Kobe zit in Montenegro, maar Merel en Wolf waren wel thuis, en dus stapten we met zijn drietjes de auto in en reden naar Ronse. Daar passeerden we eerst nog bij een bakker om een taartje te halen – vier personen bij een bakker, dat zijn acht personen in de normale wereld, duidelijk – en waaiden binnen bij Omaly die 83 werd vandaag. Haar gezicht was zalig: ze had ons duidelijk niet verwacht! Het werd een gezellig momentje, maar heel erg lang zijn we niet gebleven: Koen was in de voormiddag al langs geweest en ze verwachtte nog enkele vriendinnen later in de namiddag. Maar yup, ik denk wel dat ze blij was ons te zien.
Aansluitend passeerden we nog even bij opa, die de meest bizarre verhalen heeft zitten vertellen over zijn kamergenoten, en waarbij we ons een kriek hebben gelachen. Opa genoot er duidelijk van, zijn ogen blonken. En dat zegt veel over de vooruitgang: nog geen idee waar het zal eindigen, maar het is duidelijk wel aan het beteren.
En ja, niet alleen het kruis van Ekkergem Kerk staat paraplu, ook de spits zelf is scheef, daar zijn we het intussen met zijn allen over eens.
Traditioneel doen Gwen en ik iets rond onze verjaardag. Ik was gisterenavond niet thuis, maar vrijdag of maandagavond kon wel, had ze gezegd. Maar waarom geen ontbijt op haar verjaardag zelf? Ze moest even denken, maar de kinderen zaten toch allemaal in de examens en gingen niks speciaals doen, en dus was het de ideale gelegenheid om af te spreken.
We gingen naar de Et Alors in de Jan Breydelstraat, waar vroeger Naturel zat. Dat is nu helemaal de sfeer geworden van een Frans café, compleet met de kleine tafeltjes en alles.
Een echte ontbijtzaak is het niet, want je kan de brunch maar krijgen vanaf 10.30 uur, maar dat bleek eigenlijk geen probleem te zijn. We zaten heerlijk te kletsen bij een goeie kop koffie, Gwen kreeg een verjaardagsmutsje, het traditionele boeket van 53 rozen intussen, en nog een assortiment zeep en dergelijke van Wondr.
En ja, het werd alweer een fijne voormiddag, maar ik had niks anders verwacht. Ik heb haar nog naar huis gebracht want zij was door de gietende regen met het openbaar vervoer gekomen, en ook daar deden we nog een kletske.
Zo van die vrienden voor het leven, dat is wijs, ja.
ik kan er echt nog niet bij: ik heb gewoon een zoon die twintig is! Twintig jaar al ben je de lieveling van mijn hart, mijn eerstgeborene, mijn oudste zoon.
Niet dat ik je vandaag gezien heb, of meer dan een uur de voorbije dagen. Na je laatste examen vorige week donderdag ben je naar Arwen getrokken, op vrijdag was je terug vlak voor ik op larp ben vertrokken, en ’s avonds nam je de bus richting Franse Alpen, om daar met een hoop vrienden te gaan skiën. Dat was de eerste keer voor jou, en je hebt er blijkbaar enorm van genoten: na vier dagen ging je al een zwarte piste af! Mijn hart, liefje, mijn arme moederhart… Je kwam terug zondag tegen de middag, gaf me je was, gaf me een dikke knuffel, en vertrok opnieuw naar Arwen, zodat je op maandag samen richting Gent kon met haar. Ik snap dat wel, liefje, maar soms zou ik je wat langer willen zien. Ik ben er nog niet klaar voor om je af te geven, Wolf.
Nochtans ben je opnieuw behoorlijk wat veranderd het afgelopen jaar. Was je vorig jaar op de overgang van jongen naar man, dan ben je nu echt wel volwassen aan het worden. Je geniet duidelijk van je studierichting, je hebt je plaats daar gevonden, zowel binnen de ingenieurs als binnen UGent Racing. Je hebt massa’s vrienden uit verschillende kringen, en er is natuurlijk ook nog steeds Arwen. Ik was daar wat bang voor, want jullie levens veranderen grondig wanneer je begint te studeren, maar blijkbaar gaat het nog altijd bijzonder goed tussen jullie, en daar ben ik blij om.
En verder… je studeert, je geeft bijles om je vakantie te kunnen betalen, je gaat uit, je geniet van je leven, je hebt een eigen mening, een eigen smaak, een eigen leven.
