En toen was er Ikea. En gitaar. En teleurstelling. En toch weer opluchting.

Sommige van die dagen, die zijn er gewoon te veel aan. Zeker als je moe bent. Wat zeg ik? Doodop. Aan het eind van mijn Latijn. En in mijn geval wil dat wel wat zeggen, ja.

Deze morgen begon rustig: ik moest pas om half tien op school zijn, om de overblijvende rapporten uit te delen, en de leerlingen examens te laten inkijken. Het laatste uur heb ik hen zelfs Imaginatio laten spelen (de Latijnse versie van Pictionary) omdat het wat te lang duurde…

De receptie van de collega’s die met pensioen gaan, heb ik aan me laten voorbij gaan – sorry, dames! – wegens absoluut geen receptiemens, en eigenlijk ook geen tijd. Want die receptie begon pas om 13.15u, en ik had nog te veel te doen.

Ik moest namelijk nog dringend naar de Ikea. Dringend, ja, want ik heb nu een inductiekookplaat, en geen inductiekookpotten. Klein probleempje om te koken dus. Tsja. De potten van Ikea waren me langs alle kanten aangeraden als prima prijs-kwaliteitsverhouding, en dus stond ik om kwart voor een in de Ikea. Tot mijn grote verwondering was er amper een rij in het restaurant, en had ik dus zelfs genoeg tijd om er te eten.

Ik laadde mijn kar vol met Ikeaspullen, reed naar huis voor – alweer – een afspraak met de planner en de schrijnwerker die de kastdeurtjes kwam hangen, pakte nog snel wat cadeautjes in, en haalde de kinderen van school.

Ze kregen een vieruurtje, we werkten samen aan de kerstboom, en ik gooide tegen vijf uur Wolf af aan de muziekacademie voor zijn kerstconcert later.

En toen liep het mis. Om zes uur begon zijn gitaarconcertje, en de juf had ons gemaild dat het niet in de academie zelf was, maar in het Muda, dat er net naast ligt. Ik reed er met Merel naartoe en ging blijven, Bart ging met Kobe, en ging dan met de twee kleintjes terug naar huis om Kobe tegen half zeven af te zetten aan de scouts, en Merel in bed te steken.
Waar we beiden niet op gerekend hadden, was de gigantische file aan het kruispunt R4-Evergem. Geen van ons moet dat ooit nemen op vrijdag op dat uur, vandaar. We hadden nog elk een andere route genomen, waardoor ik net iets eerder was, en stipt om zes uur op de speelplaats stond met Mereltje aan de hand. En toen vond ik de ingang niet. Ha ja, want ik zocht naar het Muda, en daar waren alle deuren dicht. De secretaresse wist van niks, want alle klassen en instrumenten hadden tegelijk kerstconcert op alle mogelijke locaties. Ik heb alles afgelopen, ben uiteindelijk toch in de Academie binnengegaan, via een gang of drie naar de gitaarklas gelopen, en daar stonden inderdaad wegwijzers. Blijkt dat je binnendoor naar het MUDA kan, via overdekte speelplaatsen en een resem gangen. Het was tien over zes toen ik puffend met een kleine Merel binnenstoof in de zaal, om vast te stellen dat Wolf al klaar was met spelen. Zucht.

Bart was intussen net op de speelplaats aangekomen. Ik heb Merel terug bij hem gebracht, en zij zijn weer weggereden, waarop ik me terug bij Wolf voegde, me uitputtend in verontschuldigingen tegenover het ventje. Ik was er echt het hart van in.
Blijkbaar was dat ook zijn juf opgevallen, want na het stuk van de middelbare graden, vroeg ze of iemand het erg zou vinden dat ze de eerstejaartjes nóg eens zou laten spelen, omdat er een mama was die het gemist had. Ik vond het ongelofelijk lief, en Wolf en zowat vijftien anderen haalden hun gitaar weer te voorschijn en speelden voor mij het Vredeslied en Adeste Fideles.

IMG_0679

En ik, ik vond het leven toch nét weer dat ietsje aangenamer.

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *