Geplaatst op

Lectuur: “A Crown of Swords” (The Wheel of Time #7) van Robert Jordan

Na het intermezzo van Percy Jackson ben ik toch weer bij The Wheel of Time beland, want ik wil deze keer echt wel verder lezen, mijn hoofd blijft in dit verhaal hangen, hoe traag Jordan soms ook vooruit gaat.

Wat me opvalt, is dat het verhaal verder en verder gaat van Rand – hij komt er uiteraard nog in voor – en dat het vaker focust op de andere personages. Zo spelen Elayne, Aviendha, Nynaeve en Mat een grote rol in hun zoektocht in Ebou Dar naar een ter’angreal die het onnatuurlijke weer terug naar de normale staat kan brengen. Tegelijk rapen ze links en rechts vrouwen op die kunnen kanaliseren: Atha’an Miere, de Kin, veel meer dan de Toren ooit had vermoed.

De Aes Sedai zitten nog steeds in Salidar, met Egwene als Amyrlin, en die zit niet stil natuurlijk: ze gaat in het offensief tegen Elaida.

En Rand, die probeert met zijn legers de stad Illian in te nemen, waar Sammael zich verschanst heeft. En ja, het komt tot een duel tussen die twee, maar dan in Shadar Logoth, waar bij Sammael uiteindelijk het onderspit moet delven, zoals verwacht.

Jordan blijft een zeer trage vertelstijl hanteren met zeer veel beschrijvingen – hoe vaak kunnen vrouwen hun rok gladstrijken, een rok die telkens weer beschreven wordt qua stijl en kleur – maar toch blijft het me boeien. Ik lees verder.

Geplaatst op

Lectuur: Lord of Chaos” (The Wheel of Time #6) van Robert Jordan

Zoals gezegd heb ik een aantal andere boeken gelezen voordat ik verder ging met deze toch wel uitdagende reeks van The Wheel of Time. Opnieuw kabbelt het verhaal verder in dit zesde boek van meer dan 1000 pagina’s. Grote gevechten of confrontaties met de Forsaken zitten er deze keer niet in, behalve dan aan het einde, en dan heb je ook wel een ronduit epische scène.

Het personage van Rand wordt verder uitgediept, met alle frustraties, fouten en tegengestribbel dat erbij hoort. Per slot van rekening is het hoofdpersonage nog steeds maar een prille twintiger met een enorme macht, die tegen wil en dank de wereld moet redden.

Tegelijk is er een aantal serieuze ontwikkelingen bij de rest van de personages, vooral dan bij de vrouwen. Voor zover Jordan niet focust op de décolletés, de kleren en het uiterlijk natuurlijk. Soms erger ik me wel aan zijn stijl van schrijven: alle vrouwen hebben een neerbuigend idee over de mannen, het zijn allemaal idioten die het verdienen om gestuurd te worden. En de mannen snappen nooit iets van de vrouwen: zowel Rand, Mat als Perrin blijven maar herhalen dat de anderen zoveel beter zijn in hun omgang met vrouwen en dat ze geen idee hebben wat ze moeten doen. Bij Jordan komen mannen en vrouwen duidelijk elk van een andere planeet: hij gaat totaal anders om met hun manier van denken. Soms vraag ik me af of Jordan zelf wel vrouwen in zijn leven heeft, zo problematisch is het soms.

En toch…

Toch heb ik ook deze episode graag gelezen, ondanks het soms wel erg trage tempo. De eindscène alleen al…

Bon, ik heb Merel beloofd eerst nog wat anders te lezen, maar ik haak zeker niet af.

Geplaatst op

Lectuur: The Fires of Heaven” (The Wheel of Time #5) van Robert Jordan

Jawel, ook boek vijf van de reeks is een feit! En opnieuw kan er over deze duizend pagina’s tegelijk niet veel en heel veel gezegd worden. Het verhaal loopt verder: Rand heeft een gewaagd plan maar kan en mag dat met niemand delen, want hij weet absoluut niet wie er te vertrouwen is en wie niet, zelfs niet onder zijn Aiel.

De Forsaken zijn namelijk bijzonder actief: zowat alle grote steden zijn in hun handen, ook al is dat nog steeds onder de radar: zo is queen Morgase volledig onder de invloed van Rahvin, terwijl het lijkt alsof ze gewoon verliefd is op een, euh, invloedrijk man en raadgever?

