Shoppingdagje met Merel

Merel is alweer zodanig gegroeid, dat ze dringend nieuwe kleren nodig had. Ik denk dat er misschien nog twee lange broeken zijn die ze deftig kan dragen, en één shortje of zo. We shoppen allebei niet graag omdat we meestal niet vinden wat we zoeken, maar bon, als het moet, dan moet het.

Wij dus op de fiets richting centrum, en tegen half twaalf de C&A binnen. Vreemd genoeg vinden we daar meestal wel wat we zoeken. En jawel: twee jeansbroeken, een paar slippers, een broeksriem en warempel een jurkje. Vooral dat laatste wilde ze, omdat haar lievelingskleedjes van vorig jaar echt wel te kort zijn geworden. Ze was enthousiast, ja.

Van ronde één waren we meteen zo uitgeput dat we gingen eten in de Godot, voorzien van een stevige mocktail en een tataki van tonijn.

Ronde twee leverde enkel nog een fijn jeansshortje op. We hadden wel nog een bijzonder mooi kleedje gezien, enkellang, maar dat was in de solden nog steeds 150 euro, dus dat vonden we er gelijk wat over. Een passage in de Hema later kropen we rond half vier op de fiets, omdat het tegen vier uur zou beginnen regenen.

Alleen… begon het net dan al te druppelen. Nog een chance dat we meteen besloten om onze regenjassen aan te trekken, want even later begon het te gieten. Schuilen had niet veel zin  omdat onze benen toch al kletsnat waren, en dus fietsten we door. De bui was blijkbaar bijzonder plaatselijk, want in het nog steeds kurkdroge Wondelgem kregen we rare blikken: twee verzopen waterkiekens, druipend en kletsnat qua benen, schoenen en bril, dat hadden ze daar niet verwacht.

Maar bon, missie geslaagd dus. En nu nog een oudercontact van drie uur, we zijn  er bijna vanaf voor dit schooljaar.

Toonmoment

Het was een vreemde dag vandaag: eerst enkele mondelinge examens – waarvan ik het uur verkeerd had genoteerd, zodat ik ei zo na te laat was – en dan nog niet-behandelde tekst tot 13.15 uur. Mijn rug vond het absoluut niet fijn, maar bon.

Tegen zes uur stonden Merel en ik dan aan de Poel voor een toonmoment van de blokfluitklassen en het blokfluitconsort, samen met een viola da gamba en de onvermijdelijke klavecimbel.

We zijn enkel voor deel één gebleven, tot kwart voor zeven, omdat de rug het echt niet uithield. We waren nochtans met de fiets en doorgaans helpt fietsen wel, maar deze keer was het er precies over, zodat ik thuis gewoon onmiddellijk gaan liggen ben, zonder te eten. Meh.

En zo vult ne mens dus zijn dagen…

Cardigan voor Merel

Het garen voor Merels cardigan – ofte gilet, zoals de normale mensen die geen fan van Taylor Swift zijn, zeggen – was een moeilijke zaak, maar dankzij Jytte hadden we die extra bol toch nog. Zelfs dat was nipt: ik had destijds een kattenmutsje met dat garen gebreid, en dat heb ik moeten uittrekken om nog genoeg te hebben.

Maar het resultaat mag er zijn, en mijn dochter is er wreed content mee. Ruim, zoals de bedoeling was, maar toch niet echt te groot. Ze is fan.

 

Spreekbeurt

Jawel, ik ben helemaal trots op mijn dochter! Ze moet voor spreekexamen Nederlands een persoon bespreken, en zij kiest niet voor een acteur of zanger of zo. Nee, zij bespreekt Ada Lovelace.

Booyah!
Voor wie Ada Lovelace niet kent: de dochter van Lord Byron is bekend om haar beschrijving van de “analytische machine“, de vroege mechanische computer voor algemeen gebruik van Charles Babbage. Ze wordt door sommigen gezien als de ontwerpster van het eerste computerprogramma, omdat ze “programma’s” schreef om symbolen volgens vaste regels te manipuleren met een machine die Babbage op dat moment nog moest maken. Oh, en op dat moment was ze 17 jaar.
(BTW, vorig jaar besprak ze eerst Bill Gates en daarna Steve Jobs. En ook wel Taylor Swift, toen het over haar idool moest gaan. Dat ook, ja.)