365 – 21 mei 2019 – en ingeschreven!
Blokfluit!
Gisteren hadden we Merel en Kobe dus ingeschreven in de muziekschool, met nog een vraagteken bij die blokfluit. Ik had dan even naar de hoofdschool gebeld met de vraag of de leraar blokfluit ons wilde contacteren. En jawel, prompt kreeg ik het antwoord dat hij de rest van de week op school aanwezig was, met zijn uren, en dat we maar even moesten langskomen om te bespreken wat mogelijk was.
Vandaag zijn we dan na school naar de Poel gereden, en Merel mag effectief les komen volgen op dinsdag! De uren die aangegeven stonden op de site – telkens van half vier tot half vijf, onmogelijk te halen voor ons – zijn blijkbaar vooral indicatief, en dat kan hij zelf regelen.
Het leek me ook een zeer aangename man, en Merel ziet het volledig zitten!
Een korte viering in de Labath leek ons dan ook niet ongepast. Voila!
365 – 06 september 2018 – Labath
Puzzel
Jawel, het begin van een nieuw schooljaar, en dus ook weer alle muziek- en andere activiteiten plannen voor de kinderen.
Wolf gaat voorlopig even niks doen: het is een beetje te moeilijk voor de muziekacademie aangezien hij sowieso maar in november zou kunnen beginnen, en rugby is ook nog even niet aan de orde. Eventueel kan hij daar wel later bij instappen. Voor de scouts gaan we hem wel inschrijven: we zien nog wel hoe dat loopt.
Kobe is definitief gestopt met rugby: na zeven jaar zag hij het niet meer zitten. Hij deed het op zich wel graag, maar werd er maar niet beter in, en dan werkt dat ook nogal ontmoedigend natuurlijk. En nu hij in het middelbaar zit, en al die muziek nog heeft, wilde hij een beetje schiften. Met fagot gaat hij wel nog verder, en zijn juf Renate heeft dat ongelofelijk mooi voor hem geregeld. Hij gaat nu op vrijdag van vijf tot zes samenspel volgen, dan van zes tot zeven Algemene MuziekCultuur (of hoe dat nu ook heet met die hervorming), en aansluitend de eigenlijke fagotles. Hij gaat steendood liggen op vrijdagavond, maar bon, hij is er dan ook wel meteen vanaf voor een ganse week. En ja, uiteraard ook nog scouts en larp.
En Merel? Wel, die start nu ook in de muziekacademie! Ze keek daar al tijden naar uit, en vandaag zijn we haar gaan inschrijven. Ze gaat muzieklab (notenleer van vroeger) volgen op zaterdag van negen tot elf, bij de favoriete juf van de jongens. Als instrument wil ze dolgraag blokfluit volgen, maar dat wordt blijkbaar niet gegeven in Evergem, enkel in de Poel in Gent Centrum. Hmpf. We gaan daar dus even gaan kijken wat de mogelijkheden zijn, en als het echt niet lukt, wordt het dwarsfluit in Evergem op vrijdag. Maar we leven in hoop.
En onze woensdagmiddag? Die is dus helemaal vrij! Zalig!
365 – 25 mei 2018 – fagotles
Taxi mama
Taxi mama draaide vandaag weer op volle toeren.
Om zeven uur rolde ik mijn bed uit, voor een snelle douche, ontbijt, en tegen kwart over acht stond Kobe netjes aan het rugbyclubhuis. Heel even was er nog twijfel of het rugbytoernooi wel zou doorgaan, maar het sneeuwde nauwelijks, en de grond was eigenlijk niet bevroren. Ottignies nam de telefoon niet op, en dus werd er aangezet richting match. Ik kan wel rijden maar ik kan niet zo lang rechtstaan, dus ik keerde weer naar huis voor een welverdiende koffie en meteen ook het legen en opnieuw vullen van de vaatwas en het uitkuisen van de bestekschuif. En dat allemaal voor negen uur, soms word ik bang van mezelf :-p
Tegen elf uur bracht ik Wolf naar zijn les in de Poel, en dronk ik zelf op ’t gemak een latte in de Labath. Heerlijk gewoon: je komt binnen, krijgt een grote zwaai als begroeting, de latte die ik daarna voor mijn neus krijg, is van de juiste bonen en gloeiend heet – heter dan ze eigenlijk zelf willen want de melk verbrandt volgens hen – en mijn telefoon gaat er automatisch op de wifi. Da’s altijd een beetje thuiskomen, ginder.
