Een dag vol voldoening!
Wat doet ne mens op de middelste woensdag van de krokusvakantie, als hij een communicant heeft?
Juist, naar de asviering gaan en een askruisje halen. Dat moet dus geleden zijn van in mijn lagere-schooltijd, serieus zeg! En vooral, het is ook stevig wat veranderd. Al kan dat nu ook wel aan onze wijze pastoor liggen, die echt probeert aan te sluiten bij de huidige leefwereld.
Het was vooral geen mis, maar een viering. Waarbij de palmtakken van vorig jaar opgehaald werden en ritueel verbrand. Blijkbaar was dat altijd al zo, maar toch niet in de kerk zelf, voor zover ik me dat kan herinneren. De pastoor had een ijzeren vuurschaal midden in de kerk gezet, stak het vuur aan, en één voor één mochten de kinderen er takjes op gaan leggen. Eén ding werd wel duidelijk: er is géén rookmelder in de kerk! Op een bepaald moment kon je gewoon de andere kant van de kerk niet meer zien, zo wijs! Vuurke stook in de kerk dus!
Enfin, we kwamen getooid met een zwarte vlek op het hoofd buiten. En toen we thuis kwamen: verrassing!
Want gisterenavond rond een uur of zes ging nog de telefoon: dat ze het tuinhuis niet gingen komen zetten, want het had de voorbije dagen al veel te veel geregend, en ze hadden nog van dat rotweer voorspeld voor vandaag. En een beetje regen kan nog, maar compleet doorweekt, dat wilden ze hun werkmannen ook niet aandoen. “Verzopen waterkiekens”, had de baas het genoemd. Ik deed geen moeite om mijn teleurstelling te verbergen: ik had er enorm naar uitgekeken om eindelijk van de rommel in de garage af te zijn, en mijn auto weer binnen te kunnen zetten. We hadden speciaal de donderdag ervoor vrij gehouden. Mja, pech dus.
Maar deze morgen, toen ik klaarstond met mijn sleutels in de hand, had de telefoon opnieuw gerinkeld. Ik pakte nog snel op, en jawel, aangezien de zon scheen en het blijkbaar nog leek mee te vallen met dat water gieten, gingen ze toch nog afkomen! Ik sprong een gat in de lucht, en aansluitend in de auto.
En ik was het eerlijk gezegd compleet vergeten, na al dat gedoe met dat vuur in de kerk. Toen ik dus dit plots zag bij het thuiskomen, maakte mijn hart opnieuw een sprongetje!
Geleidelijk aan zagen we het tuinhuis groeien, terwijl ik eerst kookte, en daarna op ’t gemak koffie dronk. Bart sliep, want die heeft sinds zondag de griep, en kan gewoon op zijn benen niet staan.
Maar op zich konden we niet veel doen natuurlijk: die mannen hadden elektriciteit en water, en dat was meer dan voldoende. Omdat we ons na vijf dagen opgesloten in huis toch wel wat benauwd begonnen voelen, besloten we er toch op uit te trekken. Niet voor een wandeling of zo, daarvoor was het weer teveel aan het miezeren, maar om kleren te zoeken. Wolf doet eind mei zijn plechtige communie en heeft al een prachtig hemd en een paar bijpassende schoenen, maar heeft dus nog broek, gilet en T-shirt nodig, Kobe heeft nog niks, en Merel heeft van vorig jaar een prachtig kleedje in de kast hangen, maar moet nog een vestje voor erbij hebben.
Het leek me de ideale dag: miezerweer, dus ook geen drukte in de winkels daar in Lochristi. En we gingen er toch ooit eens voor moeten gaan.
Wij eerst binnen in de C&A, want daar hebben ze voor meisjes vaak hele leuke kleedjes. En jawel: plots zag Wolf een kleedje hangen voor Merel, eentje dat hij nog veel mooier vond dan wat ze al had. Dus ja, wat doet ne mens dan?
