Zoals gezegd heb ik een aantal andere boeken gelezen voordat ik verder ging met deze toch wel uitdagende reeks van The Wheel of Time. Opnieuw kabbelt het verhaal verder in dit zesde boek van meer dan 1000 pagina’s. Grote gevechten of confrontaties met de Forsaken zitten er deze keer niet in, behalve dan aan het einde, en dan heb je ook wel een ronduit epische scène.
Het personage van Rand wordt verder uitgediept, met alle frustraties, fouten en tegengestribbel dat erbij hoort. Per slot van rekening is het hoofdpersonage nog steeds maar een prille twintiger met een enorme macht, die tegen wil en dank de wereld moet redden.
Tegelijk is er een aantal serieuze ontwikkelingen bij de rest van de personages, vooral dan bij de vrouwen. Voor zover Jordan niet focust op de décolletés, de kleren en het uiterlijk natuurlijk. Soms erger ik me wel aan zijn stijl van schrijven: alle vrouwen hebben een neerbuigend idee over de mannen, het zijn allemaal idioten die het verdienen om gestuurd te worden. En de mannen snappen nooit iets van de vrouwen: zowel Rand, Mat als Perrin blijven maar herhalen dat de anderen zoveel beter zijn in hun omgang met vrouwen en dat ze geen idee hebben wat ze moeten doen. Bij Jordan komen mannen en vrouwen duidelijk elk van een andere planeet: hij gaat totaal anders om met hun manier van denken. Soms vraag ik me af of Jordan zelf wel vrouwen in zijn leven heeft, zo problematisch is het soms.
En toch…
Toch heb ik ook deze episode graag gelezen, ondanks het soms wel erg trage tempo. De eindscène alleen al…
Bon, ik heb Merel beloofd eerst nog wat anders te lezen, maar ik haak zeker niet af.