Nee, het zijn uiteraard al lang niet meer de feestjes zoals vroeger. En Merel houdt niet zo van slaapfeestjes, ze slaapt dan te weinig en vindt het te veel gedoe.
Maar om kwart voor één kwamen hier drie vriendinnen toe, werden er cadeautjes gegeven en opengemaakt en reden papa en grote broer nog wat later richting The Zone, voor een lasershoot. We hadden twee sessies geboekt, voor de vier meisjes én de twee broers. Ha ja, die mochten uiteraard meedoen.
Tegen vier uur kwamen ze hier allemaal zeer enthousiast terug: ze hadden eerst wat gewacht, de uitleg gekregen, het spel gespeeld en dan daar nog iets gedronken. En toen waren er hier, zoals Merel had gevraagd, donuts. Ze was daar trouwens zelf om geweest met haar broer, want zoals gezegd doet mijn rug het niet, eigenlijk zelfs steeds minder en minder, als ik eerlijk mag zijn. Het zou me niet gelukt zijn om mee te gaan…
Maar Bart verzekerde me dat ze het amusant hadden gevonden, en de gezichten achteraf vertelden me net hetzelfde.
Ik had me intussen wel bezig gehouden met de donuts en de tafel en dergelijke, zodat het er toch wat feestelijk uitzag. De donuts verdwenen zoals dat alleen kan bij tieners, en daarna trokken ze naar boven voor nog een reeks spelletjes en tienermeisjesgegiechel. En werd het half zeven in plaats van de vooropgestelde vijf uur. Wat absoluut niet kwaad kan, natuurlijk, eerder een goed teken.