Er was een ruime bar voorzien, en alweer de Grand O van Grand Marnier.

De SAPlounge werd even voorgesteld, ook Emmanuel van F.A.C.T.S. (waar ik trouwens zelf ga voorlezen, ik ben een bard van Elanor) mocht even zijn beurs komen presenteren, en dan was het woord aan Imke. Helena hield het kort, zodat Monica en Saskia een stukje hebben voorgelezen, en ook onze onvolprezen Clo (alweer schitterend gedaan, Clo, muchas gratias!) haar voorwoord ten berde bracht.

Verder heb ik weer met allerhande mensen staan praten en een paar nieuwe leren kennen, werd ik geïnterviewd door een ploeg van ‘De Zevende Dag’ (ik hoop maar dat ze er niet te veel van gebruiken) en genoot ik van de goody bag. Proxis had ons een boekenpakket bezorgd: drie vaste boeken (waaronder de nieuwe van Dan Brown die pas gisteren is uitgekomen) en een boek naar keuze. Na lang aarzelen vond ik een prachtig ingebonden exemplaar van ‘De terugkeer van de koning’, zijnde deel drie van Tolkiens ‘In de ban van de ring’. Ik heb die niet liggen in het Nederlands, dus dat was mooi meegenomen. Jammer dat sommige van de heren – die per slot van rekening er als gasten waren, op uitnodiging dus – het nodig vonden om alle extra boeken van de stapeltjes te nemen en er dus vijf naar keuze hadden. Toen ik iemand daarop aansprak, haalde die nonchalant de schouders op en wuifde me weg.

Bij het weggaan bleek er nog een extra zak te zijn met een pot kraakjespasta (de naam die mijn kinderen hebben gegeven aan de crunchy variant van de speculoospasta van Lotus) en twee flessen Vitamin Water, een favoriet van mijn Bart. De gratis toegang voor de FACTS-beurs vond ik ook een mooie geste, maar aangezien ik er als medewerker ben, heb ik daar zelf niet veel aan natuurlijk :-p

Al bij al een mooie avond gehad dus. Bedankt, Clo!

Brussels Girl Geek Dinner – DIY

bggd

Een tijdje geleden had Clo iets getwitterd over een gratis workshop voor vrouwelijke would-be doe-het-zelvers in Antwerpen, ingericht door Stanley (ja, dat merk van de stanleymessen).

Ik heb me meteen ingeschreven, en was vanmorgen dus iets na achten naar Berchem aan het karren.
Bij aankomst kreeg ik een uurschema, een vouwmeter en een boekje, en goeie koffie met koffiekoeken.

Daarna volgde een sessie van een uur over gereedschap: het verschil tussen de soorten hamers, welke zaag je voor welk materiaal gebruikt en hoe je die best hanteert, en dat soort dingen. Ook elektrisch gereedschap kwam aan bod: wat het verschil is tussen een schroefboormachine, een klopboormachine en een boorhamer bijvoorbeeld.

De volgende sessies waren praktischer: elektriciteit voor beginners. We kregen een stevige uitleg over de verschillende soorten zekeringen in huis, over stroomkringen en hoe je schakelaars (zelfs in serie geplaatst of met verschillende knoppen voor dezelfde kring) moet aansluiten, en staken zelf een verlengkabel in elkaar. De powerpoint was ook uitgeprint en dus bijzonder bruikbaar thuis. Vond ik schitterend!

Deel drie ging over loodgieterij, en werd gegeven door Sanchez van The Block. Een sympathieke, maar vooral bijzonder onderlegde man. Hij toonde ons de verschillende soorten aansluitingen, hoe je best buizen plooit zonder scheuren, hoe je een gewone douche moet plaatsen en waar de waterschermen en siliconen komen, en zelfs hoe je best een inloopdouche maakt. Ook het plaatsen van mengkranen en een sifon kwamen aan bod, en ik heb bijzonder veel bijgeleerd.

Tot slot werden er drie sets schroevendraaiers van Stanley verloot, en werden we terug aan de hitte toevertrouwd.