Egwene en Moiraine blijven in de buurt van Rand, net zoals Mat, maar hebben duidelijk elk hun eigen agenda. Elayne en Nynaeve houden zich dan weer schuil bij een troep circusartiesten in een poging onopvallend de gevluchte Aes Sedai te bereiken. Maar het is maar de vraag of ze daar ook effectief welkom zullen zijn.

Overal waar Rand komt, ontstaat er chaos, worden levens verloren, gaat het mis. De hemel staat in brand…

Het verhaal kabbelt dus verder. Veel vaart zit er eigenlijk niet in, terwijl sommige scenes toch wel erg spannend kunnen zijn en Jordan echt wel een goeie verteller is. Ik lees verder, maar ik ga er eerst toch een paar andere, kortere boeken tussen nemen, denk ik.

Geplaatst op

Lectuur: The Shadow Rising” (The Wheel of Time #4) van Robert Jordan

Alweer meer dan 1000 pagina’s, en eigenlijk kan ik er relatief weinig over zeggen zonder de hele plot te verraden. Ik doe een poging, maar dan kom je wel een en ander te weten over boek drie.

(Spoiler Alert)

Rand zit in Tear en heeft daar, met zijn Aiel, de macht overgenomen. Wat zijn plannen nu zijn, daar heeft iedereen het raden naar, en dat is net de bedoeling: voorspelbaarheid betekent in de kaart spelen van The Dark Lord. Maar dat wil niet zeggen dat de Heren van Tear daar blij mee zijn.

Intussen gaat het behoorlijk fout in de White Tower, iets wat Min ziet aankomen maar niet kan tegenhouden. En het probleem is dat noch Elayne, noch Nynaeve of Egwene daarvan op de hoogte zijn.

En dan is er nog Two Rivers, het thuisland van Rand en co. Perrin, ta’veren als hij is, is naar ginder getrokken met zijn Faile en wordt op de hielen gezeten door een hele horde Whitecloaks. En dan komen de Trollocs en de Myrrdaal. En de rest van de Forsaken…

Het verhaal loopt dus doodgewoon verder, met telkens een netjes opgebouwde spanningsboog, een grote finale en de nodige twijfels bij alle personages. Op één of andere manier slaagt Jordan er ook telkens weer in om de verschillende plotlijnen, met soms duizenden kilometers tussen, toch weer netjes te laten samenkomen.

Ik lees verder.

Geplaatst op

Lectuur: “The Dragon Reborn” (The Wheel of Time #3) van Robert Jordan

Na boek twee komt uiteraard boek drie – er volgen er nog wel een paar – en ook hier gaat het verhaal eigenlijk gewoon naadloos verder.

(Spoiler alert)

Rand is door Moiraine bevestigd als de Dragon Reborn, maar wil niet gecontroleerd worden. Op zijn eentje trekt hij, nog half gewond, richting Tear om daar ook effectief te bewijzen dat hij de Dragon Reborn is door een van de profetieën in vervulling te laten gaan. Moiraine, Lan, Perrin en Loial gaan hem achterna, maar slagen er niet echt in hem in te halen voordat hij ook echt in Tear is.

Egwene, Nynaeve en Elayne brengen intussen op het nippertje Mat naar Tar Valon, voor hij helemaal bezwijkt. Daar krijgen ze de opdracht om op de Black Ajah te gaan jagen, en dus naar Tear te gaan. En Mat, die een brief naar Cairhien moest brengen voor Elayne, hoort daar dat er een moordcomplot bestaat om Elayne uit te schakelen. Waarna ook hij naar Tear trekt, waar het uiteindelijk tot een grote finale komt, compleet met Aiel.

Veel valt er eigenlijk niet over te zeggen, over zo’n boek van een kleine 1000 pagina’s, zonder in details te vervallen. Jordan heeft een meesterlijke wereld gecreëerd en blijft daar vrolijk in verder gaan, zodat je telkens weer nieuwe kleine dingen ontdekt.

Ik blijf lezen.

Geplaatst op

Lectuur: “The Great Hunt” (The Wheel of Time #2) van Robert Jordan

Nu ik boek 1 van The Wheel of Time heb gelezen, moet ik wel voortdoen, toch? Zoals ik al zei, ben ik de eerste keer niet voorbij boek vijf geraakt, maar deze keer ben ik met volle goesting naar boek twee gegaan. Het is wellicht dertig jaar geleden dat ik ze gelezen heb, ik weet er zo goed als niks meer van.

