Gedichtendag

SL_GEDICHTDG10_AFF_SEP10_DEF.indd

In 2006 was het een Latijns gedicht van mijn favoriete dichter Catullus, in 2007 alweer eentje van Catullus, maar dan wel mijn lijfgedicht (vraag maar aan mijn leerlingen), in 2008 ging ik de Nederlandstalige toer op met Hans Andreus, in 2009 kwam Van Ostaijen aan de beurt met zijn Melopee, en vorig jaar mocht het absurd zijn met de Blauwbilgorgel van Cees Buddingh.

Medunkt dat het nu eens tijd is voor een Grieks gedichtje. Soms wordt het toegeschreven aan Sappho, maar doorgaans wordt er ‘anoniem’ bij gezet. Ik vind het in elk geval bijzonder treffend, voor amper twee regels te zijn. Als u Grieks kan lezen: het klinkt ook heel mooi. En moest ik weten hoe ik makkelijk een audiofile kan overzetten van de dictafoon naar mijn PC, ik zou het voor u voorlezen (en moest dat stomme blog ook nog deftige Griekse lettertypes aanvaarden, was het nóg beter).

Eithe rodon genomèn hupoporfuron, ofra me chersin
arsamenè charisei stèthesi chioneois.

Ik wou dat ik een roos was, rood als vuur…
Jij plukte me, en stak me tussen je borsten, wit als sneeuw.

3 Antwoorden op “Gedichtendag”

  1. Mooi hé, maar dat oudgrieks versta ik toch niet meer. Je zou het in griekse letters moeten kunnen schrijven, vind ik

  2. Mooi…

    Hier Drun, een van mijn gedichten, over een roos, met een dikke kus:

    de roos

    plezier in een enkele roos
    dat manhaftig haar kopje verheft
    tegenover het lot dat haar verdoemde
    toen ze van de struik werd losgeknipt
    en alleen nog door water wordt gevoed

    zo staat ze nog mooi te wezen
    en weet niet dat het bestaan spoedig eindigt
    haar prachtige blaadjes opengespreid
    als een bruidsdeken voor een bruidegom
    die nooit zal opdagen

    haar dorens steken venijnig scherp
    ter bescherming van het tere ijle
    dat toch vervliegen moet
    maar ze beseft het nog niet
    en houdt standvastig stand

    zo spreidt ze haar weelde tentoon
    en haar moed in een enkele beweging
    en straalt in haar beste pracht
    geplaatst in een vaas als een koningin
    dat reeds in haar graf ligt

    maar tamelen doet ze geen moment
    en wilt nog een keer schitteren
    behagen scheppend in ons genoegen
    als wij ons laven aan geur en kleur
    voordat het voorgoed verdwijnt

    alles is vergankelijk
    maar dat betekent niet dat je er niet van mag genieten

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *