Geplaatst op

Zestien

Gewoon zestien, maat. Zestien jaar geleden kreeg ik mijn eerste baby in handen, en zat opa bijna een vol uur woordeloos te staren naar dat kleine wezentje.

Dat kleine wezentje is vandaag zestien, toch wel wat groter dan ik, veel gevatter en sarcastischer, en vooral een zalige kerel. Want ja, he is quite a catch! Slim, gevoelig, maar vooral ook iemand die rekening houdt met anderen en daarop inspeelt. Pas op, bij momenten ook nog steeds een keiharde puber met stalen meningen, maar dat recht heeft hij uiteraard. En hij kan zijn standpunten ook glashelder verdedigen.

Maar verder? Ik zou geen betere zoon kunnen wensen, denk ik.

En ik vind dat ikzelf ook een medaille heb verdiend. Ik ben al zestien jaar moeder zonder er eentje dood te laten gaan, en het is zelfs welopgevoed, welgevoed en deftig gekleed. Wie had dat ooit gedacht!

Geplaatst op

Voetupdate

Weet u nog, eind september, dat Wolf zijn voet had omgeslagen op zijn eerste rugbymatch in een jaar of twee? Het was toen een beetje misgelopen met een verkeerde diagnose en zo, waardoor hij in oktober alsnog in het gips moest en ook zijn gwp en de vakantie in Duitsland niet verliepen zoals het hoorde. Hij heeft dan ook een lange tijd een brace gedragen, zich koest gehouden en netjes naar de kinesist geweest.
En toen waren het examens en kreeg de voet sowieso veel rust.
Dinsdag stonden we weer bij de orthopedist voor controle, en weet je, in de auto vroeg Wolf zich zelfs op een bepaald moment af of het nu de linker- of de rechtervoet was geweest. Met andere woorden: het is wel in orde, ja.

Hij mag na nieuwjaar ook opnieuw beginnen rugby spelen, maar nog even geen wedstrijden, niet vooraleer hij een stevige spiertonus en conditie heeft opgebouwd.

We houden hout vast, maar ik ga mijn zoon niet in een kooitje steken. En als rugby zijn sport is, dan is dat maar zo. Ook een voetballer kan stoten tegenkomen, en ge wilt als wielrenner niet tegen het asfalt smakken. En geef toe, veel wijzere sporten dan rugby zijn er toch niet?

Geplaatst op

Vortex

Yup, ze zijn er helemaal klaar voor, mijn twee jongens: Vortex! Ze spelen er allebei een magiër en hebben kick-ass kostuums voorzien, vind ik. Allez, niet dat ze er veel werk aan hadden, ze hadden maar van het larprek te plukken, eigenlijk.

En ik, ik ben mee als figurant. Ik zie het eerlijk gezegd niet echt zitten, het zijn te veel weekends dat ik weg ben, maar bon. Ik had de jongens beloofd dat ik mee ging gaan naar hun larps, en toen waren er ook nog Haven en Omen en dat koorweekend, en die wilde ik dan zelf niet missen.

Het begint zwaar te worden voor Bart ook, heb ik de indruk. Tsja, ik kan me dat goed voorstellen. Maar ik heb zelf de data niet te kiezen, uiteraard.

Aan de andere kant is mijn rol wel weer best grappig: de leider van een klein clangroepje, op zoek naar verdwenen clanleden en haar man, en vooral hoogzwanger. Dat belooft, maar het geeft vooral een leuke uitleg voor mijn gehandicapte rug. Ik denk niet dat ik vaak met de jongens ga spelen, maar dat hoeft ook niet.

Ik zit wel nog altijd wat in met Wolfs voet: hij loopt nog steeds op die speciale laars. Intussen heeft hij wel een brace, maar de dokter stelde toch voor op het weekend die laars aan te houden.

Maar bon, we zien wel. We gaan ervoor!

Geplaatst op

GWP Engeland

Vrijdag is Wolf teruggekomen van vijf dagen Engeland. Evident was het helaas niet: zijn voet is absoluut niet in orde. Hij zag het zitten om mee te gaan met zijn looplaars en zijn krukken, en hij ging zich koest houden. Ik had nog op voorhand aan Jarno gevraagd of ik geen rolstoel moest regelen, maar dat ging te moeilijk zijn in ’t stad, metro op, metro af. En ook niet nodig: ze gingen het wel regelen.

Zucht.

Maandagavond stuurde Wolf me al een berichtje: dat hij anderhalf uur in een stevig tempo mee had gestapt, zonder krukken, en dat zijn voet weer helemaal dik stond en gemeen pijn deed. No shit, Sherlock… De rest was nu met de metro tot aan London Bridge om dan in het donker terug te wandelen, maar dat ging niet, en dus zat hij nu gewoon op zijn kamer. De leraars hadden verzucht: “Goh, was er maar een rolstoel mee…” Juist ja.

Wolf al helemaal in de put dus, want hij kan nog maar eens een GWP niet meedoen zoals het moet…

Soit, de dinsdag was het museumdag, waar ze wel telkens een rolstoel hadden en Arwen er geen probleem mee had om hem mee te nemen. Woensdag ging hij naar Harry Potter, en ook daar was er een rolstoel.

In Brighton weet ik het eigenlijk niet, maar uiteindelijk heeft hij wel een groot deel kunnen meedoen. Nog die chance, want hij zat er de maandagavond een beetje door.

Nu zit hij sinds zaterdag in Duitsland, met Arwen en haar ouders en een gigantische hoop van hun vrienden, in totaal een man of veertig. De bedoeling was voor een stevige stapvakantie, maar dat lukt uiteraard ook niet. Maar in Duitsland ben ik er gerust in: Ann is een echte moederkloek en zal prima voor hem zorgen, en ook Arwen zal hem vertroetelen. En daar gaat het die twee toch om: dat ze samen zijn.

Ik hoop maar dat hij zich amuseert.

 

Geplaatst op

Update Wolfs voet

Update over Wolfs voet, deze keer van bij onze vaste orthopedist Van Den Broecke, een mens die ik wél vertrouw en die daarnaast nog eens mega sympathiek is: een serieus onderschatte verstuiking.
Er is niks gebroken, de voet is niet laks en goed stabiel, dus de ligamenten zijn nog goed, maar er heeft wel iets gebloed in het gewricht, en dat veroorzaakt de pijn. Hij moet nu met krukken en zo’n orthopedische laars lopen, en misschien tegen het eind van de week zonder krukken. De laars moet echt nog wel aanblijven tot het eind van de vakantie, daarna wellicht brace en zeker kine.

Hmm. Dat wordt nog fijn voor zijn GWPweek in Engeland, want daar gaat hij sowieso te veel stappen. Ik heb al voorgesteld om een rolstoel te regelen, maar dat zien de collega’s niet zitten: ze moeten nogal vaak metro op – metro af, en met een rolstoel is dat echt sukkelen. Tsja.

En wij die gehoopt hadden dat hij eens een normale GWP ging hebben, die zoon van ons. Niet dus.

Bummer.