Laatste Sinterklaas?

Merel zit intussen ook al in het zesde studiejaar, en waar ze vorig jaar nog in de Sint geloofde, hoorde ik aan haar manier van doen dat ze het dit jaar eigenlijk wel wist…

Er zijn dan ook geen brieven meer geschreven, de jongens hebben ook niet echt iets meer gevraagd. Merel, nu nog in de lagere school, kreeg wel nog een cadeautje, en ze vroeg zo’n klein rugzakje dat nu blijkbaar volop in de mode is. We zochten vonden samen een heel mooi paars exemplaartje.

Deze morgen kwam ze dan ook teleurgesteld bij mij: “Euh mama, Kobe en ik gingen vanmorgen vroeg naar beneden, maar de Sint is niet geweest?”

Ik was het rats vergeten, maar ter mijner verdediging: zij hadden ook geen schoentje gezet, ze waren dat ook compleet vergeten.

Ik ben dan nog snel “hét bankje” gaan halen, ben naar beneden gecrosst en heb alles nog klaargezet, want ja, de chocolade en snoep had ik wel degelijk in huis.

Een foto trouwens uit 2009, zonder bankje maar met de stoeltjes.

Volgend jaar is het enkel nog snoep, of misschien van die kleine cadeautjes, als ik er vind.

Alweer een tijdperk achter de rug. We worden oud, meneer.

(En ik heb nog even zitten bladeren in mijn blog en ik lag vooral strijk met de post uit 2009 met ongelófelijk schattige filmpjes. Onvoorstelbaar ook hoe goed Kobe al kon spreken voor een kleintje van 2 jaar en 4 maanden.)

Sinterklaas

Het zal wellicht een van de laatste “echte” keren zijn: Merel twijfelt grondig, maar geeft de Sint – en de cadeautjes – nog het voordeel van de twijfel.

Bart at gisterenavond laat dus nog een appeltje, dronk een chocomelkje en een fruitsapje, en liet het versieren aan mij over. Elk zijn taak, dacht ik zo :-p

Merel had een Orbeez stressbal gevraagd, maar na wat telefoontjes naar verschillende speelgoedwinkels kwam ik te weten dat dat een hype was van twee jaar geleden en dat dat nu eigenlijk niet meer te krijgen was. Hmpf.

Ik zei dat ook tegen Merel, en die liet Bart een mailtje sturen naar de sint met de vraag naar een (nep)leren zwart jasje, iets dat ze eerder al gezien had in de winkel maar niet kreeg van mij wegens jassen en vestjes genoeg. Bon, ook dat bleek niet simpel: uitverkocht in de meeste winkels, zowel offline als online. Nog meer hmpf. Maar woensdag was ik met Marleen naar de osteopaat geweest en in de auto had ik zitten googlen tot ik bij A.S. Adventure eentje gevonden had. Wij dus nog daarnaartoe, en jawel, het perfecte leren jasje!

Deze morgen kwam Merel me halen rond acht uur: dat vond ze een redelijk uur, en dat was het ook wel. Er lag snoep, chocolade, een cadeautje voor Merel en een brief van de sint op de achterkant van Merels bericht:

En Merel stond te glunderen met haar vestje, maar ik heb er niet echt een foto van. De cadeautjes van de jongens komen maandag toe, vrees ik. Tsja. Maar ook dat begreep ze, want die post, die werkt nu eenmaal niet zo goed.

Benieuwd hoe lang het nog zal duren. Ook dat gaat voorbij…

Brieven voor de Sint

Vorig jaar schreef Merel nog een echt schattig, kinderlijk briefje naar de Sint. Dit jaar heeft ze duidelijk een sprong gemaakt naar een pak volwassener – lees: puberstreken – maar blijkbaar is het geloof in de Sint nog niet helemaal verdwenen. Ze hintte er wel naar dat het eigenlijk de ouders zijn, maar daar was ze toch niet zeker van. En ook: erin geloven = cadeautjes krijgen. Tsja…

Enfin, de brief naar de Sint kwam er vandaag, en ook de broers moesten iets toevoegen of ze kregen helemaal niks.

De brief zegt genoeg over Merels houding: ze denkt vooral altijd eerst aan anderen.

En mijn twee grote lummels blijven schatten, toch?

Sinterklaas!

Jawel, Merel gelooft er nog steeds in, dat heb ik u hier al verteld. Ze was dan ook echt aan het popelen, gisterenavond, het briefje voor de Sint zegt genoeg.

Deze morgen was ze dan ook niet te houden en sprongen zij en Kobe bij mij in bed – zoals elke morgen – maar dan met de vraag om onmiddellijk naar beneden te komen, want De. Sint. Was. Geweest!

Die had voor Merel een groot cadeau mee, een grote pop van LOL Surprise, en dan voor Kobe een doos met nerfpijltjes en voor Wolf een nieuwe ring. Want ja, die is zijn zelfgekochte ring kwijt, helaas. En vooral, zoals gevraagd, een hoop marsepein en speculoos. Tsja, die man heeft zich misschien zelfs een beetje overdaan, denk ik. Maar dat vonden ze helemaal niet erg.

Zelfs de jongens glunderden met hun hoeveelheid chocolade.

En ’s avonds reed ik nog met Merel tot aan de kantoren van Duke & Grace waar de Sint ook nog langskwam, en Merel nóg een popje van LOL Surprise kreeg, zowaar! De sfeer zat er in elk geval dik in daar.