We vonden ook nog de perfect blauwe broek voor hem, en reden wat verder, de volgende winkelcluster in. In de Bel&Bo vonden we niks dat bruikbaar was voor de communie, maar deden we wel een superbatje! Het wintergerief stond al allemaal aan minstens 50%, en dan was het nog 2 + 1 gratis. Resultaat: een stevige winterjas voor Wolf (voor rugby en scouts), een mooie bordeaux gilet voor Kobe, en een ongelofelijk schattige pyjama voor Merel in het rood met katjes op, voor een totaal van 20 euro. Mijn trip was al sowieso geslaagd!
Maar bon, de missie was nog niet geslaagd. We reden naar de volgende cluster, en liepen de Modemakers binnen. Die winkel ligt me doorgaans niet, maar bleek nu wel best mee te vallen. En toen Wolf effectief dingen in het juiste blauw begon te spotten, haalde ik Merel en Kobe uit de auto – die waren blijven zitten omdat ze eigenlijk geen zin meer hadden – want er was een mega ballenbad. Wolf werd er verliefd op een blazer van hetzelfde merk als zijn hemd, en vond er ook de perfecte T-shirt bij. Missie geslaagd dus.
Merel kreeg uit de solden ook nog een heel leuk rokje, en dat was uiteindelijk dat. Maar het duurde nog wel even voor ik de kinderen uit het ballenbad kreeg.
En toen we thuiskwamen, had ik gewoonweg een tuinhuis! Echt serieus zeg! Morgen beginnen we de garage leeg te halen en het tuinhuis op te vullen. Zalig!
Gedichtendag
Voor gedichtendag iets heel eenvoudigs vandaag: een haiku, die wij twintig jaar geleden op onze trouwuitnodigingen schreven, en die intussen ook op de muur geschilderd staat in het toilet naast onze kamer. Gewoon, eenvoudigweg mooi.
Als er aan ’t leven
een kantlijn is, dan schrijven
wij daar verzen in.
Mooie dag
Een ochtendwandeling met de kinderen richting school, en dan genieten van de zon met een koffie en een kort spelletje Diablo 3: de dag begon goed.
Ik werkte wat administratie weg, deed een hoop verbeteringen, en tegen elven was Monica hier, een lieve vriendin die ik veel te weinig zie. We dronken samen koffie, ik kletste de oren van haar hoofd, we bespraken het fotoproject van de GWP, en gingen in een stralende zon lunchen hier wat verderop.
Dessert en koffie namen we niet, want ik moest wel degelijk in de namiddag lesgeven. We gingen eerst nog bij mij thuis een koffie drinken terwijl ik mijn schoolspullen verzamelde, maar het weer was zó heerlijk, dat Monica eigenlijk liefst nog voor haar sessie bij de kinesist een stevig eindje wilde fietsen. Ik stuurde haar fietswaarts, dronk zelf rustig nog een koffie, stelde vast dat het achteraan in de schaduw 12° was en op mijn terras in de schaduw zelfs 15°, en reed naar school.
De zon scheen op mijn snoet, ik reed naar mijn favoriete job, en dan weerklonk er nog A Forest door de radio: de wereld kan soms gewoonweg mooi zijn.
Syllogismen 2015
Net zoals vorige jaren heb ik ook in de afgelopen examenperiode in mijn zesdes de vraag gesteld naar een geldig syllogisme. De antwoorden zijn altijd interessant, gewoon om er de denkfouten uit te halen, en dus als remediëring. En eigenlijk zijn ze vaak ook gewoon grappig :-p
Ik geef u even het origineel van Aristoteles mee, om te vergelijken:
Alle mensen zijn sterfelijk.
Socrates is een mens.
Socrates is sterfelijk.
- Alle planeten in ons zonnestelsel draaien rond de zon
Onze aarde is een planeet in ons zonnestelsel.
Onze aarde draait rond de zon.
Geen speld tussen te krijgen. - Een kat is een zoogdier.
Zoogdieren zijn dieren.
Een kat is een dier.
Mja. Geen maximum, want de maior en minor zijn omgewisseld. - Lola is een koe.
