Zoals elk jaar zijn we door mijn schoonouders uitgenodigd op familieweekend: Ravelingen bij Oostende, deze keer. Het wordt namelijk een beetje moeilijker: een gewoon hotel met twee babies van negen maanden is niet meer eenvoudig, en dan zijn er ook nog onze jongens. Daarom hadden ze deze keer geopteerd voor twee studio’s: een living met een zetelbed, een keukentje met koelkast, microgolf, kookplaatjes en dergelijke, en dan nog (naast badkamer en WC uiteraard) een aparte kamer met twee bedden. In de ene studio verblijven mijn schoonouders en schoonbroer en -zus met baby Liv, in de andere studio zitten wij.
De jongens hadden er moed op, zo’n weekendje aan zee (en dat mag je letterlijk nemen: enkel de dijkweg lag tussen ons en het strand), maar helaas, zelfs het laatste weekend heeft onze zomer geen toegevingen willen doen.
Gisteren moest ik herexamen afnemen en zaten de kinderen bij Koning Kevin, en aangezien het hier weer vrolijk aan het regenen was, heb ik ze er maar gelaten tot vier uur, en ben pas dan vertrokken, in plaats van rond een uur of twee. Wat zouden we anders op dat appartement maar zitten doen, in de regen? Bart had teamdag bij Netlash, en kwam pas ’s avonds laat aan. Ik heb dus alle valiezen gemaakt en ingeladen, heb drie kinderen ingeladen, een CD van het Geluidshuis opgezet, en ben naar Oostende gereden. Gelukkig stonden Koen en Else stand-by om uit te laden, want voor Merel was het intussen welletjes in de auto – ze wil er immers niet slapen – en die was haar keel beginnen openzetten. En ja, die van ons kan nogal brullen.
Het avondmaal in het bijhorende restaurant was niet schitterend (het dessert heb ik zelfs laten staan, allemaal goed voor de WW), en de kinderen waren doodop. Merel heb ik tegen acht uur in bed gestoken, tussen hoofdmaaltijd en dessert, en tegen dat ik terug was, hadden de jongens hun dessert binnen, heb ik zelf even in dat van mij zitten defelen, en heb ik ze dan ook maar in bed gestoken. Allemaal samen in de tweede kamer. Zelf ben ik dan in de andere studio gaan zitten, met mijn GSM als babyfoon. Ah ja, want Wolf is groot genoeg om te kunnen bellen als er iets scheelt, en als er ook maar eentje zijn keel openzet, is Wolf ook wakker. En ja, rond tien uur belde hij: Kobe en hij konden niet slapen, maar konden ook niet liggen kletsen omwille van Merel. Ik heb ze dan uit bed gehaald, beetje te drinken gegeven, spelletje Wie is het? gespeeld, en terug in bed geduveld.
Bij de anderen op de kamer was het best gezellig: Nelly had een fles champagne en pralines mee, en we hebben oeverloos zitten kletsen. Het leek wel een kamer op schoolreis! Maar de bar vier verdiepingen lager was geen optie, wegens geen bereik van de babyfoons (de echte).
Bart kwam toe rond half elf, en een uurtje later lagen we in bed. Amai. Zo’n zetelbed, da’s niet bevorderlijk voor de nachtrust: het zakte door, en ik heb amper een oog dichtgedaan. En tien voor zes was Merel er al om te drinken. Ik heb ze daarna nog wel eventjes terug in haar bedje kunnen leggen, maar tegen zeven uur zaten alledrie de kinderen toch vrolijk wakker bij ons. En hadden ze honger, alledrie. Tegen acht uur zaten we dus aan het ontbijt.
Buiten was het aan het regenen, dus staken we Merel terug in bed, ging Bart met Wolf en Kobe naar de speelzaal beneden, en ging ik daarna zwemmen met de jongens. Een groot zwembad (waarbij we tussen de aquarobics voor de oudjes zijn verzeild, tot grote hilariteit van de kinderen), een klein leuk kleuterzwembad, twee grote jacuzzi’s, en een sauna. Maar in die laatste zijn we niet geraakt.
We hebben er ’s middags ook ter plaatse gegeten (een tonijnsla om écht niet over naar huis te schrijven), en toen moest Merel alweer slapen. Ik was echt jaloers op Koen en Else: die zijn naar Oostende gaan rondlopen en winkelen, want Liv slaapt toch in de buggy. Merel zet gewoon de boel op stelten en krijst het kot bij elkaar als ze moe wordt en geen bedje heeft, zucht. De jongens hebben ook wat rustig tv gekeken, en daarna hebben we een wandeling op de dijk gemaakt – het was even gestopt met regenen – en zijn boodschappen gaan doen in de Delhaize. En toen goot het alweer, zodat er ook van vliegeren geen sprake was. Hmpf.
Merel moest alwéér in bed, maar toen zijn ook Bart en Kobe in slaap gevallen. Bovenop elkaar.
Uiteindelijk zijn Bart en Wolf dan maar naar beneden gegaan, aperitieven met de rest, en heb ik de andere twee nog laten slapen tot kwart voor zeven. Kobe huilde toen ik hem wakker maakte: hij wilde vooral slapen, en had op dat moment geen zin in eten. Het ventje…
Soit, tijdens de – overigens een pak betere – maaltijd zijn afwisselend Bart en ik wat kinderen in bed gaan steken, voederen, sussen, en hebben we ze uiteindelijk in het grote bed gelegd. De twee aparte bedjes in de aparte kamers zijn een stuk beter, en op die manier kunnen de jongens ’s morgens ook tv kijken als ze wakker worden, en kan Merel hen niet meer wakker maken. Ik ben benieuwd.