Ik heb me meteen op hun nieuwsbrief laten zetten. Ik vond het bijzonder interessant, en zou daar zelfs voor willen betalen, voor dat soort sessies.

Brussels Girl Geek Dinner #15: the picknick

Jawel, ook ik was erbij op de picknick van Brussels Girl Geek Dinner in Antwerpen. Clo had de meest stralende dag uitgekozen: om zeven uur ’s avonds was het nog negenentwintig graden, en geen spoor van dauw op het gras.

Ik kwam toe in het park aan de Karel Oomsstraat (lang leve These Days en het ter beschikking stellen van hun gebouwen en toiletten) om daar een prachtig tafereel te vinden: zo’n 60 girl geeks op stoeltjes of dekentjes allerhande, tussen de tafeltjes van These Days. Overal stond massa’s eten, want iedereen bracht zijn eigen picknick mee, en dus automatisch wat teveel. Ik heb van de groententaart van Sas gegeten, en het heerlijke slaatje van Monica, en ben nauwelijks aan mijn eigen sandwiches toegekomen. Dat hoefde eigenlijk ook niet, want er werden twee gigantische taarten binnengebracht, cadeautje van Microsoft, voor de tiende verjaardag van MSN. Jawel, dat is dus gevierd geworden :-p
Intussen had iedereen al een cocktail binnen van Grand Marnier: de enige twee mannen op het hele gebeuren stonden achter een standje cocktails te schudden, de Grand ‘O. Lekker, maar straf!
Nog wat later verlootte Clo vijf handtassen van Kipling, waarvoor grote dank. Ik was niet bij de winnaars, maar dat maakte eigenlijk niks uit.
Daarna ging ik met Clo de goodiebags vullen, en intussen werden er ijsjes van Ijsboerke aangesleept, en waren er ook smoothies van Chiquita. Ik weet niet hoe Clo het doet, maar ze heeft altijd de beste sponsors en het leukste materiaal.

Uiteindelijk heb ik een schitterende avond gehad: gekletst met oude bekenden, gekletst met vage bekenden die ik nu wat beter ken (zwaai @ Karolien) en gekletst met onbekenden, die dat nu niet meer zijn uiteraard. Tegen half tien begon het te schemeren, rond half elf probeerde ik wanhopig de kinderzetels van de achterbank los te krijgen om mijn passagiers mee te kunnen nemen, en tegen half twaalf was ik thuis.

Oh, leuk detail waardoor ik me plots weer een bakvis voelde: toen we terugreden op de E17, werden we voorbijgestoken door een auto met twee jonge gasten, ik schat hen niet ouder dan twintig. Ze keken, hielden in, en bleven naast ons rijden, terwijl ze ons toelachten. Ik heb wat haasje-over met hen gespeeld (zonder evenwel overdreven snel te rijden) maar blijkbaar waren ze niet eens geïnteresseerd in de twee jongedames (vooraan de twintig) in mijn auto, het was hen om mij te doen. Ik heb hartelijk gelachen, en voelde me bijzonder geflatteerd. Ik kon hun ma wel zijn :-p

Enfin, ik was alvast in een opperbeste stemming toen ik thuis kwam. Bedankt, Clo!

Coolpix

Mijn vorige fototoestelletje was de geest aan het geven. Het trouwe Olympusje had me jarenlang gediend en vooral in mijn handtas geresideerd, en nu was de schuifklep voor de lens het aan het begeven.

Ik had de opmerking al een paar keer laten vallen dat ik aan een nieuw toestel toe was, opnieuw een digitaal lichtgewicht klein ding, dat opnieuw in mijn handtas mocht wonen. Kwestie van hints te geven voor toekomstige verjaardagen en zo.

coolpix-s220

En jawel: een paar weken geleden kwam Bart thuis met een cadeautje, nog een late moederdag. Het betrof een voor mij ideaal klein ding: compact, licht, en precies ook wel stevig. Ik heb het net even gewogen: met koordje bij weegt het 116 gram. En ja, de foto’s zijn dik in orde. Toch voor een zondagsfotograaf als ik, die voornamelijk de kinderen fotografeert en andere stommiteiten, en niet wil rondzeulen met een zware body en bijpassende lenzen. Want zeg nu zelf: zo’n ding parkeer je niet dag-in-dag-uit in je sacoche :-p

Fox in a box

fox

Laat me even het concept uitleggen.

