Wolfs eerste communie

Het huis lag er spic and span bij, de tafels (we hadden er eentje bijgezet in de zitruimte) stonden gedekt, er waren bloemstukjes gemaakt, de glazen waren opgeblonken, de tuin lag er prima bij, de rolluiken waren neergelaten om voorlopig nog de warmte buiten te houden…

Er werd rustig ontbeten, nog wat gespeeld, baby’s gevoed en aangekleed, iedereen vloog in de douche en kreeg zijn beste kleren aan, en ik kreeg ruimschoots de tijd om mezelf ook klaar te maken. Mijn nagels had ik gisterenavond al gelakt, en verder lagen alle kleren netjes klaar. Alleen slaagde Merel erin om, net voor we gingen vertrekken, nog over te geven op zichzelf en Wolfs nieuwe broek. Argh! Bart ververste ons meisje en trok haar iets nieuws aan, ik mocht Wolfs broek uitwassen en droogstrijken. Bad timing, Mereltje, slecht moment.

We waren toch nog netjes op tijd in de kerk, maar zelfs mijn ouders waren er al, en dat wil wat zeggen. De dienst zelf duurde vrij lang, maar was best wel te doen. Merel wilde eerst uitgebreid en bijzonder alert rondkijken, maar begon dan toch in haar ogen te wrijven, en viel uiteindelijk in slaap, op mijn arm. Die intussen ook al sliep.

Aansluitend gingen we (mijn ouders, de jongens en ik) naar Wolfs school, waar een uitgebreide receptie werd gehouden. Bart was intussen naar huis gegaan met een slapende Merel, om de kok op te wachten en nog een paar laatste dingen te doen. Tegen half een gingen we ook naar huis, en zoals verwacht was mijn schoonmoeder er ook al, maar tot mijn grote spijt zonder mijn schoonvader. Jeroom voelde zich niet goed, en was thuisgebleven. We hebben hem gemist, echt wel.
Eén na één kwamen ook de anderen binnengedruppeld, behalve dan Koen en Else. Die bleken in panne te staan in Wetteren, en zijn pas een pak later toegekomen in de auto van haar vader.

Er werd buiten op het terras geaperitiefd, de kinderen kregen eten en mochten dan op het springkasteel, en daarna aten wij. Lekker, en vooral ook veel.

Het dessert was – hoe kan het ook anders, barbaarse tradities zijn er om in ere gehouden te worden – een ijslammetje dat moest onthoofd worden tot er bloed – lees: frambozencoulis – uitstroomde, en de koffie met taart werd alweer buiten genuttigd.

Ik denk niet dat er ook maar iemand honger heeft gehad, wel integendeel: we hebben nog genoeg over om ook morgen van te eten.

Dirk had het trouwens ook op zich genomen om Wolfs Kinect aan te sluiten, wat hem de held van de dag maakte. En Wolf vroeg of hij later nog eens mocht komen spelen :-p

Rond half acht zaten de kinderen uiteindelijk in bed. Doodop, maar blij. En dat waren Bart en ik ook. Het huis was alweer helemaal op orde, alleen de extra tafels stonden er nog. Oef.

Een hoop muizenissen uit mijn kop. Nu de rest nog.