Merel zit intussen ook al in het zesde studiejaar, en waar ze vorig jaar nog in de Sint geloofde, hoorde ik aan haar manier van doen dat ze het dit jaar eigenlijk wel wist…
Er zijn dan ook geen brieven meer geschreven, de jongens hebben ook niet echt iets meer gevraagd. Merel, nu nog in de lagere school, kreeg wel nog een cadeautje, en ze vroeg zo’n klein rugzakje dat nu blijkbaar volop in de mode is. We zochten vonden samen een heel mooi paars exemplaartje.
Deze morgen kwam ze dan ook teleurgesteld bij mij: “Euh mama, Kobe en ik gingen vanmorgen vroeg naar beneden, maar de Sint is niet geweest?”
Ik was het rats vergeten, maar ter mijner verdediging: zij hadden ook geen schoentje gezet, ze waren dat ook compleet vergeten.
Ik ben dan nog snel “hét bankje” gaan halen, ben naar beneden gecrosst en heb alles nog klaargezet, want ja, de chocolade en snoep had ik wel degelijk in huis.
Een foto trouwens uit 2009, zonder bankje maar met de stoeltjes.
Volgend jaar is het enkel nog snoep, of misschien van die kleine cadeautjes, als ik er vind.
Alweer een tijdperk achter de rug. We worden oud, meneer.
(En ik heb nog even zitten bladeren in mijn blog en ik lag vooral strijk met de post uit 2009 met ongelófelijk schattige filmpjes. Onvoorstelbaar ook hoe goed Kobe al kon spreken voor een kleintje van 2 jaar en 4 maanden.)