Je hebt al tijden geleden met vrienden afgesproken dat ze vrijdagavond komen eten bij jullie. Het was alweer veel te lang geleden, want jullie hebben het allemaal zo vreselijk druk en zo.
Nu blijk je intussen die bewuste vrijdagnamiddag nog een vergadering te hebben waar je niet onderuit kan. Geen tijd dus om boodschappen te doen. Ha ja, want je kookt echt wel graag, maar alleen met echte deftige verse ingrediënten. Wat nu?

Op restaurant gaan? Da’s niet hetzelfde, niet die ongedwongen sfeer waarbij de jongens onderuitgezakt in de zetel liggen te kletsen over de laatste nieuwe Mac en jij op je pantoffels rondhost.

Traiteur laten komen? Nah, da’s ook zo stom. En pizza’s, dan kan je meteen rechtstreeks aan je vrienden zeggen dat je geen moeite wil doen voor hen…

Wel, dan heb je meteen het ideale concept: Fox in a Box! Je kiest op de website de menu die je wil klaarmaken, en op de gewenste dag wordt netjes een doos afgeleverd, met alles erop en eraan. Kraakverse ingrediënten, voorgesneden en verpakt, met een prima handleiding (of recept, zo je wil). Alles zit in de doos: pakjes boter, flesjes olijfolie, voorgesneden verse kruiden, eventueel zelfs handschoenen en touwtjes voor een rollade. Het enige wat je nog nodig hebt, is een keuken en peper en zout. Geen geloop meer naar de winkel, geen oeverloos snijden en afwegen, dat is al allemaal gebeurd. Het enige wat je moet doen, is het effectieve koken. Je kotert de heren uit de zetel, zet iedereen aan tafel met een glas wijn, doet de ene persoon het vlees peperen, laat de andere het eiwit kloppen, en zelf leg je meteen de coquilles in de pan. Succes gegarandeerd, en 100% stressvrij. Je kan gerust zelf meekletsen en van je glas nippen, en je schotelt je vrienden een topmaaltijd voor zonder gedoe.

Persoonlijk zie ik maar één nadeel: het is niet echt milieuvriendelijk wegens het grote aantal potten en potjes, maar het is dan ook niet alsof je elke dag gaat foxen.

Bon, waarom nu die uitleg? Wel, Fox is al een tijdje op de markt, en was een beetje in zijn gat gebeten door het feit dat een aantal sterrenchefs nu met hetzelfde concept op de markt komen, hetzij dan enkel op bepaalde dagen. Daarom werden twee keer acht personen uitgenodigd om te foxen en dan daarover te bloggen. Bij deze dus :-p

Dinsdagavond werden daarom in Zottegem netjes zes zwarte auto’s naast elkaar geparkeerd, evenveel elektronische speeltjes te voorschijn gehaald, en gingen zeven girl geeks het concept uitproberen. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat Bart en ik al eerder hadden gefoxt (oudejaarsavond 2007, met de kinderen) en dat toen bijzonder goed hadden bevonden.
Fox en zijn vrouw waren zelf aanwezig, en hadden voor een verrassing gezorgd: champagne, door de gastvrouw te sabreren met een echte vossensabel! Monica was er niet gerust in, maar bijzonder opgetogen met het resultaat.

Even later gingen zij door en verkasten wij naar de keuken, waar de dozen vakkundig werden opengemaakt.

Bij deze het enige echte uitpakfilmpje: kan je meteen ook zien wat er precies in zo’n doos zit.


Uiteindelijk hadden we als voorgerecht gekaramelliseerde sint-jacobsvruchten met beetgare paksoi en een saus van limoen, gegarneerd met bieslook. Yup, zelfs de bieslook zit er versneden bij in een potje.

