Vijf zalige daagjes vakantie, maar het begon iets minder goed. Enfin, niks ergs hoor, maar ik had in gedachten van toch rond tien uur te kunnen vertrekken. Ik moest wel de ‘valiezen’ nog maken, maar als je jaren op internaat hebt gezeten, word je daar bijzonder snel in. Het is ook niet bepaald de eerste keer dat we naar Center Parcs gaan, dus dan weet je het ook wel. En alles was netjes gewassen en opgevouwen, dat helpt ook.
Nee, ik moest eerst nog met Kobe naar de dokter, en aangezien het vrije consultatie was, en één van de drie dokters en de secretaresse met vakantie, ging het niet bepaald vooruit, daar in die volle wachtkamer. We hebben iets meer dan een uur zitten wachten, en dat hielp niet qua planning. Kobe heeft namelijk al twee weken last van ontstoken wondjes. Eerst dacht ik dat het om een opengekrabde muggenbeet ging, vanachter op zijn bil, maar die bleef maar open, en na verloop van tijd werd het precies erger, en kwamen er open plekjes bij. Ik dacht eerst aan irritatie van de plakkers, en ben vorige week donderdag (de zeventiende) met hem naar de dokter geweest. Die gaf me een antibioticumzalf mee, en zei dat het snel ging verbeteren. Dat deed het eerst wel, maar vrijdagavond kon ik vaststellen dat het echt niet verbeterd was op die week tijd, integendeel: het begon plots weer erger te worden, en er kwamen open wondjes bij, vooraan op zijn bil, en eentje in zijn lies. Ik dacht nog even het weekend af te wachten en stevig te smeren, maar helaas. Ik vermoed dat het om een stafylokokkeninfectie gaat of zo, in elk geval iets waar een steviger algemeen antibioticum aan te pas zou komen, in plaats van iets plaatselijks, aangezien het duidelijk in zijn bloed zit. De dokter gaf me gelijk, en schreef een breedspectrum voor. Ze was er aan de andere kant toch niet helemaal gerust in, en nam een staaltje voor labo-analyse, voor het geval dat het toch iets raars zou zijn. Arme Kobe…
Enfin, tegen half elf waren we vrolijk richting Utrecht and beyond aan het tuffen, werd er gezongen in de auto, koekjes verorberd, en vonden we ter hoogte van Gorinchem dat het tijd was voor middageten. Alwaar we in de parkeergarage konden vaststellen dat we voor Merel wel muts, sjaal en handschoenen mee hadden, maar geen jas. Zucht. Ik heb de eerste niet weggewaaide Gorinchemse bij het nekvel gestekt, en gevraagd waar we een goedkoop kinderjasje konden vinden. Dat bleek een tiental meter verder te zijn dan waar we stonden, een department store met eigen merk, stijl C&A. Ik heb een heel leuk exemplaar gevonden in gewatteerde regenstof, rood met witte sterretjes, voor 29,90 euro. Echt goedkoop is dat niet, maar ik had echt geen zin om gans Gorinchem af te kletsen met een half weggewaaide verkleumde Merel. En het kwam van 39,90, dus né.
Gorinchem is anders wel een aardig stadje, ja…
We aten smakelijk in een lunchrestaurantje, en reden nog een half uurtje verder naar Zeewolde, om daar aan te schuiven voor de check-in van Center Parcs Het Eemhof. Het is er eentje die we nog niet kennen, vandaar. We installeerden ons, gingen de auto parkeren, wandelden richting centrum,
dronken daar een koffie – respectievelijk aten een ijsje –
en stelden vast dat Merel en Kobe allebei doodop waren. Wolfs hondenoogjes waren net niet overtuigend genoeg om me nog richting zwembad mee te krijgen, en dus ging hij maar met mij mee op verkenning doorheen het park. We wandelden tot aan het Eemmeer en de jachthaven daar,
bekeken even de Action Center, keurden alvast de minigolf goed voor later gebruik, en keerden maar terug. Arme Wolf. Bijna had ik medelijden met hem.
Na het eten staken we Merel en Kobe in bed, en tegen kwart over acht – na het ergste gedonder en geregen – wandelde ik terug met Wolf naar datzelfde Action Center, waar de Welkomstshow was. Nu ja, show… een drietal niet onverdienstelijke zangers zong om beurten een paar crooners, in een best gezellige omgeving. Ik dronk een piña colada, Wolf kreeg een Smurf (ananassap, siroop van Blue Curacao en melk, iets om te onthouden), hij kroop rond in het speelkasteel, ik won met de gratis loterij zowaar een portie bitterballen en hij een 3-D dessert (whatever that may be) en tegen half tien stak ik hem in bed.
Eigenlijk was het gewoon een gezellig moeder-zoonavondje, zoals hij ook zelf zei. Vooral het kwartiertje wandelen, lekker ingeduffeld, was heerlijk om te kletsen en onnozel te doen.
Vakantie. Yup.