Na Wolfs warme chocomelk reden we nog even tot aan de Coupure voor het herstellen van een verdwenen geocache, en kregen daarna eten voorgeschoteld door mijn allerliefste. Quasi onmiddellijk daarna zette ik opnieuw aan naar de rugby, want Kobe ging terug gaan zijn van de match. Alleen hadden ze blijkbaar file rond Brussel, en moest ik een kwartiertje wachten. Geen probleem, ik zat lekker warm binnen, maar ik was mijn gsm thuis vergeten en had dus het smsje met de fileboodschap niet gezien. Tsja…
Enfin, naar huis dus, eventjes liggen, dan nog naar de Aveve om koeken, en dan reed ik tegen zes uur met Kobe naar Sleidinge, want die had daar een concert met de muziekacademie. Het was misschien wel serieus koud, maar het was nog lang niet donker, en dus wilde ik nog snel twee caches in de buurt zoeken. De eerste was eentje waar we een hele tijd geleden al eens samen hadden naar gezocht, maar toen niet gevonden. Dat snapte ik deze keer niet, want zodra ik op de locatie afstapte, zag ik hem hangen. De wind was ijs- en ijskoud, en mijn vingers waren binnen de kortste keren bevroren. Man, ik herinnerde me absoluut niet meer dat ontdooiende vingers zó ongelofelijk veel pijn deden. Serieus zeg.
Enfin, nog wat verderop kon ik via een paadje tot achter de spoorlijn in Sleidinge geraken, in een prachtig landschap.
Tegen kwart voor zeven was ik weer thuis om een beetje op te warmen, maar tegen kwart na acht stond taxi mama alweer in Sleidinge om de zanger opnieuw op te halen.
En toen was het welletjes met al dat rondrijden. Bleh.
Zucht…
Gisterenavond leek het allemaal prima te gaan: ik liep recht, redelijk pijnvrij, en zonder stok. Ik kon zelfs probleemloos in mijn bed kruipen, en me draaien.
En jawel, deze morgen werd dat bevestigd: ik kon ook weer normaal uit mijn bed, en het ergste leek geleden. Leek, jawel, want ik stapte argeloos de douche in, draaide het water open, zeepte me vrolijk in, en bukte me toen, volautomatisch, om mijn voeten te wassen.
Krak.
Ugh.
Ik heb mijn voeten enkel afgespoeld, dat geef ik toe. En ik ben uit de douche gestrompeld en op een handdoek gaan liggen, krom van de pijn.
Alweer.
Hoe een kalf kunt ge zijn, zeg!
Ik dacht: ik wandel het er wel af! Want meestal verbetert mijn rug als ik een tijdje rondloop of in beweging ben. Ik zette Wolf dus af aan de Poel, parkeerde me in de parkeergarage van Ramen, en wandelde met mijn stok naar de Korenmarkt, naar de Hema. Alleen… per honderd meter werd ik 5 jaar ouder. Ik denk dat ik begonnen ben aan 60, maar tegen dat ik aan de Hema was, was ik er minstens 80, helemaal krom, schuifelend, nog net niet kreunend. En toen moest ik nog teruggeraken ook, zeker nadat ik een twintig minuten met een oudleerling had staan kletsen. Op zich was ik daar helemaal opgefleurd van, tot ik weer een paar stappen zette.
Yup, 100, zo voelde ik me tegen dat ik neerzeeg op een stoel in de Labath. De koffie smaakte intens, de rug voelde intens, en ik verlangde naar de zetel, jawel.
En dat is dus wat ik de rest van de dag gedaan heb: in de zetel gelegen. Gelezen. Met veel moeite een was opgehangen.
Ik vond mezelf een beetje zielig, eigenlijk feitelijk. Hoe stom kunt ge zijn zeg… Amai mijn voeten.
365 – 13 juni 2015 – zangexamen
Op.
Mijn pijp is uit, het vat is af, ik zou bijna zeggen dat ik aan het eind van mijn Latijn zat, maar was dat waar, dan had ik een probleem.
Maar ik kan eventjes niet meer. Het zijn dan ook zeer drukke weken geweest, met het afsluiten van een rapportperiode en de bijhorende verbetermarathon, de klassenraden maandag, dinsdag en donderdag, de voorbereidingen van de uitvaart… Ik ben ook nog volop bezig met het maken van een infobrochure voor school, waar eigenlijk toch ook behoorlijk wat tijd en concentratie in kruipt, en dan zijn er nog een hoop muizenissen in mijn hoofd.
Gisterenavond was er hier in Gent een drink als afsluiter van Poort (de larp die ik bijna twintig jaar gespeeld heb), en ik heb me ernaartoe gesleept. Maar kwart voor elf ben ik al terug naar huis gegaan: het was zeer gezellig en met wijs volk en al, maar ik kon gewoon niet meer. Ik ben hier gewoon in mijn bed gecrasht.
Deze morgen hoefde ik gelukkig voor een keertje niet op te staan om acht uur voor Kobes muziekles, want er was “lenteconcert” om elf uur. Ik ben de jongens wel gaan afzetten tegen kwart voor tien, heb toen snel een paar boodschappen gehaald zodat het eten quasi klaar was tegen dat we van het concert terugkwamen, en had moeite om wakker te blijven tijdens de zingende kinderen. Maar in de namiddag heb ik de handdoek in de ring gegooid, en ben ik in de zetel in slaap gevallen.
Op dus.
Dit weekend efkes geen verbeteringen, denk ik, ik zou gewoon fouten laten staan. Gewoon even slapen en bijkomen en een weekendje niksen, en tegen maandag sta ik er wel weer. Hoop ik dan toch :-p