C-Jean

Toen Bart vrijdagavond thuiskwam en ik trots aankondigde dat ik een nieuwe outfit had, wilde hij die wel eens zien. Daarop zei ik lachend: “Wel, neem me dan morgenavond mee uit eten, en ik trek de nieuwe kleren aan!” Waarop hij: “Zoek maar een babysit!”

Euhm.

Ik zei geen nee natuurlijk, en had dankzij Facebook binnen de kortste keren een lieve babysit vast. Bart kreeg de opdracht ergens iets te reserveren. Toen hij in de late namiddag thuiskwam, glimlachte hij breed, en kondigde aan dat hij gereserveerd had bij C-Jean. Daar had net een koppel afgezegd, vandaar, want anders is dat weken van op voorhand volgeboekt.

C-Jean dus. We waren er al geweest, hadden het toen bijzonder lekker gevonden, en wilden wel terug. We wisten ook wel dat er intussen een ster was bijgekomen, en dat het dus wat prijziger ging zijn. So be it.

In mijn nieuwe kleren paraderend (goedbevonden door manlief) arriveerden we dus in C-Jean. De bediening was, zoals altijd, onberispelijk. We besloten het uitgebreide menu te nemen (85 euro pp.), met een aperitief, een half flesje wijn en een fles water.

Wat we kregen, was heerlijk. Bij het aperitief (respectievelijk een gin-tonic en een versgeperst fruitsapje) werd een plankje aan tafel gebracht, met daarop een klein zelfgemaakt kaasje, en nog een tweetal andere dingen. Op tafel stond ook een kommetje met fantastische kroepoek van Oud-Brugge en mosterd.

Als eerste voorgerecht kregen we drie kleine bordjes: een enkele Zeeuwse platte oester met peterselie en sjalot, een staafje ganzenlever (ter grootte van een dikke friet) met een toefje abrikoos, een half lepeltje vermalen popcorn en een snuifje curry, en een schepje noordzeekrab met selder en koriander.

Een tweede voorgerecht bestond uit een stukje gerookte wilde paling van een 5 cm. lang, met knolselder, komkommer en een Grevelingen-oester. Aangezien ik allergisch ben voor komkommer, werd bij mij de komkommer vervangen door radijs. Ronduit hemels, echt waar, bijzonder lekker. Ik wou dat ik kon koken…

Daarna volgde een bord met daarin een stukje buikspek, gegaard op lage temperatuur, met artisjok en eekhoorntjesbrood. Alweer om duimen en vingers af te likken, maar jammer genoeg opnieuw amper een proevertje.

Een volgende gerechtje was een stukje pladijs met een paar toefjes rode biet en twee blokjes pompelmoes. Dat lag me iets minder, al was het niettemin ook nog lekker.

Een eerste vleesgerecht bleek een streep rundsgehakt te zijn, vergezeld van twee grijze slakjes, een paar toefjes creme van abdijkaas en knolgroenten, in casu radijs en een tweetal spruitenblaadjes. De combinatie werkte perfect, en ik vond het ongelofelijk jammer dat ook hier het oog meer kreeg dan de maag.

Als ‘hoofdgerecht’ was er wilde eend: een stukje royale (blijkbaar een soort pastei), en een stukje filet, met worteltjes en citroentijm. Helaas werd ook hier de smaak onrecht aangedaan door de hoeveelheid: ik zat verlekkerd te kijken naar andere tafels die werden bediend, terwijl mijn bord helaas al leeg was.

Daarna volgden de desserten: eerst gecaramelliseerde vijg met sinaasappel en het beste pistache-ijs dat ik al gegeten heb, vergezeld door een tweede kommetje met een mengeling van perzik, groen appel en peperkoek.

Een tweede dessert bestond uit een bolletje botercaramel met hazelnoot op een schijfje tainori (een bitterzure pure chocolade die smelt op de tong), en een bijzonder verrassende maar ongelofelijk frisse en lekkere combinatie van witte valhronachocolade met een ijsbereiding van zuring.

Daarna lieten we ons nog verleiden door een koffie, waarbij ook nog een paar succulente hapjes werden gebracht.

Met de glimlach betaalden we de gepeperde rekening (op een heerlijk ironische manier gebracht trouwens) en wandelden door de avondkou naar de auto. Mijn man verzuchtte dat hij deze keer toch wel gemengde gevoelens had over het restaurant: het was bijzonder lekker en origineel, en op die manier zeker zijn geld waard, maar moesten het echt zo minuscule porties zijn? En hij voegde eraan toe dat hij blij was dat hij op voorhand nog dat restje lasagne had binnengespeeld.

Ik moet toegeven: ik heb ervan genoten. Maar had je me, na het buitengaan, nog een groot pak friet voorgeschoteld, ik had het zonder blikken of blozen binnengespeeld. Honger had ik niet, maar ook geen echt voldaan gevoel. En dat vind ik bijzonder jammer, zeker voor een restaurant met de klasse van C-Jean.