Alle koeien eten gras.
Lola eet gras.
Idem als hierboven. - Alle hallen hebben lampen.
Alle huizen hebben hallen.
Alle huizen hebben lampen.
De minor is niet specifiek genoeg. Eerder: dit huis heeft een hal. - Een bloem is een plant.
Een roos is een bloem.
Een roos is een plant.
Duh. - Alle bomen hebben wortels.
Een eik is een boom.
Een eik heeft wortels.
Van die omvallende eiken, dat zou inderdaad niet praktisch zijn. - Alle meisjes zijn mooi.
Een bloem is mooi.
Alle meisjes zijn een bloem.
Serieuze denkfout uiteraard. In dezelfde trant: Alle tanden zijn wit. Sneeuw is wit. Alle tanden zijn sneeuw? - Alle componisten kunnen noten lezen.
Mozart was een componist.
Mozart kon noten lezen.
Leuk om lezen wat er zoal in de hoofden van mijn leerlingen opkomt. - Elke kamer bevat muren.
Elk huis bevat kamers.
Elk huis bevat muren.
Ook niet helemaal correct: maior en minor omgewisseld, maar ook: de minor is niet specifiek genoeg. - Alle vogels kunnen vliegen.
Een merel is een vogel.
Een merel kan vliegen.
Yup. Gelukkig niet mijn Merel. - Alle dinosaurussen zijn uitgestorven.
Een tyrannosaurus Rex is een dinosaurus.
Tyrannosaurus is uitgestorven.
Arm beestje. - Robin is een boswachter.
Een boswachter werkt in een bos.
Robin werkt in een bos.
Maior en minor omgewisseld. En wie zou Robin zijn? - Alle vogels vliegen.
Een meeuw is een vogel.
Een meeuw vliegt. - Alle boekenkasten hebben boeken.
Alle boeken hebben een kaft.
Alle boekenkasten hebben kaften.
Ook weer een denkfout: een syllogisme gaat om een predicaat, en dus met het werkwoord ‘zijn’, en niet met hebben, want dan heb je een actie en een lijdend voorwerp, wat iets compleet anders kan zijn. Want hierboven: is er dan een kaft rond de boekenkast? - Alle vissen kunnen zwemmen.
Een pladijs is een vis.
Een pladijs kan zwemmen.
Vrijdag visdag? - Alle mensen moeten eten.
Cato is een mens.
Cato moet eten.
Bizar, want er zit een Cato in de klas, en zij heeft dit niet geschreven… - Een hond is een zoogdier.
Blaf is een hond.
Blaf is een zoogdier.
Woef. - Alle mensen moeten water drinken om te overleven.
Mevrouw Rombaut is een mens.
Mevrouw Rombaut moet water drinken om te overleven.
Raar om je eigen naam tegen te komen. - Luna is een mens.
Mensen hebben rechten.
Luna heeft rechten.
Weer omwisseling van minor en maior - Mijn voeten kunnen in mijn schoenen.
Mijn schoenen kunnen in een schoendoos.
Mijn voeten kunnen in een schoendoos.
Ik had die eerst fout gerekend, maar deze is wel min of meer juist. Alleen is de maior niet algemeen te noemen. - Zelfverdediging is een recht.
Milo doodde uit zelfverdediging.
Milo is in zijn recht.
Op zich wel een geldige redenering, maar geen syllogisme, omdat het tweede geen predicaat is, maar een actie. - Alle mensen ademen lucht.
Alle mensen gaan dood.
Lucht ademen is dodelijk.
Hij zei er gelukkig zelf bij dat het precies niet klopte… - Alle vogels leggen eieren.
Een kip is een vogel.
Een kip legt eieren. - België ligt in Europa.
Gent ligt in België.
Gent ligt in Europa. - Een plant heeft water nodig.
Een azalea is een plant.
Een azalea heeft water nodig.
Nochtans niet iemand van Lochristi…
2012 in beeld
Ik had van 2013, 2014 en 2015 al filmpjes gemaakt van alle 365 foto’s van de dag.
