Eigenlijk wordt dat al jaren niet echt meer gedaan, je leraars bedanken in het middelbaar. Niet dat dat hoeft voor mij, hoor, we doen per slot van rekening onze job, maar het is echt wel fijn om die appreciatie te krijgen. Waar ik bijvoorbeeld apetrots op ben, is het feit dat twee van mijn elf laatstejaars overwegen om Latijn verder te studeren aan ’t unief, en dat er dit jaar eentje afstudeert in de richting Klassieke Talen. Zegt veel, toch?
Een paar dagen geleden kreeg ik een berichtje van een van mijn eerstes: of ze me nog even kon zien. Ik gaf door wanneer ik nog op school was, en jawel, vandaag stond ze daar. Met een doosje zelfgemaakte koekjes en vooral een tekening. Een strip, nota bene, over Rombaudus en Rebus, waarin ze het verhaal vertelt van de Romeinse tweeling met alle eigenaardigheden en onnozele grapjes die ik er altijd insteek (zie de post van gisteren met de foto van de dag).
Ik vind het fantastisch hoe ze alle detailtjes onthouden heeft, en vooral, hoe ze er zo veel tijd in willen steken heeft. Ik vind ze gewoon zalig, die tekening! En hoe ze mij dan treffend typeert, net op het moment dat ik er toch wel weer een cliffhanger kan insteken.
Awel, dat doet deugd. Echt. Zeker als het komt van een van de leerlingen van de twee uur. Weliswaar eentje die, zoals Kobe vorig jaar, voor de twee uur heeft gekozen omdat de andere modules ook zo interessant waren, maar toch.
Bij deze nog eens bedankt, Kaat!