Nee, het gaat me niet zo goed dit weekend.
Vrijdag was er de jaarlijkse “beleefdag”, het moment waarop we een massa zesdestudiejaartjes ontvangen en lesjes geven. Aangezien we maar met twee leraars Latijn meer zijn, was er aan de basisscholen gevraagd om al op voorhand een opdeling te maken tussen degenen die zich zouden interesseren voor Latijn en degenen voor wie Latijn echt geen goeie keuze zou zijn.
Het was op karakter: ik doe dat op zich al niet zo graag, en je steekt daar ook enorm veel energie in om hen toch te overtuigen – dat is voor ons echt de basis van de komende zes jaar, we gaan er dus 100% voor – maar ik voelde me dus niet zo goed. De rug werkte ook niet helemaal mee, maar dat is niks nieuws tegenwoordig. Enfin, een collega die bijwoonde, vertelde me dat die kinderen niks zullen gemerkt hebben, maar dat hij het wel aan me kon zien.
Soit, thuis heb ik nog een stevige tuk gedaan voordat ik naar de quiz trok. Daar heb ik me prima geamuseerd, maar dat was vooral op adrenaline, en ik had een goeie stoel, dat scheelt.
Gisteren ging ik plat. Snotteren, hoesten, niezen, mottig, geen koorts, dat niet, maar toch niet oké. Ik moest ’s avonds wel gaan eten op school – een actie voor Kom op tegen Kanker – en aansluitend een shift van half acht tot half tien aan de kassa van het optreden van de Stakota’s (met collega Brennan op basgitaar) en het dansfeest achteraf, maar een collega van beleid wierp één blik op me en stuurde me prompt naar huis. Ik vond het wel jammer dat ik daardoor het optreden miste, maar het ging echt niet. Merel en Kobe verzekerden me dat het goed was.
Vandaag ben ik dan op karakter naar ons pa gegaan, maar die was net aan het eten, en zijn boterhammen met confituur waren veel belangrijker dan ik, zoveel was duidelijk. Ik heb me bij hem aan zijn tafel gezet, begon iets te vertellen, maar hij negeerde me gewoon. “Ah, zijt gij iets aan het zeggen? Ik was niet aan het luisteren…” Na de tweede keer ben ik gewoon voortgegaan, ik ben er dus geen vijf minuten gebleven. Ik was echt te mottig om veel moeite te doen, ik had me al tot daar moeten slepen…
Ach ja. Hopelijk morgen beter.