Al ergens in januari had Merel medisch onderzoek gehad en was vastgesteld dat haar zicht niet meer optimaal was. Dat hadden we ook al gemerkt hier thuis: vanuit mijn hoekje in de zetel kon ze de ondertitels op tv niet meer lezen.
Soit, oogarts dan maar, ik moet zelf toch om het half jaar gaan. Maar toen was er corona en moesten we de afspraak verzetten, en toen bleek er nog steeds corona en ging de afspraak nog een paar maanden achteruit. Dat werd uiteindelijk vorige week dinsdag bij de privépraktijk van de oogarts, in Beke.
Merel moet effectief een bril dragen om ver te zien – het zit een beetje in de familie, zou je kunnen zeggen – en ook mijn ogen zijn licht achteruit, alweer. Het is niet het zicht op zich, het is het astigmatisme, ofte de vervorming van de oogbol die weer erger is geworden. Alleen wil ze mijn bril niet meer verzwaren want ik zou misselijk beginnen worden, zegt ze, en ik geloof haar best. En ja, het aspect leesbril begint er bij te komen. Ik kan al lang niet meer breien en naar tv kijken tegelijk, want ofwel zie ik het ene, ofwel het andere. Een multifocale bril dringt zich op.
Woensdag was ik met haar naar de brillenwinkel gegaan en waren we bij het idee gebleven dat we eerder al hadden opgedaan – we waren de dag na het doktersbezoek al eens gaan piepen in de winkel – namelijk een fijn goudkleurig brilletje. Ze zag het helemaal zitten: ze vindt die bril helemaal niet erg, integendeel, ze staat er fantastisch mee.
Vandaag kreeg ik tot mijn grote verbazing al bericht: de bril was klaar! We zijn hem dus op de valreep nog gaan ophalen – ik zat in de namiddag op school – en zeg nu zelf: ze ziet er toch zeer goed mee?
En ikzelf? Goh, ik sta absoluut niet met ronde brillen en er zijn momenteel geen rechte brillen in de mode, dus ik ga nog even moeten wachten tot de nieuwe collectie in het najaar. Meh.