Als hoofdgerecht was er rollade van ossenhaas, ingewreven met een kruidenmengeling, aangebakken in de pan en gegaard in de oven, met verse frietjes, panzanella, en een heerlijke soort mayonaise, opgewerkt met versgeklopt eiwit. Lekker!

Het nagerecht was gewoon pure fun: kleine vuurvaste potjes crème brûlée, een goeie dosis bruine suiker, grappa, en lucifers. Ja, zelfs die zijn voorzien. We hebben dus aan tafel zitten flamberen, en dat geeft effectief wel een goeie brûlée :-p

Enfin, het was een schitterende avond, niet alleen door het exquise voedsel, maar ook door het gezelschap. Zeven dames onder elkaar, dat kón niet anders dan fout gaan qua gespreksonderwerpen :-p

Bedankt, Monica, Clo, Sofie (en Lola), Saskia, Sofie en Imke!

Brussels Girl Geek Dinner, editie 13

cole.png

Ik heb getwijfeld, ik geef het eerlijk toe, maar toch kon ik aan de lokroep van het BBGD niet weerstaan. Het alternatief was immers de première van de nieuwe Star Trek, samen met mijn liefste en een hoop andere geeks, en vooral een hoop Trekkies. Bijzonder verleidelijk.

Edoch, het vooruitzicht om in het gezelschap van 100 geeky girls en hun eventuele sacochen te luisteren naar een spreker van Maria Bingo en Murielle Scherre in eigen persoon, bleek toch net iets te aanlokkelijk. Zeker als je dat dan nog kadert in een schitterende (zij het ietwat kleine) ruimte met heerlijke hapjes. Dat laatste is zeker niet overdreven: de catering, waarvoor nogmaals dank aan Maria Bingo, deed menig trouwreceptie verbleken. Nog voor het evenement startte, had ik al gazpacho van tomaat binnen, verschillende glaasjes met een moderne tomate crevette, glaasjes met een scampislaatje, opgerolde dunne deeglapjes met zalm en geitenkaas of andere overheerlijke combinaties, en ik vergeet vast nog wel wat. Achteraf bleken dat effectief maar de hapjes te zijn geweest, want na beide sprekers volgden nog frietjes met zelfgemaakte tartaar, en kleine burgertjes: ovenbrood met sappig rundsvlees en een hoop verfijnde groenten, samengehouden door een prikkertje.

Maar uiteraard is dat de essentie niet van een BBGD. Clo had opnieuw ervoor gezorgd dat er twee interessante sprekers waren. Maria Bingo is een communitysite die zich richt op vrouwen, waar je uiteraard ook kan gokken. Maar het is meer dan de zoveelste goksite: je bouwt een wereld van vriendinnen uit, en je hoeft niet eens te spelen. Enfin, dat is toch wat ik ervan begrepen heb :-p We hebben trouwens ook live een spelletje bingo gespeeld, waarbij verschillende girls een leuke prijs hebben gewonnen. Helaas, ondergetekende had geen geluk :-p

Ik moet eerlijk toegeven: van Muriel Scherre heb ik niet veel gehoord. Ze sprak vrij stil en had zich neergezet, waardoor het geroezemoes in de tweede helft van de zaal steeds luider werd, ondanks mijn geshhht :-p De sfeer onder de dames zat er duidelijk goed in!

Na beide sprekers werd de kelder opengezet, waar zich een DJ en een dansruimte bevond, en je ook kon zitten aan een paar tafeltjes of in een gemakkelijke sofa. En toen had je nog meer core business van zo’n BGGD: het kletsen met mensen die je al kent, of net leert kennen. Ik heb een dik uur zitten praten met Cato, een bijzonder interessante carrièredame, over de combinatie van werken en moeder zijn, en de moeilijkheden die je ondervindt als ouder met de nieuwe media. Een echt geeky onderwerp :-p

Uiteraard heb ik verder ook gigantisch staan kletsen en lachen met the usual suspects, meisjes die ik buiten de BGGD veel te weinig zie, maar met wie het telkens weer enorm klikt. I guess you know who you are :-p Oh, en ondertussen hebben we heerlijke desserts staan verorberen. Wie vroeg weg was, was eraan voor de moeite :-p

