Center Parcs, derde dag: de vermoeidheid sloeg toe

Wolf had slecht geslapen, zei hij, en Kobe heeft duidelijk nog last van het virus in zijn bloed. En Merel, tsja, die gaat als bijna-driejarige zò hard door het leven, dat er al even hard geslapen wordt. Nochtans hielden we het op een rustige morgen: eerst eendjes voederen,

IMG_6950

en tegen kwart over tien in de Action Factory, waar de kinderen in het speelkasteel een kamp gingen bouwen, en er duchtig geklauterd werd.

IMG_6953

IMG_6961

IMG_6957

IMG_6960

Merel heeft een tijdje met mij in het kleine cinemazaaltje naar K3 en de Bengeltjes gekeken, en halfweg kwam Kobe erbij. Na een tijdje werd het echter al te lang voor woelmuis Merel, en die ging dan maar weer naar beneden bij papa en grote broer.

Terwijl Bart profiteerde van de goede WIFI in het gebouw en wat werkmails afhandelde, ging ik dan maar even vliegeren met de kinderen op de ‘dijk’. Ideaal vliegerweer: zonnetje, niet echt koud, en toch een mooie bries.

IMG_6968

IMG_6967

IMG_6966

Alleen duurde het te lang voor Merel, die zelf geen vlieger had. Had ik maar haar buggy meegenomen, en de koekjes die ik bij had in de Action Factory… Met grollende magen keerden we terug, in die mate zelfs dat ik al naar Bart belde om eten te bestellen voor de kinderen. Merel zag er zowaar wit van, van honger en vermoeidheid.

IMG_6970

Niks dat een stevige (volwasssen) portie spaghetti niet kan oplossen, zo bleek.

IMG_6972

IMG_6974

IMG_6973

Het kind geeuwde ook zowat haar hoofd eraf, op weg terug naar het huisje, en ik dacht dat ze dus wel een stevige tuk zou doen. Niet dus. Ze heeft een uur in haar bed gelegen, maar liggen tateren, zingen en spelen dat het geen naam meer heeft. Ik vermoed dat de vastgestelde kakbroek er geen goed aan gedaan heeft. Bart was intussen naar het Grand Café gegaan, kwestie van een paar belangrijke mails te kunnen afwerken, en daarna boodschappen te doen. De jongens zijn dan met hun iPads naar hem toegegaan, want ook zij waren de vreselijke wifi in het huisje beu.

Tegen vier uur hadden we allemaal een vieruurtje binnen, en vertrokken we weer naar het centrum om te gaan zwemmen. Ha ja, want dat is wat je doet in Center Parcs! Ik ben met Wolf in de Turbo Twister gegaan, heb talloze liters water – of zo voelde het toch – gehapt in de wildwaterbaan met Kobe op mijn rug/hangend aan mijn benen/half zittend op mijn schoot/een halve meter voor of achter mij/zijn hoofd er bijna afgrijnzend. Daarna loste ik Bart af, en keek geduldig toe hoe Merel iets probeerde te bouwen met zand en er dan weer genoeg water over kiepte om alles weer weg te spoelen, of hoe ze in haar eentje op de glijbaan ging.

Helaas eiste het gebrek aan middagdut wel zijn tol: Merel wilde niet uit het water, maar zodra we op zoek gingen naar een kleedhokje – tien over zes was duidelijk spitsuur – en ik haar opnam met koude handen, begon ze te brullen. Letterlijk. Ik kreeg haar gewoon niet stil: pas toen ze helemaal aangekleed was, kalmeerde ze een beetje, gewoon omdat ze te moe was om nog verder te huilen, denk ik. In de buggy zat ze te knikkebollen, en eenmaal in het huisje ging ze volledig plat. Ik kon haar nog net haar pyjama aantrekken, legde ze in bed, kreeg haar nog zover dat ze een flesje melk dronk – een boterham was duidelijk te veel gevraagd – en weg was ze. De jongens verging het niet zoveel beter: die aten nog wel, maar gingen daarna toch ook strijk.

En eigenlijk moet ik niet zo luid roepen: toen ik me na het eten installeerde in de zetel, lag ik ook binnen de kortste keren te maffen. Ik denk dat ik in totaal zo’n tien uur geslapen heb vannacht, en blijkbaar was het nodig. Tsja, vakantie zeker?

Vakantie

Vijf zalige daagjes vakantie, maar het begon iets minder goed. Enfin, niks ergs hoor, maar ik had in gedachten van toch rond tien uur te kunnen vertrekken. Ik moest wel de ‘valiezen’ nog maken, maar als je jaren op internaat hebt gezeten, word je daar bijzonder snel in. Het is ook niet bepaald de eerste keer dat we naar Center Parcs gaan, dus dan weet je het ook wel. En alles was netjes gewassen en opgevouwen, dat helpt ook.

