Gisteren was het er dus niet van gekomen wegens het slechte weer, maar vandaag keken drie paar puppy-oogjes me aan: “Mama? Gaan we naar het strand? Toe?”
Bart zag het helemaal zitten om een rustige namiddag te hebben, dus maakte ik Merel wakker, gooide wat strandspeelgoed in de koffer, en reed toch wel de volle twee kilometer naar het strand. Ha ja, want hier in Gent hebben wij ons eigenste strand, ’t zal wel zijn! Nog eventjes toch, het is het laatste jaar.
Een uitgebreid verslag kan je hier lezen op Gentblogt, met fotootjes en al.
Meer specifieke foto’s, zijnde van de kinderen, krijg je dan wel hier. Ze moeten niet altijd met hun smoeltje op Gentblogt staan, nee?