Maar het meest sexy gevalletje van de avond kwam niet van Murielle Scherre (aka La Fille d’O), echter wel van Sony. Je moet misschien een geek zijn om dat te vinden, maar ik was, aan de reacties rondom te zien, echt niet als enige die mening toegedaan. De bevallige Ann van Sony had namelijk een nieuw speelgoedje in haar handen, en showde het maar wat graag. Klein, dun, wit, en ongelofelijk sexy: de nieuwe Sony Vaio. Voorlopig zelfs nog niet te krijgen in België, we kregen dus een primeur in handen. Ik zag het ding al meteen in mijn handtas zitten (ja, daar is het klein en licht genoeg voor), en mijn fantasie schoot meteen in werking. Ik mag dan misschien geen carrièrevrouw zijn die naar chique vergaderingen moet, ik zou echt wel weten waarvoor ik het zou gebruiken. (Toch raar dat ik in dat soort fantasieën er altijd uitzie als een half fotomodel, maar dat moet ook om de Vaio geen oneer aan te doen :-p) Er zaten een hoop handige features op, zoals Ann even demonstreerde, zoals een aparte knop om meteen je communitysites en mails en zo te openen. De besturing wordt wellicht even wennen, maar da’s normaal. Eigenlijk deed de Vaio me nog het meeste denken aan de PSP…
Toen ik even op het ding zat te prutsen, zag ik al meteen een hoop hoofden in mijn richting draaien, met een jaloerse glans in de ogen. En weet je wat nog het beste van alles is? Eén gelukkige girl geek maakt kans een exemplaar te winnen! Niet slecht qua sponsoring van Sony, meteen een cadeautje van 1000 euro!

Soit, een geek-by-proxy als ik valt niet echt in de doelgroep om te winnen, en ik gun het elke girl geek. Maar diep van binnen zal ik toch stikjaloers zijn. Om die volwaardige computer in zakformaat, die nu in de handtas van een blije dame zal zitten :-p

Over de goodie bag, waar alle andere bloggende ladies het over hebben, kan ik kort zijn: ze waren op 🙁 Blijkbaar hadden sommige sacochen het nodig gevonden ook een zak mee te nemen, zodat we met een paar dames op het einde beteuterd stonden te kijken. Ach ja, het gaat natuurlijk niet om die cadeautjes, maar ze zijn wel heel leuk natuurlijk.

Een dikke bedankt voor de enige echte Clo: ik heb me mijn keuze van die avond geen moment betreurd!

Foto’s

Een paar postjes geleden had ik het al over Larp.

Jaren geleden hadden Bart en ik een site met larpfoto’s, waarop we zoveel mogelijk probeerden te verzamelen. Het was een hels werk, want alles moest stuk per stuk naar een server worden geüpload. Om over de serverkosten nog maar te zwijgen

Intussen zijn er de geneugten en gemakken van sites als Flickr: onbeperkte storage op een pro-account, en makkelijk toegankelijk.

Daarom heb ik een tijd geleden besloten opnieuw een fotoarchief voor larpfoto’s op te starten: larparchief.be. Zelf ben ik een leek op webdesign, maar met een beetje elementaire kennis en een Dreamweaver ben ik er toch nog in geslaagd iets bruikbaars op poten te zetten. Ik weet het, het ziet er niet uit, maar bon, da’s dan ook niet mijn vakgebied :-p Ik wil het anders gerust wel eens in het Latijn zetten hoor :-p

Het belangrijkste is dat er opnieuw foto’s beschikbaar zijn, momenteel al meer dan 15.000 stuks, and counting. Ik geniet ervan, en ben oude analoge foto’s aan het inscannen van 1996. Nostalgie (en hilarische momenten) troef.

Dus, voor wie zich afvraagt hoe zo’n larp er nu eigenlijk uitziet: ga eens kijken op het larparchief. Zelf speel ik mee op Poort. Ga gerust kijken :-p