Vrijdag is Wolf teruggekomen van vijf dagen Engeland. Evident was het helaas niet: zijn voet is absoluut niet in orde. Hij zag het zitten om mee te gaan met zijn looplaars en zijn krukken, en hij ging zich koest houden. Ik had nog op voorhand aan Jarno gevraagd of ik geen rolstoel moest regelen, maar dat ging te moeilijk zijn in ’t stad, metro op, metro af. En ook niet nodig: ze gingen het wel regelen.
Zucht.
Maandagavond stuurde Wolf me al een berichtje: dat hij anderhalf uur in een stevig tempo mee had gestapt, zonder krukken, en dat zijn voet weer helemaal dik stond en gemeen pijn deed. No shit, Sherlock… De rest was nu met de metro tot aan London Bridge om dan in het donker terug te wandelen, maar dat ging niet, en dus zat hij nu gewoon op zijn kamer. De leraars hadden verzucht: “Goh, was er maar een rolstoel mee…” Juist ja.
Wolf al helemaal in de put dus, want hij kan nog maar eens een GWP niet meedoen zoals het moet…
Soit, de dinsdag was het museumdag, waar ze wel telkens een rolstoel hadden en Arwen er geen probleem mee had om hem mee te nemen. Woensdag ging hij naar Harry Potter, en ook daar was er een rolstoel.
In Brighton weet ik het eigenlijk niet, maar uiteindelijk heeft hij wel een groot deel kunnen meedoen. Nog die chance, want hij zat er de maandagavond een beetje door.
Nu zit hij sinds zaterdag in Duitsland, met Arwen en haar ouders en een gigantische hoop van hun vrienden, in totaal een man of veertig. De bedoeling was voor een stevige stapvakantie, maar dat lukt uiteraard ook niet. Maar in Duitsland ben ik er gerust in: Ann is een echte moederkloek en zal prima voor hem zorgen, en ook Arwen zal hem vertroetelen. En daar gaat het die twee toch om: dat ze samen zijn.
Ik hoop maar dat hij zich amuseert.