Afgelopen zomer, toen ik Kobe ophaalde van zijn kamp, had ik staan praten met Tijl, een oudgediende van de scouts die nog wel meedraaide, maar dan eerder overkoepelend. Hij was vol bewondering over de scoutshemden die ik al getekend had, en wees naar het zijne: daar had hij ooit met stift een Sint-Bernard op getekend, maar die was ondertussen behoorlijk vervaagd. Het hele hemd valt trouwens bijna uit elkaar, maar dat is geen punt: dat hoort zo, bij iemand die er bijna mee stopt.
Nu had hij eindelijk zijn hemd meegegeven met Kobe om het te retoucheren: dat was echt wel nodig. Ik deed het dan ook met verf en niet met stift, zodat het wat langer zou meegaan – hopelijk.
Alleen ben ik erin geslaagd mijn penseel op een bepaald moment te laten haperen in mijn sjaal, waardoor het uit mijn handen viel, en dus een vlek maakte. En het is niet alsof je dat dan kan wegwerken… Gelukkig vond Tijl het niet erg: dat hemd was toch al langs alle kanten geabimeerd, en hij was blij met het diepe zwart van zijn hondje.
Dik in orde.