En dat laatste, dat respecteer ik, liefje, maar soms zou ik willen dat je nog even mijn kleine Wolfje kon zijn. Eventjes maar. En dan zou ik je knuffelen en je vertroetelen en de belangrijkste persoon in je leven zijn. Maar gelukkig blijf ik voor altijd je
Nope. Ik wil niet oud worden, daar ben ik intussen wel uit, ja. Ik zou in de fleur van mijn leven moeten zijn, maar mijn lijf wil niet mee. Ik geef het toe, ik draag er ook geen zorg voor zoals ik zou moeten: ik weeg 35 kilo te veel en ik heb de moed niet om daar iets aan te doen. Het zit tussen mijn oren, ik zie eten als troost, ook dat besef ik. Maar het besef alleen is niet voldoende natuurlijk.
Maar als ik om me heen kijk, zie ik ook veel oudere mensen met al hun problemen, en daar heb ik geen zin in, om eerlijk te zijn.
Gelukkig zijn we nog zo ver niet: 52 is misschien oud in de ogen van mijn leerlingen, maar ik voel me nog altijd – mentaal – zo oud niet. En ik heb een prachtig gezin dat ook nu voor een heerlijk ontbijtje had gezorgd en me volop van cadeautjes voorzag. Als in: Bart had meer dan zijn best gedaan. Sinds maandag stond er al een groot plat pak in een kartonnen doos, waarvan ik me vooral zorgen maakte waar we dat nu weer gingen zetten, wat het ook was. Ik had me geen zorgen hoeven maken: zijn plaatsje lag al vast, eigenlijk feitelijk.
Er was een schattige paarse drinkfles – die Merel al heeft ingepalmd wegens de ideale drinktuit – en vooral ook extra geocachegerief: tape, UV-lamp, UV-stift, dingen dus om een nachtcache te maken.
En toen was er dus dat grote pak. En toen ik het begon open te maken, begon het me te dagen wat het was. Jawel, een grote foto door Hannes Couvreur, van zijn Unwanted Flowers reeks. Ik was naar zijn tentoonstelling geweest en had toen gezegd dat ik dat prachtig vond, en dat dat ideaal zou zijn voor hier in de woonkamer boven de zetel. Hij had me toen gevraagd een foto door te sturen van de locatie, zodat hij zelf even kon meedenken, maar dat was er dus nooit van gekomen. En nu stond hier dus een heuse Couvreur, in de perfecte kleuren – uiteraard – om daar boven de zetel te hangen. Bart en Hannes hadden die samen uitgezocht.
Ik zal nog wel eens een fotootje posten als hij ook echt ophangt, maar ik ben ongelofelijk blij ermee.
dat is wat je oudste broer je vaak noemt, maar ik noem jou doorgaans de gekste dingen. Dan rol je even met je ogen, maar speelt er wel een glimlachje om je mond.
Vorig jaar schreef ik nog dat je zoveel veranderd was tegenover het jaar daarvoor. Dat kan ik deze keer echt niet zeggen. Ja, je bent een pak groter geworden, je ziet er ook echt een stuk volwassener uit, een echte tiener intussen. Maar verder? Je wordt beetje bij beetje zelfzekerder, met meer zelfvertrouwen, en dat kan ik alleen maar toejuichen, muisje. Zo’n paniekaanvallen als vroeger heb je niet echt meer, of toch niet waar ik ze kan zien. Ja, je bent nog steeds perfectionistisch en begint al op vrijdagavond te studeren voor je toetsen in de komende week. En ja, je spreektaken zijn nog steeds weken op voorhand al helemaal uitgeschreven en ingestudeerd. Maar ik heb het gevoel, Muizelina, dat je iets rustiger bent geworden in die dingen, ook al heb je nog steeds buikpijn van de onnodige stress.
Maar verder ben je eigenlijk niet zoveel anders geworden: je bent nog steeds meestal mijn goedlachse, vrolijke dame, met af en toe van die gigantisch nurkse buien. Er zijn dagen dat je thuiskomt van school en dat ik een stortvloed aan woorden over me heen krijgen, meestal doorspekt met giecheltjes en zelfs lachbuien, omdat jij en Lieze weer de stomste stoten zijn tegengekomen. Maar er zijn ook dagen dat je thuiskomt en dat je nauwelijks goeiedag zegt. Je hangt je jas over een stoel en verdwijnt zonder een woord te zeggen naar boven. Dan weet ik dat ik je met rust moet laten, want ik krijg toch alleen maar een soortement grom als ik dan vraag hoe je dag was. En als ik dan het lef heb om te vragen wat er scheelt, ga je ofwel diep zuchten en mompelt: “Niks” ofwel bijt je quasi mijn neus af omdat er toch niks scheelt en ik moet stoppen met vragen.
