Laatste Sinterklaas?

Merel zit intussen ook al in het zesde studiejaar, en waar ze vorig jaar nog in de Sint geloofde, hoorde ik aan haar manier van doen dat ze het dit jaar eigenlijk wel wist…

Er zijn dan ook geen brieven meer geschreven, de jongens hebben ook niet echt iets meer gevraagd. Merel, nu nog in de lagere school, kreeg wel nog een cadeautje, en ze vroeg zo’n klein rugzakje dat nu blijkbaar volop in de mode is. We zochten vonden samen een heel mooi paars exemplaartje.

Deze morgen kwam ze dan ook teleurgesteld bij mij: “Euh mama, Kobe en ik gingen vanmorgen vroeg naar beneden, maar de Sint is niet geweest?”

Ik was het rats vergeten, maar ter mijner verdediging: zij hadden ook geen schoentje gezet, ze waren dat ook compleet vergeten.

Ik ben dan nog snel “hét bankje” gaan halen, ben naar beneden gecrosst en heb alles nog klaargezet, want ja, de chocolade en snoep had ik wel degelijk in huis.

Een foto trouwens uit 2009, zonder bankje maar met de stoeltjes.

Volgend jaar is het enkel nog snoep, of misschien van die kleine cadeautjes, als ik er vind.

Alweer een tijdperk achter de rug. We worden oud, meneer.

(En ik heb nog even zitten bladeren in mijn blog en ik lag vooral strijk met de post uit 2009 met ongelófelijk schattige filmpjes. Onvoorstelbaar ook hoe goed Kobe al kon spreken voor een kleintje van 2 jaar en 4 maanden.)

Klassenraadennui

Klassenraden, dat is niet altijd het meest boeiende dat er is, dat heeft u hier al vaker kunnen lezen. Soms kruipt de meeste tijd in het voldoen van de administratieve vereisten, en zit je te wachten. In de hogere jaren zit je vaak tussen de verschillende van jouw klassen te wachten.

Of, als jouw dertigtal leerlingen verspreid zitten over 160 stuks, dan zit je vaker wel dan niet, welja, te wachten. Uiteraard kan je de zaal niet verlaten, want dat zou een gigantisch geloop betekenen, en soms gaat het plots sneller dan je denkt.

Ik zit tussen mijn leerlingen door te bloggen, Candy Crush te spelen, administratie in te vullen… Niks dat mijn gehele aandacht opeist, want dat kan uiteraard ook niet: je moet meevolgen aan welke leerling ze zitten, zodat je die een of twee leerlingen uit die bewuste klas niet mist.

En je drinkt koffie. Of water. Of om het even wat dat je zelf hebt meegebracht of dat er voorhanden is. En je eet je meegebrachte kersen op. Of een Twix die ze voorzien hadden. Of een paar nootjes die je buur je aanbiedt. Of je grist een zakje snoepjes mee uit de mand die er staat. En dan blijken dat geen beertjes te zijn, maar dino’s.

En dan, dan vallen de T-rexen aan. Ja, toch?

Vaderdag

Wat moet je in hemelsnaam iemand geven die alles al heeft?

Wel, snoep dus. In grote hoeveelheden.

En verse fruitsla en extra knuffels. Merel had een heel fijne papakrant gemaakt, met zijn sterktes.

En vooral: ze had beloofd vandaag geen rommel te maken, en daar heeft ze zich ook aan gehouden. Oef.