Geplaatst op

Schaken

In 2016 waren mijn vader en Wolf beginnen schaken. Intussen was dat compleet stilgevallen, geen idee eigenlijk waarom.

Maar vorige zondag waren ze er plots weer over begonnen, en vandaag hadden grootvader en kleinzoon een schaak-date. Opa moest wat vroeger komen, had Wolf gezegd, en dus zaten ze tegen elf uur al aan de keukentafel met opa’s zestig jaar geleden zelfgemaakt bord.

Er werd gesakkerd en gediscussieerd, maar er werd vooral deftig gespeeld. En ik heb het gevoel dat ze er allebei intens van genoten. Wolf keek er in elk geval al naar uit: hij heeft zijn opa écht graag en vond het leuk dat ze op die manier ook samen iets konden doen.

En volgende week? Opnieuw diezelfde afspraak om te spelen. Persoonlijk vind ik dat de max.

Geplaatst op

Vakantiejob

Vorig jaar had Wolf een paar dagen een job, zijnde het zeer fysieke opruimen van een scheepswerf. Hij zag af…

Dit jaar had Bart hem aangeboden om drie weken de receptie te doen op het kantoor van Duke&Grace, een absoluut niét fysieke job dus. Wolf zag dat helemaal zitten, maar door een misverstand werd het uiteindelijk enkel de namiddag, behalve op dinsdag. Enfin, elke dag in de voorbije drie weken zat Wolf dus aan het onthaal: telefoons opnemen en doorgeven, boodschappen aannemen, voor koffie zorgen, de afwasmachines in gang zetten, dat soort kleine dingen. Aangezien het sowieso vakantie is en dus een pak minder druk, heeft hij er zich eigenlijk vooral verveeld, zegt hij. Maar hij had de Switch mee en kon vrolijk zijn spelletje spelen. En zijn Frans oefenen, dat ook ^^

Vandaag hadden Merel en ik het plan opgevat om hem op zijn laatste dag in de namiddag een bezoekje te brengen, maar doordat Bruno hier vandaag was om de computers te bouwen, hebben we hem zo lang mogelijk laten meedoen en heb ik hem dan maar gebracht met de auto. Het is toch veel te warm om te fietsen…

Hij leidde ons rond en Merel mocht eventjes zijn headset aandoen.

Geen idee hoeveel hij nu verdiend heeft, maar hij was er wel ernstig mee bezig, dik in orde dus.

En daarna gingen Merel en ik lekker afkoelen in het zwembad:

Heerlijk toch, die vakantie?

Geplaatst op

Beugel

Jawel, Wolf heeft sinds deze morgen zijn beugel. Ik was aan het lesgeven en Bart kon zich wel vrijmaken, maar Wolf wilde liever alleen gaan: we gingen toch niet mee binnen mogen, zei hij, en daar had hij wel een punt. Enfin, tegen half elf stond hij per fiets in Mariakerke, tegen half twaalf was hij terug, een beugel rijker en een 700 euro armer.

Eerst deed het niet echt veel pijn, zei hij: het trok wat aan zijn tanden, maar niet zo veel meer dan dat. Tegen ’s avonds was het al anders: toen deed gans zijn mond pijn. Nog niet zijn lippen, die zullen ook nog wel openliggen, maar zijn tanden zelf, want daar zit behoorlijk wat spanning op nu.

We hebben voor zacht eten gezorgd: puree, yoghurt, zachte madeleintjes, en ik had echt bij momenten medelijden met hem. Zijn uitspraak is ook een klein beetje veranderd, maar dat komt wel weer goed.

Enfin, het is even op de tanden bijten (pun intended) maar daarna gaan zijn schots-en-scheve tanden eindelijk ook netjes recht staan, en daar heeft hij het echt wel voor over.

Geplaatst op

Pimp your mask!

Nu ik hier bezig ben met mondmaskers en de jongens weten dat ze er wellicht ook zullen moeten dragen, vroeg Wolf of ik geen gewoon effen zwarte kon maken, die hij dan ging beschilderen. Euh, waarom ook niet? Ik heb textielverf liggen die je kan wassen op 60°, dus hij mocht.

Bon, hij heeft een patroon van vlammen uitgezocht en die eerst eens op een papier getekend, zodat hij het wat in de vingers had. Daarna is hij beginnen verven op een masker, wat minder makkelijk is dan het lijkt. Maar ik vind zijn eerste poging al bijzonder goed geslaagd.

Toen vroeg hij om eentje te maken met rode stiksels en heeft hij de vlammen wat hoger laten komen, want hij vond het niet zichtbaar genoeg. En inderdaad, zijn tweede exemplaar is echt nog wel beter gelukt.

Benieuwd wanneer hij het gaat kunnen dragen, maar hij zal in elk geval wel opvallen ^^

Geplaatst op

Zestien

Gewoon zestien, maat. Zestien jaar geleden kreeg ik mijn eerste baby in handen, en zat opa bijna een vol uur woordeloos te staren naar dat kleine wezentje.

Dat kleine wezentje is vandaag zestien, toch wel wat groter dan ik, veel gevatter en sarcastischer, en vooral een zalige kerel. Want ja, he is quite a catch! Slim, gevoelig, maar vooral ook iemand die rekening houdt met anderen en daarop inspeelt. Pas op, bij momenten ook nog steeds een keiharde puber met stalen meningen, maar dat recht heeft hij uiteraard. En hij kan zijn standpunten ook glashelder verdedigen.

Maar verder? Ik zou geen betere zoon kunnen wensen, denk ik.

En ik vind dat ikzelf ook een medaille heb verdiend. Ik ben al zestien jaar moeder zonder er eentje dood te laten gaan, en het is zelfs welopgevoed, welgevoed en deftig gekleed. Wie had dat ooit gedacht!