Dus ja, je bent nog vrolijk aan het puberen, mollie, en je humeur stuitert alle kanten op. Gelukkig ben je de laatste tijd wel weer heerlijk knuffelig. Je kruipt niet meer ’s morgens bij me in bed om me wakker te maken – dat vind ik wel een beetje jammer – maar je kruipt wel regelmatig even bij me in de zetel, tussen mij en de kant, samen onder een dekentje. Dan ligt je hoofdje op mijn schouder, en dan babbelen we. Soms ernstig, soms onnozel, en soms krijgen we samen een gigantische slappe lach. Op onderstaand filmpje waren we al een goeie vijf minuten bezig en was Gandalf, die naast ons lag, er al vanonder gemuisd.
Je bent dus nu vooral aan het uitzoeken wie je zelf bent en wat je wil doen. Je hebt al aangegeven dat de blokfluitles niet helemaal je ding meer is, en we weten het allebei: muziek is niet je sterkste kant. Maar je beheerst het intussen, en dat vind ik het belangrijkste. Wat wél enorm je ding is, is woord: je zit in het schooltoneel en je geniet enorm. Misschien is het wel een idee om de muziek te laten vallen en te vervangen door iets van woord? Want waar je broers wiskundig ingesteld zijn, ben jij duidelijk door en door een taalmens. Nederlands is je lievelingsvak en je bent er ook gewoon ongelofelijk goed in, je leest dan ook graag en veel. Ook Engels en Frans gaan bijzonder vlot, hebben we al gemerkt.
Je bent ook creatief: je maakt stapels kaartjes, doet vanalles, en pakweg je voorbladen voor de verschillende vakken zien er prachtig uit. Dat trekt zich ook door in je kledij: je hebt natuurlijk een prachtig figuurtje, met lange slanke benen en mooie ronde vormen waar dat zo hoort. Alleen die boezem mag er stilaan eens werk van beginnen maken, vinden we allebei. Maar je kiest de perfecte kleren voor jouw maatje 36, je weet verdomd goed waarmee je staat en wat jou dan weer niet flatteert. En waar mogelijk haal je gretig spullen uit mijn kast, dingen die ik in al die jaren niet heb weggedaan en die jij nu als oversized dingen een tweede leven geeft, met flair en smaak.
Beetje bij beetje ben je je weg aan het zoeken, Mollina, en beetje bij beetje ben je hem ook aan het vinden, met alle onzekerheid waarmee dat gepaard gaat voor pubermeisjes. Ik ben blij dat ik zelf – mentaal, fysiek zou ik het de max vinden – geen 13 meer ben, maar ik geniet ervan om jou te zien openbloeien, om jou al tastend een pad te zien vinden door het leven.
Ga maar niet te snel, meisje, je hebt meer dan tijd genoeg. En vergeet niet, je hebt ook altijd papa en mama om even bij te schuilen, als dat leven jou een stortbui op je kop geeft. En wanneer die donderwolk gepasseerd is, mag je weer voorzichtig uit datzelfde holletje tevoorschijn kruipen, op weg naar nieuwe ontdekkingen.
Jawel, ons pa is nog steeds in het ziekenhuis, maar het einde is in zicht. Zijn geneesheer (geneesdame?) was vorige week naar een congres en wilde hem daarom vandaag nog niet laten gaan zonder eerst met het hele team overlegd te hebben, maar wellicht mag hij binnenkort naar huis. Het is toch sterk de bedoeling…
Maar vandaag gingen Kobe en Merel – Wolf is aan het studeren – mee naar het ziekenhuis om hem een gelukkige verjaardag te wensen. Merel had een prachtig kaartje gemaakt, wij hadden een mand vol sneukelingen mee en er was taart, zoals dat hoort. De kaarsjes hebben we niet meegebracht, want ik denk niet dat ze dat in een ziekenhuis zouden appreciëren.
Maar ons pa zag er goed uit, vond ik. Snel naar huis, denk ik dan, terug in zijn eigen omgeving, zijn eigen huis.