(Spoiler alert) Na de manier waarop Rand de aanval op Fal Dara heeft afgewend, is het wel duidelijk dat hij de Dragon Reborn is. Zelf durft hij dat nog steeds niet toegeven, maar hij kan niet veel anders nadat de Amyrlin Seat hem dat ook verzekert. Alleen is intussen de Hoorn van Valere gestolen, de Hoorn die nodig is volgens alle profetieën, zodat Rand, Mat en Perrin samen met een handvol Shienaran achter de Hoorn aangaan, met alle gevolgen vandien.

De meisjes – Egwene, Nynaeve en intussen ook Elayne, de erfgenaam van Andor – trekken intussen naar de Toren van de Aes Sedai in Tar Valon om er hun opleiding te beginnen.

En dan komen de Seanchan, een volk van veroveraars dat vrouwen die kunnen kanaliseren, tot slaaf maakt. Egwene valt in hun handen…

Het verhaal gaat dus gewoon naadloos verder, waarbij ook alles verder wordt uitgediept: de Aes Sedai, de wereld, de personages en hun angsten en twijfels… En tegelijk komt er een hoop extra plot in het spel, wordt diezelfde wereld een pak aangedikt, een pak rijker.

Ik ben benieuwd hoe het verder gaat, dus ja, ik lees verder.

Geplaatst op

Lectuur: “The Eye of the World” (The Wheel of Time #1) van Robert Jordan

Deze heb ik jaren geleden al eens gelezen, toen ik nog minder into fantasy was, maar nu de reeks uit is op Netflix, wilde ik de boeken herlezen, omdat het volgens mijn aanvoelen niet helemaal overeenkwam. Destijds was ik niet verder geraakt dan boek vijf omdat Jordan de neiging heeft nogal langdradig te zijn bij momenten, maar ondertussen ben ik veel meer in mijne lees dan vroeger en kan ik daar beter tegen. Ik bedoel maar: ik heb intussen Game of Thrones gelezen, en alles van Brandon Sanderson, en die kunnen er ook wel wat van.

Ik vond het in elk geval best aangename lectuur, maar de tv-reeks is, goh, gebaseerd op de grote plotlijnen en de wereld, maar volgt heel duidelijk niet de kleinere plotlijnen of details. Zo is er een van de grotere personages gewoon geschrapt, en klopt de chronologie ook langs geen kanten. Ach, ik bekijk ze gewoon als twee aparte entiteiten die wel overlappen, maar niet zo veel meer dan dat. Ik hou ook van de reeks, maar dan moet je de boeken kunnen loslaten.

We zitten in een min of meer laatmiddeleeuwse wereld, met paard en kar, koetsen, zwaarden, maar nog geen vuurwapens, wel al een vorm van vuurwerk. En er is magie, zoveel is ook wel duidelijk. De wereld wordt beheerst door The One Power, die gebruikt wordt in het gevecht tegen het Kwade in de vorm van The Dark One. Drieduizend jaar geleden vochten de mannelijke en vrouwelijke magiërs – de Aes Sedai – samen met elk hun helft van de power – denk yin en yang – tegen The Dark Lord, maar toen is die erin geslaagd de mannelijke helft van de Power te corrumperen. Sindsdien is elke man die de Power kan kanaliseren, gedoemd om gek te worden en zijn geliefden te doden. Elke kanaliserende man wordt daardoor door de vrouwelijke Aes Sedai uitgeschakeld. Maar ooit zal er een man opstaan, The Dragon Reborn, die de Power nodig heeft om te vechten tegen The Dark Lord. En jawel, in een uithoek van het rijk Andor, in een klein dorp, worden vijf jonge mensen blijkbaar aan dat lot, aan die Power gelinkt door een van de Aes Sedai. Ook de Dark One heeft hen helaas ontdekt en hun dorp verwoest. Zij zijn gelukkig kunnen ontkomen onder de leiding van Moiraine, de Aes Sedai, en zij neemt hen mee. Ze zijn allemaal belangrijk in het patroon van The Wheel of Time, maar of één van hen ook daadwerkelijk The Dragon Reborn is?

U ziet het, fantasy van de bovenste plank. Jordan heeft duidelijk Tolkien gelezen en daar heel veel van overgenomen, maar tegelijk ook een heel eigen wereld geschapen. Iets zegt me dat ik nu wél voorbij boek vijf zal geraken, maar met 800 à 1000 pagina’s per boek ben ik nog wel even zoet.

Goh ja, ik doe ondertussen geen ander kwaad, zeker?