Alleen… dacht ik er plots aan dat ik dat in 2012 eigenlijk ook al deed, elke dag een foto posten. En dus maakte ik ook maar een filmpje van 2012. Heerlijk om te zien hoe klein de kinderen nog waren, en heerlijk om terug te denken aan bepaalde dingen. Je ziet zo het jaar veranderen…
Terugblik
2015, je was geen fijn jaar, ik moet het zeggen zoals het is. Daarvoor heb je me iets te veel verdriet en stress bezorgd.
“Hoezo”, hoor ik je nu vragen, “dat viel toch best mee?”
Vind je?
Jij was het jaar waarin we het verpletterende nieuws kregen dat mijn ma, mijn liefste maatje, pancreaskanker heeft, een behoorlijk virulente en quasi onveranderlijk terminale vorm. We wisten zelfs niet of ze jouw eind ging halen en jouw opvolger nog zou zien, maar dat is gelukkig wel het geval. Voor zover we weten, is ze, dankzij de meest heftige soort chemotherapie, er zelfs beter aan toe dan toen in maart de diagnose werd gesteld, maar dat valt nog even af te wachten tot de scans volgende week. We hopen zelfs dat ze nog het eind van 2016 mag meemaken.
Jij was ook het jaar waarin ik één van mijn leerlingen verloor. Dat heeft me veel dieper geraakt dan ik ooit had vermoed, eigenlijk, en ik hoop dat ik het nooit meer hoef mee te maken. Vic, je kijkt me nog steeds aan vanop je kaartje op mijn bureau, en ik ga je nooit vergeten.
Tegelijk – effectief tegelijk, namelijk tussen Vics ongeluk en zijn begrafenis – was jij ook het jaar waarin Bart viel met mijn motor en zijn knie stevig in de vernieling hielp. Onze citytrip naar Talinn viel in het water, maar eigenlijk ook zowat elke uitstap nadien: Bart kan ook nu nog steeds niet deftig stappen, ondanks alle kinebeurten en oefeningen. De orthopedist had gezegd dat hij zeker niet terug zou kunnen beginnen lopen voor 2016, maar het ziet ernaar uit dat het nog veel langer zal worden. Hmpf.
Er waren ook van die kleinere dingen, zoals het feit dat Gentblogt ermee gestopt is. Ik vind het nog altijd heel jammer, maar tegelijk ben ik nog steeds opgelucht. Of het feit dat mijn allerfavorietste larp er een punt achter gezet heeft. Poort, je was magistraal! Ik heb blijkbaar ook een allergie die geen allergie is…
Maar, ik geef het toe, je hebt ook voor heel veel mooie momenten gezorgd, 2015.
Er waren de uitstapjes en museumbezoeken, zoals dat van Carll Cneut, of de emotionele tentoonstelling van Berlinde De Bruycker, Lightopia met de kinderen, het Jubelparkmuseum met aansluitende picknick, Belle Epoque in de Zoo, op verkenning door Brussel, naar het Leen met mijn ouders en mijn broer, een dagje Planckendael met modeshow, Accattone in de haven, kleuterwandeling in Vinderhoute, Drawing in het SMAK, Doornik, Tafel 24 (Design Derby) in het Designmuseum, de opera Armida, en ik heb ze nog niet allemaal opgesomd.
Er waren hele fijne feestjes, zoals dat van Hanneke, van Wijs, van nonkel Staf, van Nand, van Wolf, de familiebrunch, het etentje met de Griekjes, een feestje met mijn broers, familiefeest met Barts kant, Kobes verjaardagsfeestje, dat van Merel, van Lena-Mare of Yule. Of die waar ik niet echt over geschreven heb, zoals dat bij Dave en Veerle.
Ik probeerde wat socialer te zijn, zoals een namiddagje bij Monica, barbecue met de kinderen bij Gwen, kaas en wijn bij Sepp en Sofie, een etentje met Barts uniefvrienden, een namiddag Lembeke met Gwen, lunch met Annick, lunch met mijn besties van het middelbaar, lunch met Xavier, Volta met ons ma, Putteke Winter in Boom met Linus, lunch met Sophie, en vaak herhalingen met dezelfde mensen.
