366 – 31 juli 2020 – noodkreet?
Bedanking
Eigenlijk wordt dat al jaren niet echt meer gedaan, je leraars bedanken in het middelbaar. Niet dat dat hoeft voor mij, hoor, we doen per slot van rekening onze job, maar het is echt wel fijn om die appreciatie te krijgen. Waar ik bijvoorbeeld apetrots op ben, is het feit dat twee van mijn elf laatstejaars overwegen om Latijn verder te studeren aan ’t unief, en dat er dit jaar eentje afstudeert in de richting Klassieke Talen. Zegt veel, toch?
Een paar dagen geleden kreeg ik een berichtje van een van mijn eerstes: of ze me nog even kon zien. Ik gaf door wanneer ik nog op school was, en jawel, vandaag stond ze daar. Met een doosje zelfgemaakte koekjes en vooral een tekening. Een strip, nota bene, over Rombaudus en Rebus, waarin ze het verhaal vertelt van de Romeinse tweeling met alle eigenaardigheden en onnozele grapjes die ik er altijd insteek (zie de post van gisteren met de foto van de dag).
Ik vind het fantastisch hoe ze alle detailtjes onthouden heeft, en vooral, hoe ze er zo veel tijd in willen steken heeft. Ik vind ze gewoon zalig, die tekening! En hoe ze mij dan treffend typeert, net op het moment dat ik er toch wel weer een cliffhanger kan insteken.
Awel, dat doet deugd. Echt. Zeker als het komt van een van de leerlingen van de twee uur. Weliswaar eentje die, zoals Kobe vorig jaar, voor de twee uur heeft gekozen omdat de andere modules ook zo interessant waren, maar toch.
Bij deze nog eens bedankt, Kaat!
Sjabloon
Merel heeft op haar geboortekaartje een prachtige tekening gekregen: designer Stephen had goed geluisterd naar mijn briefing dat ik van goth en paars houd, en had er een heel mooi ontwerp op gemaakt.
Ik heb die tekening dan ook op Merels slaapkamermuur gezet:
Alleen… ze heeft uiteraard blond haar intussen. En eigenlijk wou ze graag die tekening om zelf eens iets mee te doen, zoals blond haar en appelblauwzeegroene kleren geven. Ik kon die gewoon overtekenen voor haar, maar dan kon ze er zelf niks mee, of ik kon, tsja, een sjabloon maken. Met karton en een graveerpen.
Et voilà!
Of hoe de quarantantie mensen tot creativiteit dwingt, toch?
Tekening
Door gisteren die tekeningen van op Montmartre te posten, moest ik denken aan de tekening die ik in 2009 van Jeroom heb gemaakt. Intussen staat die hier thuis, maar die heeft altijd bij hen op de kast gestaan.
Ik heb er destijds een scan van genomen maar vind hem nu niet terug, het is dus maar een fotootje geworden met het origineel erbij. Eigenlijk ben ik er nog altijd best tevreden van. ’t Is niet alsof ik eigenlijk ooit teken. Of sindsdien nog iets getekend heb.
Max is de max!
Een dikke week voor Kerstmis kreeg ik een berichtje van Max: dat hij een tekening had gemaakt. Met afbeelding van de tekening erbij, uiteraard.
Ik viel bijna van mijn stoel. Huh? Hoe wat waarom? Max moest daarmee lachen, en schreef het toe aan bewondering. “O ja, de “hoe” is misschien met potlood 
”
Soit, ik geef u hier dus de tekening mee:
De originele foto:
Toen ik Max vroeg wat die tekening moest kosten, antwoordde hij: “Niks, ik zal ze komen binnensteken.” Ik protesteerde. Duh. Maar nee, Max wou geen betaling, maar ik mag zijn tentoonstelling in november wel sponsoren.
Ik heb ze in een kader gestoken, en hem gegeven als cadeautje voor zijn nieuwjaar. Hij was er niet goed van, zoals je misschien kan zien:
En Max, die publiceert momenteel op zijn blog elke dag een tekening, en liet die van ons pa ook al de revue passeren. Mét uitleg.
Bedankt, Max. Echt waar.
366 – 17 november 2016 – scheepsleed
365 – 25 november 2015 – schepen in de storm
365 – 21 juni 2015 – Mereltje
Al av joe
Ik heb een tekening gekregen van mijn jongste zoon. Hij kwam eerst voorzichtig vragen welke kleuren een roodborstje allemaal had, en ik heb hem een afbeeldingenpagina op Google getoond. Hij is nog een paar keer teruggekomen om te kijken, en toen kreeg ik dit.
En werd ik helemaal week door het onderschrift. Goud waard, die Kobe van me.