Nee, ik moest eerst nog met Kobe naar de dokter, en aangezien het vrije consultatie was, en één van de drie dokters en de secretaresse met vakantie, ging het niet bepaald vooruit, daar in die volle wachtkamer. We hebben iets meer dan een uur zitten wachten, en dat hielp niet qua planning. Kobe heeft namelijk al twee weken last van ontstoken wondjes. Eerst dacht ik dat het om een opengekrabde muggenbeet ging, vanachter op zijn bil, maar die bleef maar open, en na verloop van tijd werd het precies erger, en kwamen er open plekjes bij. Ik dacht eerst aan irritatie van de plakkers, en ben vorige week donderdag (de zeventiende) met hem naar de dokter geweest. Die gaf me een antibioticumzalf mee, en zei dat het snel ging verbeteren. Dat deed het eerst wel, maar vrijdagavond kon ik vaststellen dat het echt niet verbeterd was op die week tijd, integendeel: het begon plots weer erger te worden, en er kwamen open wondjes bij, vooraan op zijn bil, en eentje in zijn lies. Ik dacht nog even het weekend af te wachten en stevig te smeren, maar helaas. Ik vermoed dat het om een stafylokokkeninfectie gaat of zo, in elk geval iets waar een steviger algemeen antibioticum aan te pas zou komen, in plaats van iets plaatselijks, aangezien het duidelijk in zijn bloed zit. De dokter gaf me gelijk, en schreef een breedspectrum voor. Ze was er aan de andere kant toch niet helemaal gerust in, en nam een staaltje voor labo-analyse, voor het geval dat het toch iets raars zou zijn. Arme Kobe…

Enfin, tegen half elf waren we vrolijk richting Utrecht and beyond aan het tuffen, werd er gezongen in de auto, koekjes verorberd, en vonden we ter hoogte van Gorinchem dat het tijd was voor middageten. Alwaar we in de parkeergarage konden vaststellen dat we voor Merel wel muts, sjaal en handschoenen mee hadden, maar geen jas. Zucht. Ik heb de eerste niet weggewaaide Gorinchemse bij het nekvel gestekt, en gevraagd waar we een goedkoop kinderjasje konden vinden. Dat bleek een tiental meter verder te zijn dan waar we stonden, een department store met eigen merk, stijl C&A. Ik heb een heel leuk exemplaar gevonden in gewatteerde regenstof, rood met witte sterretjes, voor 29,90 euro. Echt goedkoop is dat niet, maar ik had echt geen zin om gans Gorinchem af te kletsen met een half weggewaaide verkleumde Merel. En het kwam van 39,90, dus né.

Gorinchem is anders wel een aardig stadje, ja…

IMG_6920

IMG_6918

IMG_6923

IMG_6921

We aten smakelijk in een lunchrestaurantje, en reden nog een half uurtje verder naar Zeewolde, om daar aan te schuiven voor de check-in van Center Parcs Het Eemhof. Het is er eentje die we nog niet kennen, vandaar. We installeerden ons, gingen de auto parkeren, wandelden richting centrum,

IMG_6924

IMG_6931

dronken daar een koffie – respectievelijk aten een ijsje –

IMG_6932

IMG_6934

en stelden vast dat Merel en Kobe allebei doodop waren. Wolfs hondenoogjes waren net niet overtuigend genoeg om me nog richting zwembad mee te krijgen, en dus ging hij maar met mij mee op verkenning doorheen het park. We wandelden tot aan het Eemmeer en de jachthaven daar,

IMG_6936

IMG_6935

IMG_6937

IMG_6938

bekeken even de Action Center, keurden alvast de minigolf goed voor later gebruik, en keerden maar terug. Arme Wolf. Bijna had ik medelijden met hem.

Na het eten staken we Merel en Kobe in bed, en tegen kwart over acht – na het ergste gedonder en geregen – wandelde ik terug met Wolf naar datzelfde Action Center, waar de Welkomstshow was. Nu ja, show… een drietal niet onverdienstelijke zangers zong om beurten een paar crooners, in een best gezellige omgeving. Ik dronk een piña colada, Wolf kreeg een Smurf (ananassap, siroop van Blue Curacao en melk, iets om te onthouden), hij kroop rond in het speelkasteel, ik won met de gratis loterij zowaar een portie bitterballen en hij een 3-D dessert (whatever that may be) en tegen half tien stak ik hem in bed.

Eigenlijk was het gewoon een gezellig moeder-zoonavondje, zoals hij ook zelf zei. Vooral het kwartiertje wandelen, lekker ingeduffeld, was heerlijk om te kletsen en onnozel te doen.

Vakantie. Yup.