We gingen met vakantie: Kreta, Waimes, een weekendje zee met de schoonfamilie, een weekendje Ardennen met ons ma en Roeland, weekendje Amsterdam. Fantastische herinneringen.
Er waren natuurlijk ook de larps: de laatste Poort, Ankoria 11, weekendje ter voorbereiding van de nieuwe Vestigo, Ankoria 12, Vestigo I, Vortex 2, Omen IV, en tussendoor de zaterdagavonden op Nachtkronieken.
We gingen ook ronduit fantastisch eten dit jaar: In De Wulf, het Hof van Cleve, ’t Zilte.
We vonden een nieuwe hobby: geocaching, en die deden we dan ook uitgebreid. En ik leerde Arduino coden.
Er waren ook gewoon van die kleine fijne momenten, zoals dat met de bonte specht, of het filmpje van de zesdes, de schooluitstap naar Den Haag, de paaspicknick met Gwen aan de Blaarmeersen, de verschillende quizmomenten van het SQ, de massa’s zalige picknicks met Merel aan de Blaarmeersen tijdens de rugbytrainingen, een dagje met Wolf in Brussel, gewoon een fijne dag in Gent, zwemmen in de vijver, een dagje Antwerpen, petanquen met Merel, en veel meer kleine momenten die ik in mijn hart hou.
Hmmm.
Weet je, 2015? ’t Is dat die drie grote slechte dingen er zo gigantisch uitspringen, want eigenlijk was je, al bij al, nog zo slecht niet. Je was vooral vol, en druk, en veel. En soms een beetje te veel zelfs. Maar eigenlijk vooral gelukkig en content.
Weet je wat? Vergeet die drie slechte dingen, en geef de rest gewoon door aan 2016. Wedden dat het een fantastisch, gelukkig jaar wordt? Deal?
Het mooiste woord dat ik ken
Een oudleerling, onvoorstelbaar creatief en met een prachtige stem, die me ooit zelfs nog filmde, contacteerde me: dat ik eens naar een van zijn sites moest kijken, want dat dat wel iets voor mij was.
Ik heb zo het gevoel dat mijn leerlingen me na drie jaar les wel een beetje kennen, ja, want ik viel meteen als een blok voor het concept.
Je belt naar een voicemail, en laat daar jouw eigenste mooiste woord dat je kent na, met een klein beetje uitleg. Dat komt dan op de site, en dat is echt ongelofelijk pakkend, om te horen wat die woorden voor verschillende mensen betekenen.
Ik ben zelf gigantisch aan het twijfelen welk woord ik zou insturen, maar ik ga het zeker nog doen. Maar hou u vooral niet in, rep u naar “Het mooiste woord dat ik ken“, ga lezen en luisteren, en bel naar het nummer. Gewoon omdat het idee alleen al zo poëtisch is.
Oh, en als u ooit een echte creatieve geest nodig hebt: Kamiel. En da’s heel erg gemeend.
Parijs
Je hoort het, ’s avonds, op twitter, en je gelooft het eerst niet. Je gaat slapen, je slaapt rusteloos, en je wordt wakker met de keiharde feiten in je gezicht.
Ik heb me echt vandaag afgevraagd wat voor soort wereld ik mijn kinderen aandoe.
En dan zie je een foto als dit passeren. Hartverwarmend, en mijn geloof in de mens terug versterkend.
Want wat is het? De wachtrij voor het Bloedinzamelingspunt van het Rode Kruis, in datzelfde Parijs.
Vijf jaar
Lieve kleine blonde prinses van me
je bent vandaag zowaar vijf jaar. Je keek er al een aantal dagen serieus naar uit, maar ja, het was een maandag! En dan nog een maandag waarop je een kleutersportdag had, op uitstap was, en dus geen cake kon meenemen naar school! Stel je voor! Maar ik kon je geruststellen: we gingen al een wafel eten voor jouw verjaardag in Amsterdam, maandagmorgen kreeg je je cadeautjes, en dinsdag mocht je dan cake meenemen naar school.
Deze morgen stond je dus te springen, met de kroon die ik gisteren nog snel maakte, op je hoofd. Je pakte je grote cadeau uit, en was gelukkig wildenthousiast: een groot poppenhuis in hout! Ik heb het deze voormiddag, terwijl jij naar school was, snel in elkaar gezet, liefje.
Soms weet ik niet wat ik met jou aan moet, Merel. Je bent nog steeds ongelofelijk lief en behulpzaam. Té, soms, want zo zit je bijvoorbeeld naar tv te kijken naar een programma van je broers, terwijl zij met moeite kijken en jij niet durft zappen. Of je brengt me koffie met steevast een echt koekje erbij. Zo van die kleine dingen, Mereltje, waarvoor ik je wel kan platknuffelen. Knuffelen, dat doe je ook bijzonder graag. Als ik overdag in de zetel durf gaan zitten, duurt het meestal niet langer dan een paar seconden of je ligt boven op mij, of je vleit je op zijn minst tegen me aan. Maar dat heeft ook zijn nadeel: ik ben degene die je in bed moet steken, en ik kan het niet even aan papa vragen. Zelfs als ik niet thuis ben, durf je te beginnen huilen omdat ik jou niet in bed kan/mag steken. En daar zit mijn grootste probleem met jou, Merel: je gehuil. Je begint op de meest onmogelijke momenten, voor de meest idiote redenen te huilen. Omdat je je jas niet dicht krijgt, omdat je je schoenen niet vindt, omdat je je handen moet wassen van mij, omdat het licht aanmoet, of omdat… je het zelf niet eens weet. Dan sta ik echt met mijn handen in mijn haar, meisje. Ik kan met alles om, met driftbuien, gezaag, valpartijen, ruzie, vermoeidheid, maar niet met dat gehuil van jou. Ik heb de neiging om kwaad te worden, uit te vliegen, jou in de hoek te zetten, of… Tsja, als ik maar niet naar jouw gehuil moet luisteren, want ik snap het totaal niet. En jij zelf ook niet, heb ik de indruk. Je wil dan wel stoppen met huilen, maar dat lukt niet.
Verder ben je nog steeds even eigenwijs als altijd: je commandeert je broers bij de spelletjes – tot het misloopt en je begint te huilen – loopt te zingen en te dansen, speelt met poppen en eigenlijk alles wat je maar kan personifiëren, en je babbelt honderduit. Dat vertelde ook je juf op school: dat ze soms verbaasd staat over je woordenschat, en hoe versatiel je bent in het gebruik ervan: je kan hetzelfde woord duidelijk in verschillende contexten gebruiken, en da’s blijkbaar vrij ongewoon voor een vijfjarige. Maar wat wil je, het zit duidelijk in je genen, van alle kanten, en ook je broers zijn nu niet bepaald op hun mondje gevallen: je neemt nogal wat over van hen.
IJdel ben je ook: je kijkt altijd in de spiegel of je kleren wel goed zitten, en o wee als je geen diadeem hebt die bij je kleren past, of als de kleuren van de rekkertjes niet overeenkomen met de kleur van je T-shirt. En je haar… Iedereen heeft er ook altijd commentaar op, op dat lange blonde haar van jou, en je beseft het maar al te goed: het is een van je grote troeven, samen met je helderblauwe kijkers en je rozerode mond. Je speelt dat haar ook graag uit, en draagt het dan ook liefst gewoon los met een diadeem. Als je opgroeit zoals je nu bent, Merel, dan ga je nog heel wat harten breken, lieverd.
Maar eigenlijk ben je gewoon mijn lieve kleine wondertje, Merel. Lief, zacht, geduldig, gehoorzaam, slim, mooi en nu ook vijf jaar. Ik kan het bijna niet geloven.
